Skip to main content

Αμείλικτο ερώτημα για τον πρόεδρο του ΔΣΑ

Ο πρόεδρος του ΔΣΑ κ. Δημ. Παξινός σε χθεσινή συνέντευξή του στην «Ελεθεροτυπία» υποστηρίζει, ότι οι απαράδεκτες συνθήκες επικοινωνίας μεταξύ των κρατουμένων και των δικηγόρων τους στις ελληνικές φυλακές προδικάζουν καταδίκη της χώρας μας στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, αφού η επικοινωνία «δια τηλεφώνου και τζαμιού» δυσχεραίνει το υπερασπιστικό έργο, καταστρατηγεί βασικά δικαιώματα του κατηγορουμένου και δεν διασφαλίζει ούτε καν το απόρρητο των συνομιλιών. Ας σημειωθεί ότι το καθεστώς των συνθηκών επικοινωνίας μεταξύ των κρατουμένων και των δικηγόρων τους στις ελληνικές φυλακές καταγγέλθηκε πριν από τέσσερα περίπου χρόνια από τους συνηγόρους των κατηγορουμένων για συμμετοχή στην «Ε.Ο. 17Ν». Τότε συστάθηκε μια επιστημονική επιτροπής του ΔΣΑ (που αποτελείτο από τον πρόεδρο του ΔΣΑ Δ. Παξινό, τον συνταγματολόγο Ν. Αλιβιζάτο, τον πρόεδρο της Ενωσης Ποινικολόγων Χρ. Αργυρόπουλο, τον συνταγματολόγο Γ. Καμίνη και τους δικηγόρους Γ. Κων. Στεφανάκη και Γ. Εμ. Στεφανάκη) και η οποία σε σχετική γνωμοδότησή της τόνιζε, ότι η επιβολή ελέγχων κατά την ανταλλαγή εγγράφων μεταξύ των κατηγορουμένων για συμμετοχή στη 17Ν και των συνηγόρων τους είναι, δήθεν, «θεμιτή υπό όρους» και υιοθετούσε διαβεβαιώσεις των αρμοδίων αρχών, ότι δεν παρακολουθείται, δήθεν, η επικοινωνία των παραπάνω κατηγορουμένων με τους συνηγόρους τους μέσω της εσωτερικής τηλεφωνικής συσκευής, που χρησιμοποιείται αναγκαστικά, λόγω του παρεμβαλλόμενου ανάμεσά τους διαχωριστικού τζαμιού». Κατόπιν τούτων, προβάλλει αμείλικτο το εξής ερώτημα: Γιατί εκείνο τον καιρό ο πρόεδρος του ΔΣΑ κ. Δημ. Παξινός δεν επεσήμαινε και τότε αυτά που μόλις σήμερα επισημαίνει; Η απάντηση σ’ αυτό το ερώτημα προκύπτει, νομίζω, αδιαμφισβήτητα από τον ίδιο τον κ. Παξινό, που έγραφε σε άρθρο του στην εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ»: «Η υπόθεση της τρομοκρατίας έχει λάβει πραγματικά διαστάσεις εθνικού θέματος. Κι αυτό δεν είναι σχήμα λόγου, ούτε υπερβολή. Είναι αδιαμφισβήτητη και πανθομολογούμενη πραγματικότητα. Το δεδομένο αυτό καθορίζει και το μέτρο ευθύνης όσων σχετίζονται με το θέμα υπό οποιαδήποτε ιδιότητα και ρόλο». Τουτέστιν, στο βωμό των ολυμπιακών αγώνων (αυτό ήταν το «εθνικό θέμα»!!) δεν αντιδρούμε στην βάναυση καταπάτηση θεμελιωδών ποινικοδικονομικών αρχών και κανόνων. Άλλωστε ολυμπιακούς αγώνες διεξάγουν και χώρες που καμία σχέση δεν έχουν με το σεβασμό των ατομικών δικαιωμάτων και το «κράτος δικαίου». Για μια δική μου μικρή αντίδραση τότε δείτε εδώ και εδώ.

Comments

Popular posts from this blog

Άμεση ρήξη με τον αντιλιμπεραλιστικό μνημονιακό παρεοκρατικό καπιταλισμό και με τον διακομματικό εθνοεθνικισμό

Τα θρασύδειλα αντι-λιμπεραλιστικά μνημονιακά εθνοεθνίκια, πρώτα έφεραν την οικονομική καταστροφή της χώρας και τώρα την οδηγούν και σε νέα, εθνική αυτή τη φορά καταστροφή, οδηγώντας την χρεωκοπημένη και αποδυναμωμένη σε ένοπλη σύρραξη με την Τουρκία, αφού προηγουμένως την έχουν εξευτελίσει διεθνώς, θεωρώντας ανυπεράσπιστους και κατατρεγμένους ανθρώπους ως "ενεργή, σοβαρή, εξαιρετική και ασύμμετρη απειλή" κατά της χώρας, αναστέλλοντας και καταπατώντας βάναυσα την συνθήκη της Γενεύης για τους πρόσφυγες, διώκοντας τους, καταδικάζοντάς τους, φυλακίζοντάς τους και εξαπολύοντας ακόμα και δολοφονική βία εναντίον τους για την απώθησή τους, εν τέλει δε κατακρεουργώντας, έτσι, κάθε έννοια κράτους δικαίου στη χώρα. Κι αυτό, καθώς  ο διακομματικός εθνοεθνικισμός όλων υπόλοιπων κομμάτων της Βουλής, εκτός του ΜέΡΑ25 που διακηρύσσει ότι " το εθνικό δικαίωμα διαχείρισης των συνόρων μας θα το χρησιμοποιήσουμε για να δίνουμε καταφύγιο στους κατατρεγμένους", δεν βλέπει απέναντί

Αντιπρόσωποι και εκπρόσωποι

Το ελληνικό Σύνταγμα ανήκει στην κατηγορία των συνταγμάτων εκείνων, που αναγνώρισαν μεν τα πολιτικά κόμματα (κομματική δημοκρατία), πλην όμως διατήρησαν τις αρχές της κλασσικής αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, με συνέπεια τη δημιουργία πολλών προβλημάτων, που αναφέρονται στις σχέσεις διατάξεων των δύο κατηγοριών. Η ευρύτατη σε έκταση και περιεχόμενο «συνταγματοποίηση» των πολιτικών κομμάτων στο ελληνικό σύνταγμα (όπως, άλλωστε, απαιτούσε η νέα συνταγματικοπολιτική πραγματικότητα) και η εκ παραλλήλου διατήρηση των διατάξεων των άρθρων 51§2 και 60§1, που συνταγματοποιούν το αντιπροσωπευτικό σύστημα και την ελεύθερη εντολή, τείνουν να προσλαμβάνουν έντονο συγκρουσιακό χαρακτήρα. Είναι χαρακτηριστικό ότι, ενώ το 1974 υπήρξε έντονη συζήτηση για το άρθρο 60§1 κατά τη διαδικασία ψηφίσεως του νέου Συντάγματος (υπήρξαν προτάσεις και από την τότε συμπολίτευση υπέρ της απαγόρευσης της δυνατότητας ανεξαρτητοποιήσεως και μεταστάσεως των βουλευτών με την προσθήκη τρίτης παραγράφου στο άρθρο 60), έκ

Ο Ερντογάν θέλει, ο Καραμανλής μπορεί;

«Απαιτείται επειγόντως δόγμα» είναι ο τίτλος ενός ενδιαφέροντος άρθρου του Αλέξη Παπαχελά στην εφημερίδα «ΤΟ ΒΗΜΑ». Γράφει χαρακτηριστικά ο Αλέξης Παπαχελάς: {Εχει η Αθήνα δόγμα; Ο Τάσσος έχει, το ακολουθεί πιστά και μπορεί - από τη δική του σκοπιά - να του βγει. Ο Σημίτης είχε το δικό του δόγμα, που έλεγε «αποφεύγω την κρίση, αλλά προσπαθώ να τα βρω στο ευρωπαϊκό πλαίσιο». Ο Καραμανλής; H λογική προστατεύω το στάτους κβο, αποφεύγω την οξύτητα και προσεύχομαι για το καλύτερο δεν «παίζει» σε ένα Αιγαίο όπου μια κρίση μπορεί να κλιμακωθεί μέσα σε λίγα λεπτά, με τα κανάλια να βάζουν απεριόριστο λάδι στη φωτιά για να «πουλήσουν». Απαιτείται επειγόντως δόγμα και αυτό που οι Αγγλοσάξονες αποκαλούν leadership, γιατί ειδάλλως θα βρεθούμε απροετοίμαστοι ενώπιον μιας σύγκρουσης, την οποία όλοι θα έπρεπε να αναμένουν, όπως η προχθεσινή!}. Ποιο, όμως, μπορεί να είναι αυτό το δόγμα; Ο κ. Παπαχελάς δεν προτείνει τίποτε σχετικό. Το «δόγμα Σημίτη», που αναφέρει και που ακολουθεί και η κυβέρνη