Η αποστρατικοποίηση των νήσων και η αιγιαλίτιδα ζώνη των 12 ν.μ.

Ως γνωστόν με βάση τη Συνθήκη Ειρήνης της Λοζάννης και τη συνθήκη ειρήνης μετά της Ιταλίας, η Ελλάδα υποχρεούται σε ουσιαστική αποστρατιωτικοποίσηση πάρα πολλών νήσων του Αιγαίου, που βρίσκονται υπό την εδαφική κυριαρχία της.

Με δεδομένη την πιο πάνω σαφή υποχρέωση της Ελλάδας με βάση τις συγκεκριμένες διεθνείς συμβάσεις κάποιοι διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους ενόψει της ενδεχόμενης παραπομπής στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης και του ζητήματος της αποστρατιωτικοποιήσεως των συγκεκριμένων ελληνικών νήσων του Αιγαίου.

Ισχυρίζονται δε, ότι θα ήταν εξαιρετικά παρακινδυνευμένο να τεθεί σε δικαστική κρίση το συγκεκριμένο ζήτημα, καθώς είναι βέβαιο ότι η τελική δικαστική κρίση του δικαστηρίου της Χάγης επί του θέματος θα ήταν αρνητική για την Ελλάδα με βάση τις διεθνείς συμβάσεις και έτσι θα είχε ως αποτέλεσμα να τεθεί σε μεγάλο κίνδυνο η ασφάλεια των συγκεκριμένων νήσων.

Πράγματι, ποιος θα μπορούσε, να αρνηθεί ότι τα αμέσως πιο πάνω επιχειρήματα, παρότι στερούνται οποιασδήποτε νομικής βασιμότητας κατά το Διεθνές Δίκαιο και τις διεθνείς συμβάσεις, εντούτοις παρίστανται για κάθε καλόπιστο ως απολύτως ορθά, δίκαια και εύλογα;

Αντίστοιχα, για την ύπαρξη του δικαιώματος της Ελλάδας για επέκταση της αιγιαλίτιδας ζώνης της σε 12ν.μ. με βάση τη Σύμβαση των Η.Ε. για το Δίκαιο της Θάλασσας, που τέθηκε σε ισχύ από το 1994, δηλαδή μετά από είκοσι έτη ελληνοτουρκικής διένεξης για το αιγαίο, κάθε καλόπιστος θα έκρινε ότι, μολονότι στερούνται οποιασδήποτε νομικής βασιμότητας κατά το Διεθνές Δίκαιο και τις διεθνείς συμβάσεις, εντούτοις παρίστανται ως ορθά, δίκαια και εύλογα τα αντίστοιχα επιχειρήματα της Τουρκίας, ότι μια ενδεχόμενη επέκταση της αιγιαλίτιδας ζώνης στα 12ν.μ. θα καθιστούσε σχεδόν ολόκληρο το Αιγαίο χωρικά ύδατα της Ελλάδας, θίγοντας έτσι σε μέγιστο βαθμό τα τουρκικά συμφέροντα.

Το δίκαιο δε, λέμε συνήθως και κατά κύριο λόγοι οι νομικοί, ισχύει, όχι εξαιτίας της ορθότητας ή της βασιμότητας των αξιολογικών κρίσεων καθαυτών, με τις οποίες συνδέεται η θέσπισή του, αλλά λόγω της ικανότητάς επιβολής και του κύρους, δηλαδή της δύναμης και της «αυθεντίας» που αντικειμενικά διαθέτει η εξουσιαστική θέληση που το θεσπίζει. «Auctoritas, non veritas, facit legem», κατά την κλασσική ρεαλιστική διαπίστωση του Th. Hobbes (Leviathan, XXVI).

Στην προκείμενη περίπτωση, μολονότι είναι δεδομένη και πανθομολογούμενη από κάθε καλόπιστο η «veritas» των δύο πλευρών σε συγκεκριμένα κυριαρχικά τους ζητήματα, που θεωρούνται από τους περισσότερους ως πολύ σημαντικά, εξίσου δεδομένη και πανθομολογούμενη είναι και η διαπίστωση, ότι τυχόν καταφυγή των δύο πλευρών στην «auctoritas» θέσπισης και εφαρμογής των συγκεκριμένων διεθνών νομικών κανόνων, θα έθιγε βασικά τους συμφέροντα.

Κατ’ αυτό τον τρόπο, οι δύο πλευρές είναι αναγκασμένες ή να έρθουν σε σύγκρουση μεταξύ τους ή να αναγνωρίσει η κάθε μία την «veritas» της άλλης πλευράς, εγκαταλείποντας, έτσι, τις σχετικές υφιστάμενες προβλέψεις του διεθνούς δίκαιου, για τα συγκεκριμένα ζητήματα.

Δεδομένου ότι η σύγκρουση είναι απαράδεκτη και ασύμφορη για τέτοια ζητήματα και τουλάχιστον απευκταία, η δε αναγνώριση της «veritas» της κάθε πλευράς από την άλλη καθίσταται αδύνατο να προταθεί, αφού θα θεωρηθεί ως ανεπίτρεπτη υποχώρηση σε αντίστοιχα κυριαρχικά δικαιώματα, η επίλυση της ελληνοτουρκικής διένεξης για το αιγαίο καταλήγει, να παρίσταται ως αδύνατη.

Υπάρχει, ωστόσο, το άρθρο 38 παρ. 2 του Καταστατικού του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης, η οποία επιτρέπει, εφόσον συμφωνούν οι διάδικοι, το δικαστήριο να κρίνει, όχι αποκλειστικά και μόνο με βάση το διεθνές δίκαιο και τις διεθνείς συμβάσεις, αλλά αποκλειστικά και μόνο κατά το ορθό και το ίσο (ex aequo et bono).

Νομίζω, ότι οι πολίτες και των δύο χωρών θα πρέπει, άμεσα να πληροφορηθούν για αυτή τη δυνατότητα του διεθνούς δικαστηρίου και αν χρειαστεί με δημοψήφισμα να αποφασίσουν, να παραπέμψουν την επίλυση των διαφορών τους στο δικαστήριο, που θα κρίνει, πλέον, όχι με βάση την «auctoritas», αλλά με βάση την «veritas» της κάθε πλευράς.

Άλλωστε κάθε άνθρωπος πρέπει, να επιδιώκει και να στηρίζει το ορθό και το αληθές!