ΛΙΜΠΕΡΑΛΙΣΤΗΣ

Όπως έχω ήδη γράψει, αμφιβάλλω αν η ανακύψασα διαφωνία μεταξύ Λαγκάρντ και Σόιμπλε είναι ειλικρινής. Την θεωρώ περισσότερο ως υποκριτική. Κι αυτό επειδή δεν μπορώ να κατανοήσω, για πιο λόγο αυτοί έχουν ενστερνιστεί παντελώς ασυμβίβαστες μεταξύ τους θέσεις. Τόσο ασυμβίβαστες, ώστε όποιος τυχόν υπαναχωρήσει απ’ αυτές, αυτόματα γίνεται καταγέλαστος και εκτίθεται ανεπανόρθωτα. Με λίγα λόγια έχω την εντύπωση, ότι αυτοί έχουν λάβει εσκεμμένα τέτοιες θέσεις, ώστε να μην μπορούν, να καταλήξουν σε οποιαδήποτε συμφωνία. Όπερ θα σήμαινε, ότι έχουν αποφασίσει να σταματήσουν την χρηματοδότηση της Ελλάδας και να την εξωθήσουν εκτός ευρώ. Μα τολμούν, να εξωθήσουν την Ελλάδα εκτός ευρώ; Όπως επί παραδείγματι έχει γράψει ο καθηγητής Γ. Βαρουφάκης:   http://www.lifo.gr/team/readersdigest/27617 «…μία έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ θα σημάνει το τέλος του κοινού νομίσματος. Πράγματι, κόντρα σε ανεδαφικές εικασίες διαφόρων κύκλων, το ευρώ δεν θα αντέξει μια ελληνική έξοδο (εθελούσια ή μη).

Ο Ρότζερ Μπουτλ ως επικεφαλής μιας ομάδας από την Capital Economics ανακηρύχθηκε την Πέμπτη 5 Ιουλίου νικητής του βραβείου οικονομικών Γούλφσον αξίας £250.000. Η νικητήρια συμμετοχή περιγράφει την ομαλότερη διαδικασία με την οποία ένα κράτος μέλος θα μπορούσε να αποχωρήσει από την Ευρωζώνη. Καταλήγει δε στο συμπέρασμα ότι μολονότι θα υπήρχαν χαμένοι όπως και νικητές από την έξοδο ενός ή περισσοτέρων μελών από το ευρώ, το καθαρό αποτέλεσμα, συνολικά, θα ήταν σαφώς θετικό για τη μελλοντική ανάπτυξη και ευημερία των σημερινών μελών – και για τον υπόλοιπο κόσμο. Το πλήρες κείμενο της συμμετοχής του Ρότζερ Μπούτλ βρίσκεται στον ακόλουθο σύνδεσμο: http://www.policyexchange.org.uk/images/WolfsonPrize/wolfson%20economics%20prize%20winning%20entry.pdf Η πρόταση που υπέβαλε η ομάδα, «Εγκαταλείποντας το ευρώ: ένας πρακτικός οδηγός», επικεντρώνεται στην αποχώρηση ενός αδύναμου μέλους μόνο, όπως για παράδειγμα η Ελλάδα. Προτείνει την εισαγωγή ενός νέου νομίσματος σε ισοτιμία 1 προς 1 με

Ο F. A. Hayek στο περίφημο δοκίμιό του “Why I Am Not a Conservative” γράφει: «Έχω ήδη υπογραμμίσει ότι, μολονότι σ’ όλη μου τη ζωή περιγράφω τον εαυτό μου ως λιμπεραλιστή, πρόσφατα το κάνω με μια ολοένα μεγαλύτερη διστακτικότητα – όχι μόνο επειδή στις Ηνωμένες Πολιτείες αυτός ο όρος εγείρει συνεχώς παρανοήσεις, αλλά επίσης επειδή συνειδητοποιώ ολοένα και περισσότερο το μεγάλο χάσμα που υπάρχει ανάμεσα στη δικιά μου άποψη και στον ορθολογιστικό λιμπεραλισμό της ηπειρωτικής Ευρώπης ή ακόμα στον αγγλικό λιμπεραλισμό των οπαδών του ωφελιμισμού». Συνεχίζει δε παρακάτω: «…οι περισσότεροι λιμπεραλιστές της ηπειρωτικής Ευρώπης καθοδηγούνταν περισσότερο από την επιθυμία να επιβάλλουν στον κόσμο ένα σχεδιασμένο εκ των προτέρων λογικό πρότυπο παρά να παράσχουν ευκαιρίες για ελεύθερη ανάπτυξη». Η αποτυχημένη... προσπάθεια των ευρωπαίων συντηρητικών, σοσιαλδημοκρατών και (δυστυχώς!) λιμπεραλιστών να σχεδιάσουν και να οικοδομήσουν εκ των άνω την ενωμένη Ευρώπη αποτελεί μια επιπλέον έκφραση τ

 Σε σημερινές του δηλώσεις ο πρόεδρος του ΣΕΒ Δημήτρης Δασκαλόπουλος είπε μεταξύ άλλων: "Είναι ώρα να μιλήσει ο λαός. Πέρα από τις στενές κομματικές επιλογές, οι επερχόμενες εκλογές είναι εκλογές-δημοψήφισμα. Όχι υπέρ ή κατά του μνημονίου, όπως θα ήθελαν μερικοί-μερικοί. Το πραγματικό διακύβευμα, το πραγματικό δίλημμα είναι Ευρώπη ή χάος. Μέσα στην Ευρώπη η δοκιμασία που περνάμε μπορεί να ξεπεραστεί. Έξω από την Ευρώπη ή φτώχεια θα είναι οριστική". Εκατοντάδες χιλιάδες βιοτέχνες και ελεύθεροι επαγγελματίες ανταγωνίζονται μεταξύ τους στην Ελλάδα στα πλαίσια της οικονομίας της αγοράς προς όφελος του καταναλωτή και παλεύουν για την επιβίωσή τους μετά την πρωτοφανή φορομπηχτική καταιγίδα, που ενέσκηψε πάνω τους. Οι κρατικοδίαιτοι έλληνες μεγαλοεπιχειρηματίες και οι μεγαλοεργολάβοι, μαζί με τους ολιγάρχες των τραπεζών, όλοι τους οικονομικά δεκανίκια και προϊόντα του εγχώριου φασιστοειδούς παρεοκρατικού καπιταλισμού των δύο πολιτικών συμμοριών του δικομματισμού, με ποιόν

Κύριε Βαρουφάκη Στο τελευταίο άρθρο σας στο protagon.gr (τη σοσιαλδημοκρατική μνημονιακή ιστοσελίδα του εγχώριου κορπορατίστικου παρεοκρατικού καπιταλισμού) με τον τίτλο  "Λωζάννη-Μόναχο 1Χ2"  γράφετε: [Στα επόμενα άρθρα μου, θα απευθύνω ανοικτές επιστολές προς: (α) τους έλληνες νεοφιλελεύθερους υπέρμαχους της ερμηνείας Λωζάννη, (β) τους έλληνες Κευνσιανούς υπέρμαχους της ερμηνείας Λωζάννη, και (γ) τους έλληνες μαρξιστές υπέρμαχους της ερμηνείας Μονάχου και της επιστροφής στην δραχμή.] Θα επιθυμούσα, να σας επισημάνω, ότι οι «νεοφιλελεύθεροι» (οι λιμπεραλιστές γενικότερα), είμαστε μαζί με τους μαρξιστές υπέρμαχοι «της ερμηνείας Μονάχου και της επιστροφής στην δραχμή». Ολόκληρη η λιμπεραλιστική αγγλοσαξωνική διανόηση βρίσκεται σε πλήρη διάσταση με τις εκπεφρασμένες επί του θέματος αντι-λιμπεραλιστικές απόψεις του Μάνου, του Ανδριανόπουλου, της Ξαφά, του Προκοπάκη, του Δοξιάδη κλπ. Τούτο δε, όπως προκύπτει και από το παρακάτω βίντεο είναι σε γνώση σας: http://www.youtube.

«Άνευ μεν γαρ του καθόλου ουκ εστίν επιστήμην λαβείν» (Αριστοτέλης, Μεταφ. 1086 b 5) 1. Σύμφωνα με όσα αναφέρει ο Αριστοτέλης, ένας ηθικολόγος, ένας ηθικός αναμορφωτής, ο Σωκράτης, ήταν εκείνος, που ενοχλούσε τους ανθρώπους εξαναγκάζοντάς τους, να σκεφτούν, να εξηγήσουν και να δώσουν λόγο για τις αρχές των πράξεών τους˙ συνήθιζε να τους υποβάλει ερωτήματα και οι απαντήσεις τους δεν τον ικανοποιούσαν εύκολα˙ ξεκινούσε κι ο Σωκράτης, όπως οι σοφιστές, από το υποκείμενο της γνώσης και έπειτα μόνο προχωρούσε προς το αντικείμενό της˙ το υποκείμενο ωστόσο της γνώσης συγκροτείται απ’ αυτόν και ως νους, δηλαδή όχι ως κάτι σχετικό, όχι ατομικά περιορισμένο, αλλά ως υποκείμενο που νοεί, ως λογικό υποκείμενο˙ «η γνώση προς την οποία κατευθύνεται το λογικό υποκείμενο δεν έγκειται στην αντίληψη που γεννούν οι αισθήσεις, αλλά στην έννοια, που τη γεννάει η λογική λειτουργία της συνείδησης»  [1]. Ενώ, όμως, έτσι πραγματοποιήθηκε η διάκριση αισθητού και λογικού υποκειμένου, δεν πραγματοποιήθ

Η αντίληψη του ΚΚΕ συνοψίζεται, στο ότι «…το μέρος αυτό του Μανιφέστου πάλιωσε κι αχρηστεύθηκε και μόνο για τους νοθευτές του μαρξισμού και τους κάθε μάρκας μεταρρυθμιστές χρησίμευε σα θεωρητικό όπλο, που στην πράξη καλλιεργούσε τον εργατοπατερισμό και τον κιτρινισμό της εργατικής αριστοκρατίας», διότι τάχατες «…το προλεταριάτο συμπλήρωσε τη σωματειακή και πολιτική του οργάνωνση και χειραφετήθηκε από τις μικροαστικές σοσιαλιστικές και ουτοπικές θεωρίες και παράλληλα η μπουρζουαζία στο σύνολό της σχεδόν πέρασε στην αντίδραση», οπότε «οι κομμουνιστές και ως άτομα και ως κόμματα δεν είχανε κανένα λόγο να βρίσκονται πλάι στη μπουρζουαζία». Κατά την εκτίμησή μου, η αντίληψη αυτή του ΚΚΕ ουσιαστικά σημαίνει, ότι «…οι κομμουνιστές πρέπει να μείνουν στο περιθώριο σαν αιρετικοί και αδιάλλαχτοι δογματικοί…». Κι όντας έτσι καταντημένοι στην σημερινή Ελλάδα, να είναι βέβαιοι, ότι έχουν ουσιαστικά παραδώσει μετά τον εμφύλιο για άλλη μια φορά τα πραγματικά όπλα τους στην εγχώρια φασιστοειδή

Γράφει ο Milton Friedman στο “Capitalism and Freedom” (The University of Chicago Press, Chicago and London, 1982, preface, p. ix): “Only a crisis--actual or perceived--produces real change. When that crisis occurs, the actions that are taken depend on the ideas that are lying around. That, I believe, is our basic function: to develop alternatives to existing policies, to keep them alive and available until the politically impossible becomes politically inevitable”. (μτφ) «Μόνο μια κρίση – πραγματική ή εικονική – παράγει πραγματική αλλαγή. Όταν η κρίση ξεδιπλώνεται, οι ενέργειες που αναλαμβάνονται εξαρτώνται από τις υποκείμενες ιδέες. Θεωρώ πως αυτός είναι ο βασικός μας σκοπός: Να παράγουμε εναλλακτικές πολιτικές, να τις διατηρήσουμε ζωντανές και διαθέσιμες μέχρι το πολιτικά αδύνατο να γίνει πολιτικά αναπόφευκτο». Η ξεπουλημένη όμως, αυτή τη φορά στον κορπορατίστικο παρεοκρατικό καπιταλισμό (corporate crony capitalism) ηπειρωτική ευρωπαϊκή διανόηση αποδείχθηκε αδύνατο

Δεν υπάρχει σχεδόν ούτε ένας εγχώριος ευρωλιγούρης δήθεν λιμπεραλιστής, που να μην επιθυμεί να θριαμβεύσει στις προκριματικές εκλογές του ρεπουμπλικανικού κόμματος στις ΗΠΑ η λιμπερταριανή περιστερά, που ακούει στο όνομα Ron Paul. Γιατί άραγε; Πώς γίνεται οι λιμπερταριανοί στις ΗΠΑ να συμπεριλαμβάνονται στους πιο σφοδρούς επικριτές της ευρωζώνης και εντούτοις οι εγχώριοι ευρωλιγούριδες δήθεν λιμπεραλιστές να επιθυμούν τον θρίαμβο της λιμπερταριανής περιστεράς, που ακούει στο όνομα Ron Paul; Μια εξήγηση θα μπορούσε να προσφέρει η προσέγγιση του Robert Kagan, που στο περίφημο άρθρο του με τον τίτλο “Power and Weakness” γράφει, ότι “Americans are from Mars and Europeans are from Venus”. Με βάση αυτή την προσέγγιση θα μπορούσε, να εξηγηθεί περίφημα και η προτίμηση των εγχώριων ευρωλιγούριδων δήθεν λιμπεραλιστών υπέρ της λιμπερταριανής περιστεράς, που ακούει στο όνομα Ron Paul. Ωστόσο κατά τη γνώμη μου η προσέγγιση του Robert Kagan είναι εσφαλμένη. Ο διακεκριμένος Γάλλος φ