Πέρυσι, το μήνα Ιούλιο, με αφορμή τις θέσεις που εξέφρασαν οι Μάνος και Ανδριανόπουλος υπέρ της πλήρους απελευθέρωσης του ωραρίου και της αγοράς εργασίας, προκλήθηκε μεγάλη κρίση στις σχέσεις τους με το ΠΑΣΟΚ.
Με προσωπική τότε παρέμβαση του προέδρου του ΠΑΣΟΚ Γιώργου Παπανδρέου κατευνάστηκαν τα πνεύματα. Ο Γιώργος Παπανδρέου δήλωσε τότε σε συνεδρίαση του Πολιτικού Συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ ότι εκείνο το διάστημα δημιουργήθηκαν «παρεξηγήσεις» μεταξύ των δύο και του ΠΑΣΟΚ και ότι «συμφωνούμε μαζί τους στον πολιτικό φιλελευθερισμό, αλλά όχι στον οικονομικό».
Μετά την παραπάνω κατευναστική παρέμβαση του Γ. Παπανδρέου, ήταν επόμενο και θα πρόσθετα και εύλογο να αναμένει κανείς ότι το προεκλογικό story της «φιλελεύθερης σοσιαλδημοκρατίας» με την συνεργασία των δύο με το ΠΑΣΟΚ του Γιώργου Παπανδρέου μπορούσε να συνεχιστεί παρά τις «παρεξηγήσεις», που εν τω μεταξύ είχαν εμφιλοχωρήσει. Αφού συμφωνούσε το ΠΑΣΟΚ και ο Γιώργος Παπανδρέου με τους δύο στον «πολιτικό φιλελευθερισμό», υπήρχε ακόμη κάποια κοινή και ουσιαστική ιδεολογικοπολιτική βάση συνεργασίας.
Σήμερα, ωστόσο, στην Ολομέλεια της Βουλής αναμένεται να διεξαχθεί συζήτηση των τριών προτάσεων νόμου που είχαν υποβάλει το ΚΚΕ, ο Συνασπισμός και οι ανεξάρτητοι βουλευτές κκ. Σ. Μάνος και Α. Ανδριανόπουλος για την κατοχύρωση της θρησκευτικής ελευθερίας και τις σχέσεις Πολιτείας και Εκκλησίας.
Σήμερα, λοιπόν, στην Ολομέλεια της Βουλής αναμένεται, να πέσουν οι μάσκες!!
Εάν το ΠΑΣΟΚ καταψηφίσει την σχετική πρόταση νόμου των δύο βουλευτών, που αποτελεί μια από τις πιο θεμελιώδεις βάσεις κάθε πραγματικά φιλελεύθερης και ανοιχτής κοινωνίας, θα καταστεί προφανές, ότι είναι κενές περιεχομένου οι διακηρύξεις του Γ. Παπανδρέου περί «πολιτικού φιλελευθερισμού» του ιδίου και του κόμματός του.
Εάν δε, στην παραπάνω περίπτωση, οι κκ. Ανδριανόπουλος και Μάνος εξακολουθήσουν να «φλερτάρουν» με το ΠΑΣΟΚ, τότε θα έχουν δικαιωθεί πλήρως όσοι χαρακτήρισαν την προεκλογική συνεργασία τους με το ΠΑΣΟΚ ως καθαρά οπουρτινιστική.
Άμεση ρήξη με τον αντιλιμπεραλιστικό μνημονιακό παρεοκρατικό καπιταλισμό και με τον διακομματικό εθνοεθνικισμό
Τα θρασύδειλα αντι-λιμπεραλιστικά μνημονιακά εθνοεθνίκια, πρώτα έφεραν την οικονομική καταστροφή της χώρας και τώρα την οδηγούν και σε νέα, εθνική αυτή τη φορά καταστροφή, οδηγώντας την χρεωκοπημένη και αποδυναμωμένη σε ένοπλη σύρραξη με την Τουρκία, αφού προηγουμένως την έχουν εξευτελίσει διεθνώς, θεωρώντας ανυπεράσπιστους και κατατρεγμένους ανθρώπους ως "ενεργή, σοβαρή, εξαιρετική και ασύμμετρη απειλή" κατά της χώρας, αναστέλλοντας και καταπατώντας βάναυσα την συνθήκη της Γενεύης για τους πρόσφυγες, διώκοντας τους, καταδικάζοντάς τους, φυλακίζοντάς τους και εξαπολύοντας ακόμα και δολοφονική βία εναντίον τους για την απώθησή τους, εν τέλει δε κατακρεουργώντας, έτσι, κάθε έννοια κράτους δικαίου στη χώρα. Κι αυτό, καθώς ο διακομματικός εθνοεθνικισμός όλων υπόλοιπων κομμάτων της Βουλής, εκτός του ΜέΡΑ25 που διακηρύσσει ότι " το εθνικό δικαίωμα διαχείρισης των συνόρων μας θα το χρησιμοποιήσουμε για να δίνουμε καταφύγιο στους κατατρεγμένους", δεν βλέπει απέναντί
Comments
«Θα σ’ ενθουσιάσει να το σχεδιάσεις».
Ρόαρκ: «Ναι, Πήτερ. Τώρα μιλάς τη γλώσσα μου».
ΑΠΑΝΤΗΣΗ Σ’ ΕΝΑΝ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΜΕΝΟ ΛΙΜΠΕΡΑΛΙΣΤΗ
ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ
20/02/04
http://www.bulls.gr/read_op.php?oid=714&mid=139
Σύντροφε Σ..
Σ’ ευχαριστώ, καταρχάς, που με έκανες κοινωνό των προβληματισμών σου.
Δεν συμμερίζομαι, ωστόσο, τα αισθήματά σου («ξεκρέμαστος, προδομένος, απογοητευμένος»), που πηγάζουν από την στάση των δύο περιώνυμων «πρωτοκλασάτων φιλελευθέρων», όπως τους χαρακτηρίζεις.
Οι δύο αυτοί κύριοι υπήρξαν πρωτοκλασάτοι φιλελεύθεροι πολιτικοί και όχι πρωτοκλασάτοι φιλελεύθεροι. Για να παραφράσω μια φράση του Καστοριάδη για τον δημοκρατικό συγκεντρωτισμό, αυτό σημαίνει ότι το πολιτικός είναι το ουσιαστικό και το φιλελεύθερος είναι απλώς το επίθετο. Η πολιτική διαδρομή των δύο αυτών κυρίων ήταν πάντοτε ταυτισμένη με την έκπτωση και τον συμβιβασμό των φιλελεύθερων ιδεών. Πάντοτε έθεταν τον φιλελευθερισμό στην προκρούστεια κλίνη, επικαλούμενοι δήθεν τις ανάγκες της πολιτικής συγκυρίας. Οι όποιες συγκρούσεις και ρήξεις που εμφανίστηκαν κατά καιρούς να κάνουν στο όνομά του, δεν ήταν παρά το άλλοθι για την διατήρηση της προσωπικής τους επιρροής στον φιλελεύθερο πολιτικό χώρο, τον οποίο έτσι ποδηγετούσαν και ήλεγχαν απόλυτα, παζαρεύοντας κατόπιν τις ψήφους του με τις κατεστημένες αντιφιλελεύθερες δομές του ελληνικού πολιτικού σκηνικού.
Η διαφορά σου με την πολιτική πρακτική των δύο αυτών κυρίων, θα μου επιτρέψεις να σου πω, έγκειται απλώς στον βαθμό του πολιτικού συμβιβασμού, της έκπτωσης και της ενσωμάτωσης των φιλελευθέρων στις ισορροπίες ισχύος και συμφερόντων.
Προσωπικά ουδέποτε συμμερίστηκα αυτή την αντίληψη. Πίστευα και εξακολουθώ πάντα να πιστεύω στην αυτόνομη και ασυμβίβαστη παρουσία ενός φιλελεύθερου πολιτικού φορέα. Έστω κι αν ξεκινούσε και δρούσε με ελάχιστο αριθμό μελών και με πενιχρούς οικονομικούς πόρους.
Ο φιλελευθερισμός είναι πρώτα απ’ όλα προσωπική στάση ζωής και συμπεριφοράς. Είναι μια στάση ζωής που αποπνέει αξιοπρέπεια και ανεξαρτησία. Κι αυτό πρέπει να αποπνέει και ως πολιτική πρόταση.
Χαιρετισμούς
Γιώργος Μπούρχας
ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΜΕ ΕΝΑΝ "ΝΕΚΡΟΘΑΦΤΗ ΤΗΣ ΑΥΘΕΝΤΙΚΟΤΗΤΑΣ"
ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ
18/02/04
http://www.bulls.gr/read_op.php?oid=692&mid=139
Εκθέτω στην κρίση σας έναν διάλογό μου σε ανύποπτο(;) χρόνο με τον Ανδρέα Ανδριανόπουλο, με αφορμή το άρθρο του στην εφημερίδα τα "ΝΕΑ" (5/1/2001) με τον τίτλο η "Συγκρότηση του πολιτικά καινούργιου", το οποίο και ο ίδιος επανεμφανίζει στην προσωπική του ιστοσελίδα, λόγω προφανώς της σημερινής επικαιρότητάς του.
Από: Γιώργος Μπούρχας [bourhas@otenet.gr]
Αποστολή: Πέμπτη, 4 Ιανουαρίου 2001 1:32 μμ
Προς: comment@andrianopoulos.gr
Θέμα: "Νεκροθάφτες της αυθεντικότητας"
Τέως σύντροφε Ανδρέα
Διάβασα στο άρθρο σου "Η συγκρότηση του πολιτικά καινούργιου" (2-1-2001),
ότι ο φιλελευθερισμός, ως ιδεοληψία που έχει σαν πολιτική αφετηρία την
φοβία του κράτους, δεν έχει θέση στη σημερινή εποχή. Διάβασα ακόμα, ότι
σημασία έχουν πια σήμερα οι τρόποι, η εικόνα και η συμπεριφορά παρά η αυ-
θεντικότητα.
Αν όμως ισχύουν αυτές οι "βαθυστόχαστες" αβραμοπουλικές εκτιμήσεις σου, τό-
τε πως εξηγείς το γεγονός, ότι στην Ελλάδα, για παράδειγμα, ο αυθεντικός
και πλήρης ιδεοληψιών Χριστόδουλος απολαμβάνει τόσο υψηλής δημοτικότητας
και κινητοποιεί τόσες χιλιάδες πολίτες? Κι ακόμα, πως εξηγείς το γεγονός,
ότι ο αυθεντικός και πλήρης ιδεοληψιών Σημίτης "ξεβράκωσε" στις τελευταίες
εκλογές κάποιον που διέθετε μόνον τρόπους, εικόνα και συμπεριφορά?
Τέως σύντροφε Ανδρέα, νεκροθάφτες της αυθεντικότητας δεν αναζήτησε και δεν
ανέδειξε καμία εποχή.
Καλό σου ταξίδι στην κενότητα
της επικοινωνικής μεσότητας.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΠΟΥΡΧΑΣ
ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ
ΒΟΝΙΤΣΑ-ΑΙΤ/ΝΙΑΣ
Από: Andreas Andrianopoulos
Ημερομηνία: Σάββατο, 6 Ιανουαρίου 2001 3:04 μμ
Προς: bourhas@otenet.gr
Θέμα: Απάντηση σε σχόλιο
Αγαπητέ φίλε κ. Μπούρχα,
Αν και δεν γνωρίζω που ακριβώς υπήρξαμε "τέως" σύντροφοι, οφείλω να
απαντήσω στο σύντομο σχόλιό σου. Τα παραδείγματά σου φοβάμαι πως
επιβεβαιώνουν απόλυτα τις παρατηρήσεις μου. Που, σημειώνω, δεν έχουν
"Αβραμοπουλική" διάσταση, αλλά την έννοια της αντικειμενικής
παρατήρησης.
Ο Χριστόδουλος εκφράζει την "αυθεντικότητα" της αβλαβούς παράδοσης και
της ακίνδυνης παρελθοντολαγνείας. Με άλλα λόγια, η μεγάλη δημοτικότητα
που έχει στηρίζεται στο γεγονός πως δεν λέει τίποτε καινούργιο και,
κυρίως, πως δεν απειλεί κανέναν με μεταβολές και μεταρρυθμίσεις. Ακριβώς
η ίδια αιτία που διευκολύνει μέχρι σήμερα τον Αβραμόπουλο να σημειώνει
μεγάλες δημοτικότητες καθώς και τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας να βρίσκεται στην κορυφή των λαικών προτιμήσεων. Από την ώρα που ο Χριστόδουλος συγκρούσθηκε και συγκεκριμενοποίησε κάποιες θέσεις, οριοθετώντας και τους πολιτικούς πλέον αντιπάλους του, η δημοτικότητά του πήρε την κατιούσα…
Καθ' όσον αφορά στην "αυθεντικότητα" του Σημίτη ομολογώ πως ακόμη την
αναζητώ. Γιά τι σόι αυθεντικότητα είναι δυνατόν να ομιλεί κανείς γιά
κάποιον που από τα κομματικά και προεκλογικά μπαλκόνια ανακαλύπτει τον
σοσιαλιστικό μετασχηματισμό και κατακεραυνώνει τις φιλελεύθερες επιλογές
- τις οποίες βέβαια μέχρι κεραίας εφαρμόζει στην καθημερινή πολιτική του
πρακτική!!
Εγώ φιλελεύθερος εξακολουθώ να παραμένω. Απλά δεν θεωρώ πως έχει πλέον νόημα να συνεχίσω να δίνω ήδη κερδισμένες και τελειωμένες μάχες. Και ποιός σήμερα δεν υποστηρίζει τις φιλελεύθερες επιλογές - ανεξάρτητα πως τις ονοματίζει. Αυτό που σήμερα έχει σημασία είναι να κάνουμε ένα βήμα παραπέρα. Ιδεολογικές αντιπαλότητες σε μιά εποχή δίχως ιδεολογίες
θυμίζει τον πυγμάχο στο ρίγκ που ρίχνει εξαντλημένος νόκ άουτ τον εαυτό
του, γρονθοκοπώντας γιά ώρα το κενό μιά και δεν υπάρχει αντίπαλος
απέναντί του.
Εξ΄ ίσου βέβαια περίεργος μου φαίνεται ο ισχυρισμός σας περί "κενότητας"
όταν στο σχετικό μου άρθρο εκτίθεται σε σημαντικό βάθος η λογική της
κάθετης αποσυγκέντρωσης των πολιτικών αποφάσεων που βέβαια κάνει με
ριζοσπαστικό τρόπο πράξη την ουσία της φιλελεύθερης κι ατομικιστικής
πολιτικής. Εκτός βέβαια κι αν δεν διαβάσατε ολόκληρο το κείμενό μου,
παρά μοναχά το σε πλαίσιο τοποθετημένο απόσπασμα που η εφημερίδα έκρινε σκόπιμο να εκθέσει ξεχωριστά. Και κριτική βέβαια στη βάση της μερικής πληροφόρησης δεν είναι πάντοτε δίκαιη.
Χαιρετισμούς,
Ανδρέας Ανδριανόπουλος
Από: Γιώργος Μπούρχας [bourhas@otenet.gr]
Αποστολή: Κυριακή, 7 Ιανουαρίου 2001 6:42 μμ
Προς: comment@andrianopoulos.gr
Θέμα: "Τέως σύντροφε Ανδρέα"
Τέως σύντροφε Ανδρέα,
Ζητώ κατ’ αρχάς την κατανόησή σου για την χρήση εκ μέρους μου ενικού αριθμού. Σου δηλώνω ακόμα, ότι με τιμά ιδιαίτερα το γεγονός της απάντησής σου στο σχετικό σχόλιό μου για το άρθρο σου με τον τίτλο «Η συγκρότηση του πολιτικά καινούργιου». Επιμένοντας, παρόλα αυτά, σ’ ένα ιδιαίτερο στυλ γραφής, σου επισημαίνω τα ακόλουθα:
Η εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ», φάνηκε ιδιαίτερα «επιεικής» μαζί σου, τοποθετώντας σε πλαίσιο το συγκεκριμένο απόσπασμα του άρθρου σου. Πιστεύω, ότι η διεύθυνση της συγκεκριμένης εφημερίδας έχασε μοναδική ευκαιρία να βγάλει πρωτοσέλιδο με τον τίτλο «Α. Ανδριανόπουλος: Ιδεοληψία εκτός εποχής ο φιλελευθερισμός». Πέραν τούτου, σε ότι με αφορά, δεν αγοράζω ποτέ την συγκεκριμένη εφημερίδα. Αγοράζω καθημερινά την πιο αντιαμερικανική εφημερίδα της υφηλίου με την φιλελεύθερη ονομασία «ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ», η οποία σε λίγα χρόνια προσβλέπω, ότι θα μετεξελιχθεί σε αμιγώς φιλελεύθερη εφημερίδα και αιχμή του δόρατος για τον φιλελεύθερο πολιτισμικό μετασχηματισμό της ελληνικής κοινωνίας, με διάδοχο του Σεραφείμ το σύντροφο Μίχα!!! Σου επισημαίνω δε, ότι η εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ» δημοσίευσε το άρθρο σου στις 5-1-2001, ημέρα Παρασκευή, ενώ ο ίδιος σου απέστειλα το σχόλιό μου την προηγούμενη ημέρα δημοσίευσης στις 4-1-2001, ημέρα Πέμπτη. Κατόπιν αυτού, μάλλον θα πρέπει να ψάξεις και να ανακαλύψεις στο γραφείο σου τον αυθεντικό φιλελεύθερο «πληροφοριοδότη» μου. Αν δεν τον επισημάνεις, ρίξε μια ματιά στην ιστοσελίδα σου.
Η κάθετη αποσυγκέντρωση των πολιτικών αποφάσεων, που προτείνεις στο άρθρο σου, δεν συνιστά κάτι καινούργιο ή πρωτότυπο και πάντως δεν αποτελεί την ουσία μιας φιλελεύθερης πολιτικής. Μια ανάλογη πρόταση, με γλαφυρό μάλιστα τρόπο, είχε κάνει και ο σύντροφος Τ. Μίχας στις 16-10-1998 σε σχετικό άρθρο του στην «ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ», που είχε τον τίτλο «Κάποιες άλλες δημοτικές εκλογές του Οκτωβρίου 2015..» Ριζική μεταφορά εξουσιών από το κεντρικό στο τοπικό επίπεδο δεν σημαίνει πολλά πράγματα για έναν φιλελεύθερο, που έχει κατά νου το μακαρίτη το Hayek, να του επισημαίνει στο βιβλίο του «The Road to Serfdom», ότι «δεν είναι η πηγή της εξουσίας που εμποδίζει την αυθαιρεσία, αλλά ο περιορισμός της». Αυτό που ενδιαφέρει έναν φιλελεύθερο δεν είναι ο τρόπος λήψης των πολιτικών αποφάσεων σε κεντρικό ή τοπικό επίπεδο. Τον ενδιαφέρει απλά να ελαχιστοποιηθούν οι ανάγκες λήψης πολιτικών αποφάσεων. Τον ενδιαφέρει και επιδιώκει να καταστήσει την πολιτική, τους πολιτικούς και την έννοια του πολίτη μουσειακό είδος. Θυμήσου μόνο το έργο της A. Rand «The Fountainhead».
Ο Χριστόδουλος κάθε άλλο παρά εκφράζει την αβλαβή παράδοση και την ακίνδυνη παρελθοντολαγνεία. Συμβολίζει και εκφράζει τον σχεδόν καθολικό αντιφιλελεύθερο συνασπισμό δυνάμεων, που κατισχύει στην ελληνική κοινωνία εδώ και δύο αιώνες, μετά την ήττα του κινήματος του Νεοελληνικού Διαφωτισμού. Το σχετικό βιβλίο του Πασχάλη Μ. Κιτρομηλίδη «Νεοελληνικός Διαφωτισμός» έκδ. «Μορφ. Ιδρ. Εθν. Τραπέζης, νομίζω, ότι αρκεί ως παραπομπή, προκειμένου να συνεγείρει κάθε φιλελεύθερο. Η κατίσχυση και στο μέλλον αυτού του συνασπισμού δυνάμεων θα επιφέρει με βεβαιότητα ανεπανόρθωτες αυτή τη φορά συνέπειες για τη χώρα. Κάτι σαν το σύνδρομο του «Τιτανικού». Σκέψου μόνο πόσες φορές την περίοδο Σημίτη και μόνο κινδύνευσε η Ελλάδα, να συρθεί σε περιπέτειες. Η δημοτικότητα του Χριστόδουλου μπορεί με τη βοήθεια του ίδιου αλλά και των «εθνικών» προμηθευτών του δημοσίου, μέσω των καναλιών τους, ακόμα και να εκμηδενιστεί. Ότι εκφράζει, όμως, θα παραμείνει και θα εξακολουθήσει ιδεολογικά να κατισχύει στην Ελλάδα, καθιστώντας πιθανό ανά πάσα στιγμή τον κίνδυνο, που προανέφερα. Επισημαίνει χαρακτηριστικά ο Κιτρομηλίδης : «Προσβλέποντας στο μέλλον ο παρατηρητής βρίσκεται αντιμέτωπος με τις τραγωδίες της ελληνικής ιστορίας του εικοστού αιώνα, οι οποίες αποτέλεσαν τις απώτερες συνέπειες της αποτυχίας του φιλελευθερισμού» (ο.π. σελ. 514).
Κατόπιν αυτών, αν εσύ θεωρείς, ότι ο Σημίτης εφαρμόζει μέχρι κεραίας τις φιλελεύθερες επιλογές στην καθημερινή του πολιτική πρακτική, και ότι ο φιλελευθερισμός έχει κερδίσει στην Ελλάδα και στον κόσμο τις ιδεολογικές μάχες, τότε θα πρέπει, να μου επιτρέψεις και μένα, να σου αντιπροτείνω παρομοίως το επιχείρημα, ότι τελικά στραβός είναι ο γιαλός!! Η επικράτηση της φιλελεύθερης δημοκρατίας σε πολλές χώρες της υφηλίου με το κλείσιμο του αιώνα, δεν αποτελεί παρά ένα μικρό βήμα στη μακρά πορεία της ανθρώπινης χειραφέτησης. Το τέλος της ιστορίας είναι πολύ μακριά ακόμα. Πολύ περισσότερο μάλιστα στην Ελλάδα, όπου «…οι φιλελεύθεροι, μη έχοντας πολιτικούς συμμάχους, υποχρεώθηκαν να ενσωματωθούν στις ισορροπίες ισχύος και συμφερόντων, θυσιάζοντας τις αρχές τους» (Κιτρομηλίδης, ο.π. σελ. 511).
Με πολλούς χαιρετισμούς
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΠΟΥΡΧΑΣ
ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ
ΒΟΝΙΤΣΑ- ΑΙΤ/ΝΙΑΣ
ΤΗΛ. (0643) 22622- 0972889108
Από: Andreas Andrianopoulos
Ημερομηνία: Πέμπτη, 11 Ιανουαρίου 2001 12:04 μμ
Προς: bourhas@otenet.gr
Θέμα: Απάντηση
Αγαπητέ κ. Μπούρχα,
Είναι αυτονόητο πως δεν είναι δυνατόν να κάνω μιά μικρή πολιτική ανάλυση
σε κάθε μου απάντηση. Γι αυτό την φορά αυτή θα είμαι σύντομος. Γιά την
πολιτική ουσία των επιχειρημάτων σας θα συνιστούσα απλά να ξαναδιαβάσετε προσεκτικά το σχετικό μου άρθρο. Δεν νομίζω πως αυτά που συνέστησα για κάθετη αποσυγκέντρωση και γιά το τεκμήριο της αρμοδιότητας να ανήκει σε τοπικό επίπεδο είναι παληά κι αντιφιλελεύθερα. Το γιατί, θέλει ώρα και χώρο ανάλυσης που δεν έχω την στιγμή αυτή διαθέσιμα. Καθ όσον αφορά τα επιχειρήματα του φίλου Πασχάλη Κιτρομηλίδη δεν διαφωνώ σε κανένα σημείο. Η διαφορά μου με τις απόψεις σας βρίσκεται στο ότι εγώ υποστηρίζω την εφαρμογή μιάς φιλελεύθερης πολιτικής κι όχι να αλλάξω διά μιάς τις πολιτιστικές καταβολές της ελληνικής κοινωνίας. Και με τα μέσα μάλιστα παραγωγής και μετάδοσης μηνυμάτων αντίθετα κι εχθρικά. Όπως αναφέρει σχετικά κι ο Στέλιος Ράμφος οι αντιλήψεις αυτές είναι γρανίτης. Γιά να αλλάξουν λοιπόν είναι ανάγκη να προωθηθούν πολιτικές μετρημένες, λογικές και κυρίως να μην προκαλούν τον φόβο, τον πανικό και την σκληρή αντίδραση.
Χαιρετισμούς,
Ανδρέας Ανδριανόπουλος
Από: Γιώργος Μπούρχας [bourhas@otenet.gr]
Αποστολή: Πέμπτη, 11 Ιανουαρίου 2001 10:02 μμ
Προς: comment@andrianopoulos.gr
Θέμα: "Ο γρανίτης"
Φίλε Ανδρέα,
Ελπίζω μια άλλη φορά, να βρείς το χρόνο, προκειμένου
να πάρεις... τη ρεβάνς!!
Σε ότι με αφορά, δεν αξιώνω την αλλαγή "δια μιάς" των
πολιτιστικών καταβολών της ελληνικής κοινωνίας. Απλά,
επιχειρηματολογώ υπέρ της επικοινωνιακής αποτελεσματι-
κότητας μιας φιλελεύθερης "προφητικής ρητορικής παρέμ-
βασης" στην ελληνική κοινωνία, σε αντίθεση με την υιο-
θέτηση εκ μέρους σου μιας πραγματιστικής "ποιμενικής
ρητορικής παρέμβασης" (βλ. Α.-Ι. Δ. Μεταξάς "Προεισα-
γωγικά για τον πολιτικό λόγο", εκδόσεις Αντ. Σάκκουλας,
1995, σελ. 86-87). Μόνο έτσι μπορεί να σπάσει "ο γρανί-
της".
Με πολλούς χαιρετισμούς
Γιώργος Μπούρχας