Skip to main content

ΕΛΛΑΔΙΚΗ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟ

"Εκτός από την χρήση της μεσογειακής Ορθοδοξίας για ενδοελληνικές χρείες, όπου ως ελλαδική εκκλησία είναι μία απομονωμένη πνευματικώς κατάσταση, υπάρχει και μια άλλη διάστασή της με διαστάσεις παγκοσμιότητος. Είναι το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Το Πατριαρχείο είναι η ευρωπαϊκή διάσταση της Τουρκίας. Καθ' εαυτήν η Τουρκία μπορεί να θεωρηθή χώρα ευρωπαϊκή μόνο κατά το μέτρο που απετέλεσε κάποτε το ισοζύγιο της πολιτικής των ευρωπαϊκών κρατών και ακριβώς σαν τέτοια ''εξωτερικά'' μόνο αποτελεί ευρωπαϊκή διάσταση. Κάποτε με τις διακυμάνσεις του ''Ανατολικού ζητήματος'' ελήφθησαν αποφάσεις διαλύσεώς της, πράγμα που σημαίνει ότι ο δεσμός της με την Ευρώπη είναι γεωπολιτικός και όχι εσωτερικά πολιτιστικός. Το Πατριαρχείο, αντίθετα, αποτελεί πολιτιστική και ιστορική διάσταση της ίδιας της Ευρώπης, δηλ. εσωτερικόν παράγοντα της ευρωπαϊκής ιστορικής εξελίξεως. Νοητικά μόνο - π.χ. στην σκέψη ενός τεχνοκράτη της πολιτικής - το Πατριαρχείο θα μπορούσε και να εκλείψη. Πρακτικά είναι τόσο απαραίτητο στην Ευρώπη όσο η ίδια η Ρώμη ή το Καντέμπουρυ. Η ελλαδική Ορθοδοξία με το Πατριαρχείο υπό τα τρέχοντα δεδομένα δεν έχει εσωτερική σχέση, μάλιστα δε, λόγω της ''εθνικής κλειστότητος'' της ελλαδικής Ορθοδοξίας, η σχέση των είναι κατ' ουσίαν αντιθετική". Αυτά έγραφε στο βιβλίο του ''Η Ανατολική Μεσόγειος ως ευρωπαϊκή ιστορία'' (σελ. 280-281, τομ. Α΄, Αθήνα 1984) πριν από είκοσι σχεδόν χρόνια ο Λευκαδίτης συγγραφέας Γεράσιμος Σ. Κακλαμάνης, ο αγαπητός φίλος και ''αντίπαλος'' για τον γράφοντα, που «έφυγε» από κοντά μας πριν λίγους μήνες. Ιδού, μάλιστα τώρα, που η Τουρκία, προς έκπληξη πολλών, δείχνει ότι αρχίζει να κατανοεί τον οικουμενικό ρόλο του Πατριαρχείου και την αξία της πολιτιστικής του ιστορίας. Γράφει σχετικά η τουρκική εφημεριδα ''Χουριέτ'' με αφορμή την πρόσφατη διένεξη της ελλαδικής ορθόδοξης εκκλησίας με το Οικουμενικό Πατριαρχείο (Ελευθεροτυπία, 20-10-2003): "...το Ορθόδοξο Πατριαρχείο, ακόμη και σε περίπτωση που δεν θα μείνει κανένας Έλληνας στην Τουρκία, θα εξακολουθήσει να υπάρχει. Αυτό είναι η ιστορική πραγματικότητα. Συνεπώς, υπό την έννοια αυτήν και με βάση τις σχέσεις μας με το χριστιανικό κόσμο, πρόκειται για θεσμό με βαρύτητα". Δυστυχώς, όμως η Ελλάδα, δέσμια του "θεολογικού εθνικισμού" (Alexander Schmemann) της ελλαδικής ορθόδοξης εκκλησίας, κάθε άλλο παρά δείχνει να αποδέχεται και να αναγνωρίζει τον οικουμενικό και διεθνή ρόλο του Οικουμενικού Πατριαρχείου, στο βαθμό και στο μέτρο που ο ρόλος αυτός δεν θα αποτελεί ταυτόχρονα και μέσον επιβολής της ελληνικής εθνικής ταυτότητας και υποστήριξης της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής στα λεγόμενα «εθνικά Θέματα». Επιτρέπεται, όμως, αυτός να είναι ο ρόλος ενός θρησκευτικού δόγματος στον εικοστό πρώτο αιώνα; Και ακόμη περισσότερο, επιτρέπεται σε μια χώρα μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης η εξωτερική της πολιτική, και όχι μόνον, να συγκαθορίζεται από το εθνικιστικό ιερατείο ενός θρησκευτικού δόγματος; Δεν θα ήταν προτιμότερο και επωφελέστερο για Ελλάδα και Τουρκία, θεσμοί, όπως το Οικουμενικό Πατριαρχείο, και πραγματικότητες, όπως η μειονότητα της Θράκης, να αποτελούν γέφυρες φιλίας και συνεργασίας μεταξύ των λαών αντί για στοιχειωμένα βαλκανικά φαντάσματα του αιματοβαμμένου παρελθόντος;

Comments

Popular posts from this blog

Άμεση ρήξη με τον αντιλιμπεραλιστικό μνημονιακό παρεοκρατικό καπιταλισμό και με τον διακομματικό εθνοεθνικισμό

Τα θρασύδειλα αντι-λιμπεραλιστικά μνημονιακά εθνοεθνίκια, πρώτα έφεραν την οικονομική καταστροφή της χώρας και τώρα την οδηγούν και σε νέα, εθνική αυτή τη φορά καταστροφή, οδηγώντας την χρεωκοπημένη και αποδυναμωμένη σε ένοπλη σύρραξη με την Τουρκία, αφού προηγουμένως την έχουν εξευτελίσει διεθνώς, θεωρώντας ανυπεράσπιστους και κατατρεγμένους ανθρώπους ως "ενεργή, σοβαρή, εξαιρετική και ασύμμετρη απειλή" κατά της χώρας, αναστέλλοντας και καταπατώντας βάναυσα την συνθήκη της Γενεύης για τους πρόσφυγες, διώκοντας τους, καταδικάζοντάς τους, φυλακίζοντάς τους και εξαπολύοντας ακόμα και δολοφονική βία εναντίον τους για την απώθησή τους, εν τέλει δε κατακρεουργώντας, έτσι, κάθε έννοια κράτους δικαίου στη χώρα. Κι αυτό, καθώς  ο διακομματικός εθνοεθνικισμός όλων υπόλοιπων κομμάτων της Βουλής, εκτός του ΜέΡΑ25 που διακηρύσσει ότι " το εθνικό δικαίωμα διαχείρισης των συνόρων μας θα το χρησιμοποιήσουμε για να δίνουμε καταφύγιο στους κατατρεγμένους", δεν βλέπει απέναντί

Αντιπρόσωποι και εκπρόσωποι

Το ελληνικό Σύνταγμα ανήκει στην κατηγορία των συνταγμάτων εκείνων, που αναγνώρισαν μεν τα πολιτικά κόμματα (κομματική δημοκρατία), πλην όμως διατήρησαν τις αρχές της κλασσικής αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, με συνέπεια τη δημιουργία πολλών προβλημάτων, που αναφέρονται στις σχέσεις διατάξεων των δύο κατηγοριών. Η ευρύτατη σε έκταση και περιεχόμενο «συνταγματοποίηση» των πολιτικών κομμάτων στο ελληνικό σύνταγμα (όπως, άλλωστε, απαιτούσε η νέα συνταγματικοπολιτική πραγματικότητα) και η εκ παραλλήλου διατήρηση των διατάξεων των άρθρων 51§2 και 60§1, που συνταγματοποιούν το αντιπροσωπευτικό σύστημα και την ελεύθερη εντολή, τείνουν να προσλαμβάνουν έντονο συγκρουσιακό χαρακτήρα. Είναι χαρακτηριστικό ότι, ενώ το 1974 υπήρξε έντονη συζήτηση για το άρθρο 60§1 κατά τη διαδικασία ψηφίσεως του νέου Συντάγματος (υπήρξαν προτάσεις και από την τότε συμπολίτευση υπέρ της απαγόρευσης της δυνατότητας ανεξαρτητοποιήσεως και μεταστάσεως των βουλευτών με την προσθήκη τρίτης παραγράφου στο άρθρο 60), έκ

Ο Ερντογάν θέλει, ο Καραμανλής μπορεί;

«Απαιτείται επειγόντως δόγμα» είναι ο τίτλος ενός ενδιαφέροντος άρθρου του Αλέξη Παπαχελά στην εφημερίδα «ΤΟ ΒΗΜΑ». Γράφει χαρακτηριστικά ο Αλέξης Παπαχελάς: {Εχει η Αθήνα δόγμα; Ο Τάσσος έχει, το ακολουθεί πιστά και μπορεί - από τη δική του σκοπιά - να του βγει. Ο Σημίτης είχε το δικό του δόγμα, που έλεγε «αποφεύγω την κρίση, αλλά προσπαθώ να τα βρω στο ευρωπαϊκό πλαίσιο». Ο Καραμανλής; H λογική προστατεύω το στάτους κβο, αποφεύγω την οξύτητα και προσεύχομαι για το καλύτερο δεν «παίζει» σε ένα Αιγαίο όπου μια κρίση μπορεί να κλιμακωθεί μέσα σε λίγα λεπτά, με τα κανάλια να βάζουν απεριόριστο λάδι στη φωτιά για να «πουλήσουν». Απαιτείται επειγόντως δόγμα και αυτό που οι Αγγλοσάξονες αποκαλούν leadership, γιατί ειδάλλως θα βρεθούμε απροετοίμαστοι ενώπιον μιας σύγκρουσης, την οποία όλοι θα έπρεπε να αναμένουν, όπως η προχθεσινή!}. Ποιο, όμως, μπορεί να είναι αυτό το δόγμα; Ο κ. Παπαχελάς δεν προτείνει τίποτε σχετικό. Το «δόγμα Σημίτη», που αναφέρει και που ακολουθεί και η κυβέρνη