Skip to main content

Κυπριακό και ελληνοτουρκικές σχέσεις

Ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος γράφει αναφερόμενος στο Κυπριακό και στις σχέσεις της χώρας μας με την Τουρκία: «…έχει κανείς συνειδητοποιήσει πως μετά την καταψήφιση του Σχεδίου Ανάν κανένας σε ολόκληρη την υφήλιο δεν αντικρίζει πλέον το Κυπριακό σαν πρόβλημα εισβολής. Αλλά σαν ζήτημα αντιμετώπισης της “απομόνωσης των Τουρκοκυπρίων"; Και πως αν ματαιωθεί, για οποιονδήποτε λόγο, η προοπτική της Τουρκικής ένταξης στην ΕΕ τότε η Ευρώπη θα της δώσει πιθανότατα σαν αντάλλαγμα όσα διεκδικεί για τους Τουρκοκύπριους. Σε αυτό επάνω ποντάρουν οι Τούρκοι. Και πάνω σε αυτή την βάση προβάλουν την καινούργια τους αδιαλλαξία».

Νομίζω ότι πρόκειται για λαθεμένη ανάλυση. Αυτή τη φορά ΗΠΑ και Ευρωπαϊκή Ένωση βρίσκονται στο πλευρό του Τάσσου Παπαδόπουλου, στηρίζοντας τις εθνικιστικές του θέσεις και απόψεις.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση κατά πρώτο λόγο γιατί της προσφέρεται για προβολή μετά τα δημοψηφίσματα για το ευρωσύνταγμα ένας εντελώς προσχηματικός, αλλά ωστόσο υπαρκτός λόγος να αρνηθεί την πλήρη ένταξη της Τουρκίας στους κόλπους της. Συμφέρει εν προκειμένω τους Ευρωπαίους, να εμφανίζεται η Ελλάδα και η Κύπρος ότι αποτελεί το εμπόδιο στην ενταξιακή πορεία της Τουρκίας και όχι ο δικός τους διάχυτος εθνορατσισμός.

Οι ΗΠΑ κατά δεύτερο λόγο επειδή φαίνεται να εμμένουν στην διατήρηση της μεταψυχροπολεμικής πολιτικής τους στην περιοχή, δηλαδή της υπάρξεως ελεγχόμενης αντιπαράθεσης μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, ώστε να διατηρείται η ισχύς του στρατοκεμαλικού κατεστημένου στην Τουρκία.

Τον Ερντογάν, ωστόσο, καθόλου δεν τον ενδιαφέρει η ένταξη της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Πρώτιστο και κύριο μέλημά του αποτελεί η αποδυνάμωση του στρατοκεμαλικού κατεστημένου στην Τουρκία. Το όραμά του, συμφωνώντας σ’ αυτό με τον Χάντιγκτον, είναι να αποτελέσει η Τουρκία το «κράτος πυρήνα» του ισλαμικού κόσμου, δηλαδή η Τουρκία να αποκτήσει το ρόλο ηγέτιδας δύναμης του ισλαμικού κόσμου.

Στο πλαίσιο αυτό ο Ερντογάν γνωρίζει ότι το κυριότερο εμπόδιο γι’ αυτή του την επιδίωξη αποτελεί η διατήρηση της ελληνοτουρκικής αντιπαράθεσης, που υποδαυλίζεται αφενός από το στρατοκεμαλικό κατεστημένο της Τουρκίας και αφετέρου από τις ΗΠΑ. Υπέρ των επιδιώξεων του στρατοκεμαλικού κατεστημένου και των ΗΠΑ κατά παράδοξο τρόπο στη δεδομένη συγκυρία συνηγορεί και η πολιτική της εθνικιστικής αδιαλλαξίας του Τάσσου Παπαδόπουλου, που πρόσφατα φαίνεται να εξόργισε ακόμα και τον Καραμανλή.

Μετά ταύτα το ερώτημα είναι αν η ελληνική κυβέρνηση θα εξακολουθήσει να παίζει το μεταψυχροπολεμικό ρόλο του «χωροφύλακα της Τουρκίας» μέσω της διατήρησης της ελληνοτουρκικής αντιπαράθεσης προς δόξα του στρατοκεμαλικού κατεστημένου και κάποιων ηλίθιων νεοσυντηρητικών κέντρων των ΗΠΑ ή αν είναι διατεθειμένη σε αγαστή συνεργασία με τον Ερντογάν να επιλύσει άμεσα τις ανούσιες ελληνοτουρκικές διαφορές και οι δύο χώρες από κοινού να αναλάβουν ηγετικό ρόλο σ’ ολόκληρη την ανατολική μεσόγειο.

Αν η ελληνική κυβέρνηση αποφασίσει την επίλυση των ελληνοτουρκικών διαφορών, όπως πιο πάνω, θα πρέπει, να ξεπεράσει όχι τόσο τον εθνικιστικό σκόπελο του Τάσσου Παπαδόπουλου αλλά πρωτίστως τον ίδιο τον εθνικιστικό εαυτό της!

Comments

Popular posts from this blog

Άμεση ρήξη με τον αντιλιμπεραλιστικό μνημονιακό παρεοκρατικό καπιταλισμό και με τον διακομματικό εθνοεθνικισμό

Τα θρασύδειλα αντι-λιμπεραλιστικά μνημονιακά εθνοεθνίκια, πρώτα έφεραν την οικονομική καταστροφή της χώρας και τώρα την οδηγούν και σε νέα, εθνική αυτή τη φορά καταστροφή, οδηγώντας την χρεωκοπημένη και αποδυναμωμένη σε ένοπλη σύρραξη με την Τουρκία, αφού προηγουμένως την έχουν εξευτελίσει διεθνώς, θεωρώντας ανυπεράσπιστους και κατατρεγμένους ανθρώπους ως "ενεργή, σοβαρή, εξαιρετική και ασύμμετρη απειλή" κατά της χώρας, αναστέλλοντας και καταπατώντας βάναυσα την συνθήκη της Γενεύης για τους πρόσφυγες, διώκοντας τους, καταδικάζοντάς τους, φυλακίζοντάς τους και εξαπολύοντας ακόμα και δολοφονική βία εναντίον τους για την απώθησή τους, εν τέλει δε κατακρεουργώντας, έτσι, κάθε έννοια κράτους δικαίου στη χώρα. Κι αυτό, καθώς  ο διακομματικός εθνοεθνικισμός όλων υπόλοιπων κομμάτων της Βουλής, εκτός του ΜέΡΑ25 που διακηρύσσει ότι " το εθνικό δικαίωμα διαχείρισης των συνόρων μας θα το χρησιμοποιήσουμε για να δίνουμε καταφύγιο στους κατατρεγμένους", δεν βλέπει απέναντί

Αντιπρόσωποι και εκπρόσωποι

Το ελληνικό Σύνταγμα ανήκει στην κατηγορία των συνταγμάτων εκείνων, που αναγνώρισαν μεν τα πολιτικά κόμματα (κομματική δημοκρατία), πλην όμως διατήρησαν τις αρχές της κλασσικής αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, με συνέπεια τη δημιουργία πολλών προβλημάτων, που αναφέρονται στις σχέσεις διατάξεων των δύο κατηγοριών. Η ευρύτατη σε έκταση και περιεχόμενο «συνταγματοποίηση» των πολιτικών κομμάτων στο ελληνικό σύνταγμα (όπως, άλλωστε, απαιτούσε η νέα συνταγματικοπολιτική πραγματικότητα) και η εκ παραλλήλου διατήρηση των διατάξεων των άρθρων 51§2 και 60§1, που συνταγματοποιούν το αντιπροσωπευτικό σύστημα και την ελεύθερη εντολή, τείνουν να προσλαμβάνουν έντονο συγκρουσιακό χαρακτήρα. Είναι χαρακτηριστικό ότι, ενώ το 1974 υπήρξε έντονη συζήτηση για το άρθρο 60§1 κατά τη διαδικασία ψηφίσεως του νέου Συντάγματος (υπήρξαν προτάσεις και από την τότε συμπολίτευση υπέρ της απαγόρευσης της δυνατότητας ανεξαρτητοποιήσεως και μεταστάσεως των βουλευτών με την προσθήκη τρίτης παραγράφου στο άρθρο 60), έκ

Ο Ερντογάν θέλει, ο Καραμανλής μπορεί;

«Απαιτείται επειγόντως δόγμα» είναι ο τίτλος ενός ενδιαφέροντος άρθρου του Αλέξη Παπαχελά στην εφημερίδα «ΤΟ ΒΗΜΑ». Γράφει χαρακτηριστικά ο Αλέξης Παπαχελάς: {Εχει η Αθήνα δόγμα; Ο Τάσσος έχει, το ακολουθεί πιστά και μπορεί - από τη δική του σκοπιά - να του βγει. Ο Σημίτης είχε το δικό του δόγμα, που έλεγε «αποφεύγω την κρίση, αλλά προσπαθώ να τα βρω στο ευρωπαϊκό πλαίσιο». Ο Καραμανλής; H λογική προστατεύω το στάτους κβο, αποφεύγω την οξύτητα και προσεύχομαι για το καλύτερο δεν «παίζει» σε ένα Αιγαίο όπου μια κρίση μπορεί να κλιμακωθεί μέσα σε λίγα λεπτά, με τα κανάλια να βάζουν απεριόριστο λάδι στη φωτιά για να «πουλήσουν». Απαιτείται επειγόντως δόγμα και αυτό που οι Αγγλοσάξονες αποκαλούν leadership, γιατί ειδάλλως θα βρεθούμε απροετοίμαστοι ενώπιον μιας σύγκρουσης, την οποία όλοι θα έπρεπε να αναμένουν, όπως η προχθεσινή!}. Ποιο, όμως, μπορεί να είναι αυτό το δόγμα; Ο κ. Παπαχελάς δεν προτείνει τίποτε σχετικό. Το «δόγμα Σημίτη», που αναφέρει και που ακολουθεί και η κυβέρνη