Κάποια νεοσυντηρητικά κέντρα στις ΗΠΑ και αλλού, καθώς φαίνεται, έχουν παραφρονήσει εντελώς: Επιχειρούν να μετατρέψουν τις ΗΠΑ και τη Δύση εν γένει σε πολιτισμικό βιαστή του ισλαμικού κόσμου με κάθε μέσο. Ο ισλαμικός κόσμος, όμως, αυτές οι μάζες των πολιτικά, κοινωνικά και οικονομικά εξαθλιωμενων, θα πρέπει να είναι ο κυριότερος σύμμαχος των ΗΠΑ για την όποια μεταρρύθμιση στο χώρο της μέσης ανατολής και όχι ο πολιτισμικός τους εν γένει εχθρός.
Το τελευταίο δε ελληνοτουρκικό επεισόδιο στο αιγαίο σηματοδοτεί ακριβώς, το βαθμό παραφροσύνης αυτών των νεοσυντηρητικών κέντρων, με βάση τις ακόλουθες σκέψεις:
Ο μεταψυχροπολεμικός γεωστρατηγικός ρόλος που έχουν επιφυλάξει οι ΗΠΑ για την Ελλάδα στην περιοχή, είναι ακριβώς του χωροφύλακα της Τουρκίας και του κεμαλικού συστήματος της. Επιθυμούν δηλαδή μια ισχυρή στρατιωτικά Ελλάδα, που να μπορεί, να συνιστά εν δυνάμει απειλή για την Τουρκία, δίνοντας έτσι ερείσματα επιβίωσης στον κεμαλισμό. Μ’ αυτό τον τρόπο οι ΗΠΑ ευνοούν και επιδιώκουν την ύπαρξη συνεχούς αλλά ελεγχόμενης έντασης μεταξύ των δύο χωρών. Είναι δε προφανές, ότι παρά το όποιο οικονομικό κόστος ο ρόλος αυτός είναι σε τελική ανάλυση επωφελής και για την Ελλάδα.
Ενόψει των εκλογών στην Τουρκία τα κέντρα αυτά, καθώς φαίνεται, επιχείρησαν για άλλη μια φορά σε συνεργασία με τους κεμαλιστές στρατηγούς της Άγκυρας την ένταση μεταξύ των δύο χωρών με την πρόκληση του τελευταίου επεισοδίου στο αιγαίο. Είναι δε πολύ θετικό το γεγονός, ότι η κυβέρνηση Καραμανλή δεν συνήργησε σ’ αυτή την μεθοδευμένη αμερικανοκεμαλική πρόκληση στο αιγαίο, ασχέτως για ποιους λόγους.
Κάποτε ωστόσο, οι ΗΠΑ θα πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι η παραπάνω πολιτική τους είναι αδιέξοδη και ατελέσφορη και ιδού γιατί:
Γράφει, πολύ διορατικά, ο Σάμιουελ Χάντινγκτον στο βιβλίο του «Η σύγκρουση των πολιτισμών και ο ανασχηματισμός της παγκόσμιας τάξης»:
[«Και τέλος, η Τουρκία διαθέτει την ιστορία, τον πληθυσμό, μέσο επίπεδο οικονομικής ανάπτυξης, εθνική συνοχή και στρατιωτική παράδοση και ικανότητα να γίνει κράτος πυρήνας του Ισλάμ. Ωστόσο ο Ατατούρκ, με το να ορίσει κατηγορηματικά την Τουρκία ως κοσμική κοινωνία, εμπόδισε την τουρκική δημοκρατία να διαδεχτεί την Οθωμανική Αυτοκρατορία σε αυτό το ρόλο.…Όσο η Τουρκία θα συνεχίζει να αυτοχαρακτηρίζεται κοσμικό κράτος, δεν μπορεί να ηγηθεί του Ισλάμ».
«Τι θα συνέβαινε, όμως, αν η Τουρκία αποφάσιζε να επαναπροσδιορίσει τη θέση της; Κάποια στιγμή η Τουρκία θα μπορέσει να εγκαταλείψει τον κουραστικό και εξευτελιστικό ρόλο του ζητιάνου που ικετεύει να γίνει μέλος της Δύσης και να συνεχίσει τον σοβαρό ιστορικό της ρόλο ως του σημαντικότερου ισλαμικού συνομιλητή και ανταγωνιστή της Δύσης.…».
«…η Τουρκία μπορεί εξίσου να διαθέτει τα προσόντα για να ηγηθεί του Ισλάμ. Αλλά για να το επιτύχει αυτό, θα πρέπει να απορρίψει την κληρονομιά του Ατατούρκ σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό απ’ ότι απέρριψε η Ρωσία την κληρονομιά του Λένιν. Επιπλέον θα χρειαστεί ένας ηγέτης της εμβέλειας του Ατατούρκ, που θα συνδύαζε την πολιτική με την θρησκευτική νομιμοποίηση για να μετατρέψει την Τουρκία από μια διχασμένη χώρα σε κράτος πυρήνα»].
Ο Ερντογάν είναι ένας ηγέτης της εμβέλειας του Ατατούρκ …
Comments