Skip to main content

Η αποστρατικοποίηση των νήσων και η αιγιαλίτιδα ζώνη των 12 ν.μ.

Ως γνωστόν με βάση τη Συνθήκη Ειρήνης της Λοζάννης και τη συνθήκη ειρήνης μετά της Ιταλίας, η Ελλάδα υποχρεούται σε ουσιαστική αποστρατιωτικοποίσηση πάρα πολλών νήσων του Αιγαίου, που βρίσκονται υπό την εδαφική κυριαρχία της.

Με δεδομένη την πιο πάνω σαφή υποχρέωση της Ελλάδας με βάση τις συγκεκριμένες διεθνείς συμβάσεις κάποιοι διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους ενόψει της ενδεχόμενης παραπομπής στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης και του ζητήματος της αποστρατιωτικοποιήσεως των συγκεκριμένων ελληνικών νήσων του Αιγαίου.

Ισχυρίζονται δε, ότι θα ήταν εξαιρετικά παρακινδυνευμένο να τεθεί σε δικαστική κρίση το συγκεκριμένο ζήτημα, καθώς είναι βέβαιο ότι η τελική δικαστική κρίση του δικαστηρίου της Χάγης επί του θέματος θα ήταν αρνητική για την Ελλάδα με βάση τις διεθνείς συμβάσεις και έτσι θα είχε ως αποτέλεσμα να τεθεί σε μεγάλο κίνδυνο η ασφάλεια των συγκεκριμένων νήσων.

Πράγματι, ποιος θα μπορούσε, να αρνηθεί ότι τα αμέσως πιο πάνω επιχειρήματα, παρότι στερούνται οποιασδήποτε νομικής βασιμότητας κατά το Διεθνές Δίκαιο και τις διεθνείς συμβάσεις, εντούτοις παρίστανται για κάθε καλόπιστο ως απολύτως ορθά, δίκαια και εύλογα;

Αντίστοιχα, για την ύπαρξη του δικαιώματος της Ελλάδας για επέκταση της αιγιαλίτιδας ζώνης της σε 12ν.μ. με βάση τη Σύμβαση των Η.Ε. για το Δίκαιο της Θάλασσας, που τέθηκε σε ισχύ από το 1994, δηλαδή μετά από είκοσι έτη ελληνοτουρκικής διένεξης για το αιγαίο, κάθε καλόπιστος θα έκρινε ότι, μολονότι στερούνται οποιασδήποτε νομικής βασιμότητας κατά το Διεθνές Δίκαιο και τις διεθνείς συμβάσεις, εντούτοις παρίστανται ως ορθά, δίκαια και εύλογα τα αντίστοιχα επιχειρήματα της Τουρκίας, ότι μια ενδεχόμενη επέκταση της αιγιαλίτιδας ζώνης στα 12ν.μ. θα καθιστούσε σχεδόν ολόκληρο το Αιγαίο χωρικά ύδατα της Ελλάδας, θίγοντας έτσι σε μέγιστο βαθμό τα τουρκικά συμφέροντα.

Το δίκαιο δε, λέμε συνήθως και κατά κύριο λόγοι οι νομικοί, ισχύει, όχι εξαιτίας της ορθότητας ή της βασιμότητας των αξιολογικών κρίσεων καθαυτών, με τις οποίες συνδέεται η θέσπισή του, αλλά λόγω της ικανότητάς επιβολής και του κύρους, δηλαδή της δύναμης και της «αυθεντίας» που αντικειμενικά διαθέτει η εξουσιαστική θέληση που το θεσπίζει. «Auctoritas, non veritas, facit legem», κατά την κλασσική ρεαλιστική διαπίστωση του Th. Hobbes (Leviathan, XXVI).

Στην προκείμενη περίπτωση, μολονότι είναι δεδομένη και πανθομολογούμενη από κάθε καλόπιστο η «veritas» των δύο πλευρών σε συγκεκριμένα κυριαρχικά τους ζητήματα, που θεωρούνται από τους περισσότερους ως πολύ σημαντικά, εξίσου δεδομένη και πανθομολογούμενη είναι και η διαπίστωση, ότι τυχόν καταφυγή των δύο πλευρών στην «auctoritas» θέσπισης και εφαρμογής των συγκεκριμένων διεθνών νομικών κανόνων, θα έθιγε βασικά τους συμφέροντα.

Κατ’ αυτό τον τρόπο, οι δύο πλευρές είναι αναγκασμένες ή να έρθουν σε σύγκρουση μεταξύ τους ή να αναγνωρίσει η κάθε μία την «veritas» της άλλης πλευράς, εγκαταλείποντας, έτσι, τις σχετικές υφιστάμενες προβλέψεις του διεθνούς δίκαιου, για τα συγκεκριμένα ζητήματα.

Δεδομένου ότι η σύγκρουση είναι απαράδεκτη και ασύμφορη για τέτοια ζητήματα και τουλάχιστον απευκταία, η δε αναγνώριση της «veritas» της κάθε πλευράς από την άλλη καθίσταται αδύνατο να προταθεί, αφού θα θεωρηθεί ως ανεπίτρεπτη υποχώρηση σε αντίστοιχα κυριαρχικά δικαιώματα, η επίλυση της ελληνοτουρκικής διένεξης για το αιγαίο καταλήγει, να παρίσταται ως αδύνατη.

Υπάρχει, ωστόσο, το άρθρο 38 παρ. 2 του Καταστατικού του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης, η οποία επιτρέπει, εφόσον συμφωνούν οι διάδικοι, το δικαστήριο να κρίνει, όχι αποκλειστικά και μόνο με βάση το διεθνές δίκαιο και τις διεθνείς συμβάσεις, αλλά αποκλειστικά και μόνο κατά το ορθό και το ίσο (ex aequo et bono).

Νομίζω, ότι οι πολίτες και των δύο χωρών θα πρέπει, άμεσα να πληροφορηθούν για αυτή τη δυνατότητα του διεθνούς δικαστηρίου και αν χρειαστεί με δημοψήφισμα να αποφασίσουν, να παραπέμψουν την επίλυση των διαφορών τους στο δικαστήριο, που θα κρίνει, πλέον, όχι με βάση την «auctoritas», αλλά με βάση την «veritas» της κάθε πλευράς.

Άλλωστε κάθε άνθρωπος πρέπει, να επιδιώκει και να στηρίζει το ορθό και το αληθές!

Comments

Astrojoggi said…
ΣΩΣΤΗ ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ..
Θα μου επιτρεψεις μερικες ερωτησεις
Αν πριν την Χαγη ανακοινωσουμε στην διεθνη κοινοτητα οτι στρατικωποιησαμε τα νησια μια και απεναντι "οι φιλοι " προχωρησαν σε κατασκευη 2500-3000 αποβατικων...
Δεν θα εχουν ενα χαρτι λιγοτερο να παιξουν?
Αν επισης ζητησουμε ταυτοχρονη Αποστρατικοποιηση των νησιων... ΑΦΗΝΟΝΤΑΣ μοναδες διασωσης σε ολα τα νησια (με ελικοπτερα), για να ελενχουμε τις διασωσης..
Και μετατροπη των ΑΠΟΒΑΤΙΚΩΝ σε Τουριστικα πλοιαρια Ελληνοτουρκικης
εταιρειας(να συμετεχουν στα κερδη οι στρατηγοι)...
Δεν θα ειναι καλυτερα...
One destination...two countries !
Αν αντι για F-16 και οι δυο χωρες δωσουν παραγγελειες για τουριστικα αεροπλανα στις ιδιες εταιρειες ...δεν θα ειναι καλυτερα...(να μην χασουν οι Αμερικανικες εταιρειες)...
Νομιζω οτι εκτος απο την Χαγη χρειαζεται και απ'ευθειας συνομιλιες με τις εταιρειες του Τουρκικου στρατου...με ταυτοχρονη ΑΝΑΒΑΘΜΗΣΗ του Ελληνικου στρατου (δημιουργεια εταιριων) για καλυτερες αμοιβομενες υπηρεσιες των Ενοπλων Αξιωματικων μας...
Λιγο τρελλο ε!

Popular posts from this blog

Άμεση ρήξη με τον αντιλιμπεραλιστικό μνημονιακό παρεοκρατικό καπιταλισμό και με τον διακομματικό εθνοεθνικισμό

Τα θρασύδειλα αντι-λιμπεραλιστικά μνημονιακά εθνοεθνίκια, πρώτα έφεραν την οικονομική καταστροφή της χώρας και τώρα την οδηγούν και σε νέα, εθνική αυτή τη φορά καταστροφή, οδηγώντας την χρεωκοπημένη και αποδυναμωμένη σε ένοπλη σύρραξη με την Τουρκία, αφού προηγουμένως την έχουν εξευτελίσει διεθνώς, θεωρώντας ανυπεράσπιστους και κατατρεγμένους ανθρώπους ως "ενεργή, σοβαρή, εξαιρετική και ασύμμετρη απειλή" κατά της χώρας, αναστέλλοντας και καταπατώντας βάναυσα την συνθήκη της Γενεύης για τους πρόσφυγες, διώκοντας τους, καταδικάζοντάς τους, φυλακίζοντάς τους και εξαπολύοντας ακόμα και δολοφονική βία εναντίον τους για την απώθησή τους, εν τέλει δε κατακρεουργώντας, έτσι, κάθε έννοια κράτους δικαίου στη χώρα. Κι αυτό, καθώς  ο διακομματικός εθνοεθνικισμός όλων υπόλοιπων κομμάτων της Βουλής, εκτός του ΜέΡΑ25 που διακηρύσσει ότι " το εθνικό δικαίωμα διαχείρισης των συνόρων μας θα το χρησιμοποιήσουμε για να δίνουμε καταφύγιο στους κατατρεγμένους", δεν βλέπει απέναντί

Αντιπρόσωποι και εκπρόσωποι

Το ελληνικό Σύνταγμα ανήκει στην κατηγορία των συνταγμάτων εκείνων, που αναγνώρισαν μεν τα πολιτικά κόμματα (κομματική δημοκρατία), πλην όμως διατήρησαν τις αρχές της κλασσικής αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, με συνέπεια τη δημιουργία πολλών προβλημάτων, που αναφέρονται στις σχέσεις διατάξεων των δύο κατηγοριών. Η ευρύτατη σε έκταση και περιεχόμενο «συνταγματοποίηση» των πολιτικών κομμάτων στο ελληνικό σύνταγμα (όπως, άλλωστε, απαιτούσε η νέα συνταγματικοπολιτική πραγματικότητα) και η εκ παραλλήλου διατήρηση των διατάξεων των άρθρων 51§2 και 60§1, που συνταγματοποιούν το αντιπροσωπευτικό σύστημα και την ελεύθερη εντολή, τείνουν να προσλαμβάνουν έντονο συγκρουσιακό χαρακτήρα. Είναι χαρακτηριστικό ότι, ενώ το 1974 υπήρξε έντονη συζήτηση για το άρθρο 60§1 κατά τη διαδικασία ψηφίσεως του νέου Συντάγματος (υπήρξαν προτάσεις και από την τότε συμπολίτευση υπέρ της απαγόρευσης της δυνατότητας ανεξαρτητοποιήσεως και μεταστάσεως των βουλευτών με την προσθήκη τρίτης παραγράφου στο άρθρο 60), έκ

Ο Ερντογάν θέλει, ο Καραμανλής μπορεί;

«Απαιτείται επειγόντως δόγμα» είναι ο τίτλος ενός ενδιαφέροντος άρθρου του Αλέξη Παπαχελά στην εφημερίδα «ΤΟ ΒΗΜΑ». Γράφει χαρακτηριστικά ο Αλέξης Παπαχελάς: {Εχει η Αθήνα δόγμα; Ο Τάσσος έχει, το ακολουθεί πιστά και μπορεί - από τη δική του σκοπιά - να του βγει. Ο Σημίτης είχε το δικό του δόγμα, που έλεγε «αποφεύγω την κρίση, αλλά προσπαθώ να τα βρω στο ευρωπαϊκό πλαίσιο». Ο Καραμανλής; H λογική προστατεύω το στάτους κβο, αποφεύγω την οξύτητα και προσεύχομαι για το καλύτερο δεν «παίζει» σε ένα Αιγαίο όπου μια κρίση μπορεί να κλιμακωθεί μέσα σε λίγα λεπτά, με τα κανάλια να βάζουν απεριόριστο λάδι στη φωτιά για να «πουλήσουν». Απαιτείται επειγόντως δόγμα και αυτό που οι Αγγλοσάξονες αποκαλούν leadership, γιατί ειδάλλως θα βρεθούμε απροετοίμαστοι ενώπιον μιας σύγκρουσης, την οποία όλοι θα έπρεπε να αναμένουν, όπως η προχθεσινή!}. Ποιο, όμως, μπορεί να είναι αυτό το δόγμα; Ο κ. Παπαχελάς δεν προτείνει τίποτε σχετικό. Το «δόγμα Σημίτη», που αναφέρει και που ακολουθεί και η κυβέρνη