Ραγδαίες και ενδιαφέρουσες προμηνύονται στο άμεσο μέλλον οι εξελίξεις στο χώρο της ανατολικής μεσογείου με επίκεντρο βέβαια την Τουρκία.
Πριν από δέκα περίπου μήνες έγραφα τα εξής:
«Αυτή τη φορά ΗΠΑ και Ευρωπαϊκή Ένωση βρίσκονται στο πλευρό του Τάσσου Παπαδόπουλου, στηρίζοντας τις εθνικιστικές του θέσεις και απόψεις.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση κατά πρώτο λόγο γιατί της προσφέρεται για προβολή μετά τα δημοψηφίσματα για το ευρωσύνταγμα ένας εντελώς προσχηματικός, αλλά ωστόσο υπαρκτός λόγος να αρνηθεί την πλήρη ένταξη της Τουρκίας στους κόλπους της. Συμφέρει εν προκειμένω τους Ευρωπαίους, να εμφανίζεται η Ελλάδα και η Κύπρος ότι αποτελεί το εμπόδιο στην ενταξιακή πορεία της Τουρκίας και όχι ο δικός τους διάχυτος εθνορατσισμός.
Οι ΗΠΑ κατά δεύτερο λόγο επειδή φαίνεται να εμμένουν στην διατήρηση της μεταψυχροπολεμικής πολιτικής τους στην περιοχή, δηλαδή της υπάρξεως ελεγχόμενης αντιπαράθεσης μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, ώστε να διατηρείται η ισχύς του στρατοκεμαλικού κατεστημένου στην Τουρκία.
Τον Ερντογάν, ωστόσο, καθόλου δεν τον ενδιαφέρει η ένταξη της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Πρώτιστο και κύριο μέλημά του αποτελεί η αποδυνάμωση του στρατοκεμαλικού κατεστημένου στην Τουρκία. Το όραμά του, συμφωνώντας σ’ αυτό με τον Χάντιγκτον, είναι να αποτελέσει η Τουρκία το «κράτος πυρήνα» του ισλαμικού κόσμου, δηλαδή η Τουρκία να αποκτήσει το ρόλο ηγέτιδας δύναμης του ισλαμικού κόσμου.
Στο πλαίσιο αυτό ο Ερντογάν γνωρίζει ότι το κυριότερο εμπόδιο γι’ αυτή του την επιδίωξη αποτελεί η διατήρηση της ελληνοτουρκικής αντιπαράθεσης, που υποδαυλίζεται αφενός από το στρατοκεμαλικό κατεστημένο της Τουρκίας και αφετέρου από τις ΗΠΑ. Υπέρ των επιδιώξεων του στρατοκεμαλικού κατεστημένου και των ΗΠΑ κατά παράδοξο τρόπο στη δεδομένη συγκυρία συνηγορεί και η πολιτική της εθνικιστικής αδιαλλαξίας του Τάσσου Παπαδόπουλου, που πρόσφατα φαίνεται να εξόργισε ακόμα και τον Καραμανλή.
Μετά ταύτα το ερώτημα είναι αν η ελληνική κυβέρνηση θα εξακολουθήσει να παίζει το μεταψυχροπολεμικό ρόλο του «χωροφύλακα της Τουρκίας» μέσω της διατήρησης της ελληνοτουρκικής αντιπαράθεσης προς δόξα του στρατοκεμαλικού κατεστημένου και κάποιων ηλίθιων νεοσυντηρητικών κέντρων των ΗΠΑ ή αν είναι διατεθειμένη σε αγαστή συνεργασία με τον Ερντογάν να επιλύσει άμεσα τις ανούσιες ελληνοτουρκικές διαφορές και οι δύο χώρες από κοινού να αναλάβουν ηγετικό ρόλο σ’ ολόκληρη την ανατολική μεσόγειο.
Αν η ελληνική κυβέρνηση αποφασίσει την επίλυση των ελληνοτουρκικών διαφορών, όπως πιο πάνω, θα πρέπει, να ξεπεράσει όχι τόσο τον εθνικιστικό σκόπελο του Τάσσου Παπαδόπουλου αλλά πρωτίστως τον ίδιο τον εθνικιστικό εαυτό της!»
Τις τελευταίες ημέρες, ωστόσο, πολλά από τα τότε βασικά δεδομένα ήδη άλλαξαν και θα επιφέρουν κι αυτά με τη σειρά τους περαιτέρω αλλαγές ιδίως όσον αφορά την παραπάνω στάση των ΗΠΑ έναντι του Ερτογάν.
1) Το στρατοκεμαλικό κατεστημένο της Τουρκίας μετά και τις τελευταίες γελοίες απόπειρές του παρέμβασης στην πολιτική ζωή της Τουρκίας, στις αμέσως προσεχείς εκλογές θα συντριβεί από τον Ερτογάν.
2) Με την εκλογή του εθνορατσιστή Σαρκοζί στη Γαλλία, η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν μπορεί να πλέον να επικαλείται προσχηματικά την μη επίλυση του κυπριακού ως εμπόδιο στην πορεία ένταξης της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Οι δύο πιο πάνω εξελίξεις αναμένεται μετά βεβαιότητας πλέον, ότι θα οδηγήσουν σε εντυπωσιακή στροφή και την αμερικανική εξωτερική πολιτική απέναντι στον Ερντογάν προς την κατεύθυνση πλέον της θετικής προσέγγισης προς τον τελευταίο. Η εξέλιξη αυτή είναι και η πιο σημαντική και καίρια για την Ελλάδα, καθώς θα σημάνει το τέλος του μεταψυχροπολεμικού ρόλου της Ελλάδας ως του χωροφύλακα της Τουρκίας και του στρατοκεμαλικού συστήματος της.
Περιττό είναι, βέβαια, να τονισθεί μετά ταύτα, ότι το πρώτο «δωράκι» προς τον Ερντογάν από τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και τις ΗΠΑ θα είναι η αναγνώριση της ανεξαρτησίας των Τουρκοκυπρίων και η ένταξή τους στην ΕΕ.
Το συμπέρασμα; Οι στρατοκεμαλιστές στην Τουρκία "θάβονται", ο Γρίβας σε Ελλάδα και Κύπρο...."ανασταίνεται"!
Comments