Γράφει ο Milton Friedman στο “Capitalism and Freedom” (The University of Chicago Press, Chicago and London, 1982, preface, p. ix):
“Only a crisis--actual or perceived--produces real change. When that crisis occurs, the actions that are taken depend on the ideas that are lying around. That, I believe, is our basic function: to develop alternatives to existing policies, to keep them alive and available until the politically impossible becomes politically inevitable”.
(μτφ) «Μόνο μια κρίση – πραγματική ή εικονική – παράγει πραγματική αλλαγή. Όταν η κρίση ξεδιπλώνεται, οι ενέργειες που αναλαμβάνονται εξαρτώνται από τις υποκείμενες ιδέες. Θεωρώ πως αυτός είναι ο βασικός μας σκοπός: Να παράγουμε εναλλακτικές πολιτικές, να τις διατηρήσουμε ζωντανές και διαθέσιμες μέχρι το πολιτικά αδύνατο να γίνει πολιτικά αναπόφευκτο».
Η ξεπουλημένη όμως, αυτή τη φορά στον κορπορατίστικο παρεοκρατικό καπιταλισμό (corporate crony capitalism) ηπειρωτική ευρωπαϊκή διανόηση αποδείχθηκε αδύνατο, να παράξει εναλλακτικές πολιτικές βασισμένες στις αρχές του λιμπεραλισμού. Τούτο όμως δεν σημαίνει απολύτως τίποτε.
Όπως λέει ο Karl Marx στο «Κομμουνιστικό Μανιφέστο», «…η ιστορία της βιομηχανίας και του εμπορίου δεν είναι τίποτ’ άλλο παρά η ιστορία της ανταρσίας των νεώτερων παραγωγικών δυνάμεων ενάντια στις σχέσεις ιδιοκτησίας…». Παρά τα όσα λέει ο ίδιος, αποδείχθηκε έκτοτε, ότι η «ανταρσία των νεώτερων παραγωγικών δυνάμεων», όχι μόνον είναι αέναη και ασύλληπτη σε μέγεθος, αλλά επιπλέον κάθε φορά σάρωνε πάντοτε, αργά ή γρήγορα, τις «…στέρεες και σκουριασμένες σχέσεις που ακολουθούνταν από παραδόσεις και θεωρίες που ήταν μια φορά κι έναν καιρό σεβαστές…» μέσω αστικών αποκλειστικά και μόνο επαναστάσεων. Έτσι θα συμβεί και τώρα, αργά ή γρήγορα, στην Ευρώπη, παρά τα όποια σκουριασμένα αναχώματα παραγωγικών σχέσεων διαπλοκής ορθώνει ο κορπορατίστικος παρεοκρατικός καπιταλισμός απέναντι στην σημερινή παγκόσμια «ανταρσία των νεώτερων παραγωγικών δυνάμεων» εναντίον του.
.
Comments