Skip to main content

Ο Ερντογάν θέλει, ο Καραμανλής μπορεί;

«Απαιτείται επειγόντως δόγμα» είναι ο τίτλος ενός ενδιαφέροντος άρθρου του Αλέξη Παπαχελά στην εφημερίδα «ΤΟ ΒΗΜΑ». Γράφει χαρακτηριστικά ο Αλέξης Παπαχελάς: {Εχει η Αθήνα δόγμα; Ο Τάσσος έχει, το ακολουθεί πιστά και μπορεί - από τη δική του σκοπιά - να του βγει. Ο Σημίτης είχε το δικό του δόγμα, που έλεγε «αποφεύγω την κρίση, αλλά προσπαθώ να τα βρω στο ευρωπαϊκό πλαίσιο». Ο Καραμανλής; H λογική προστατεύω το στάτους κβο, αποφεύγω την οξύτητα και προσεύχομαι για το καλύτερο δεν «παίζει» σε ένα Αιγαίο όπου μια κρίση μπορεί να κλιμακωθεί μέσα σε λίγα λεπτά, με τα κανάλια να βάζουν απεριόριστο λάδι στη φωτιά για να «πουλήσουν». Απαιτείται επειγόντως δόγμα και αυτό που οι Αγγλοσάξονες αποκαλούν leadership, γιατί ειδάλλως θα βρεθούμε απροετοίμαστοι ενώπιον μιας σύγκρουσης, την οποία όλοι θα έπρεπε να αναμένουν, όπως η προχθεσινή!}. Ποιο, όμως, μπορεί να είναι αυτό το δόγμα; Ο κ. Παπαχελάς δεν προτείνει τίποτε σχετικό. Το «δόγμα Σημίτη», που αναφέρει και που ακολουθεί και η κυβέρνηση Καραμανλή, αποσκοπούσε να συνδέσει την ενταξιακή προοπτική της Τουρκίας στην ΕΕ με τις ελληνοτουρκικές διαφορές. Τούτο, όμως, παρείχε και εξακολουθεί να παρέχει και σήμερα επιχειρήματα στους «ευρωπαίους εταίρους», να μεταθέτουν την προβληματική της ένταξης ή όχι της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση στην ελληνική πλευρά, με αποτέλεσμα η ενταξιακή πορεία της Τουρκίας να εξαρτάται από την εκπλήρωση αμιγώς ελληνικών όρων και προϋποθέσεων. Τούτο το δόγμα όμως έχει δυσμενή αποτελέσματα για την Ελλάδα και όχι μόνο: 1. Διαιωνίζει και επαυξάνει την ελληνοτουρκική κρίση, αφού η Ελλάδα εμφανίζεται να πιέζει την Τουρκία, όχι για ζητήματα που έχουν να κάνουν με το ευρωπαϊκό κεκτημένο καθαυτό, αλλά ουσιαστικά για διμερή ζητήματα. 2. Ενισχύει και διαιωνίζει τα μέγιστα τον εθνικιστικό κεμαλισμό των στρατηγών της Άγκυρας. 3. Η Ελλάδα, για χάρη της εκπλήρωσης ή της διαιώνισης εθνικιστικών απωθημένων της ανά τους αιώνες,, συνεχίζει, όπως και με το λεγόμενο «Ανατολικό Ζήτημα», να αποτελεί το άθυρμα ουσιαστικά για την εξυπηρέτηση στην πραγματικότητα συμφερόντων άλλων και όχι των ιδικών της. Συμφέρει εν προκειμένω τους Ευρωπαίους, να εμφανίζεται η Ελλάδα, να αποτελεί εμπόδιο στην ενταξιακή πορεία της Τουρκίας και όχι ο δικός τους διάχυτος εθνορατσισμός. Εφόσον οι ΗΠΑ λανθασμένα εμμένουν στην με κάθε τρόπο στήριξη του κεμαλισμού στην Τουρκία, συμφέρει και στις ΗΠΑ να θεωρείται στο εσωτερικό της Τουρκίας όχι μόνο η μαντίλα της συζύγου του Ερντογάν αλλά και η Ελλάδα ως συνυπεύθυνη για την μη ευδοκίμηση της ενταξιακής πορείας της Τουρκίας. Τι θα συνέβαινε, όμως, αν τυχόν η Ελλάδα αποφάσιζε, να εγκαταλείψει αυτή την πολιτική και ερχόμενη σε πλήρη συμφωνία με τους ισλαμιστές του Ερντογάν αποσύνδεε πλήρως την ενταξιακή πορεία της Τουρκίας από οποιουσδήποτε ελληνικούς όρους και προϋποθέσεις; 1. Θα εξανάγκαζε επιτέλους τους Ευρωπαίους να εμφανίσουν και να προβάλουν τον εθνορατσισμό τους, ως τον μόνο πραγματικό λόγο μη ευδοκίμησης της ενταξιακής πορείας της Τουρκίας. 2. Στο εσωτερικό της Τουρκίας οι κεμαλιστές θα δέχονταν ένα συντριπτικό πλήγμα, που θα τους ωθούσε στην πολιτική ανυπαρξία. 3. Η Τουρκία θα μπορούσε κατά τον Σάμιουελ Χάντινγκτον «να εγκαταλείψει τον κουραστικό και εξευτελιστικό ρόλο του ζητιάνου που ικετεύει να γίνει μέλος της Δύσης και να συνεχίσει τον σοβαρό ιστορικό της ρόλο ως του σημαντικότερου ισλαμικού συνομιλητή και ανταγωνιστή της Δύσης.…». 4. Με την Τουρκία να έχει αναλάβει πλέον αυτό το νέο ιστορικό της ρόλο, η Ελλάδα ευρισκόμενη σε πλήρη συμφωνία και αγαστή συνεργασία με τον με τον Ερντογάν, θα επέλυνε τις διαφορές της μαζί της άμεσα, αφού θα εξέλειπαν πλέον οι κεμαλιστές, οι Ευρωπαίοι και οι Αμερικάνοι. Θα ήταν τόσες και τέτοιες οι προοπτικές συνεργασίας αφενός μεταξύ των δύο χωρών και αφετέρου για το χώρο των βαλκανίων και της μέσης ανατολής, που ακόμα και η Ελλάδα θα έμπαινε στον πειρασμό να ξανασκεφτεί την συμμετοχή της στην εθνορατσιστική και σοσιαλφιλευθέρως παραπαίουσα Ευρώπη. Ο Ερντογάν θέλει, ο Καραμανλής μπορεί;

Comments

Anonymous said…
Γιώργο μου, το πιο ενδοαφέρον από την πλευρά μου που θα ήθελα να επισημάμανω, είναι η πρότασή σου για τουρκοελληνική συνεργασία. Κατα τι πέραν της ένταξης της Τουρκίας στην Ε.Ε. αλλά πρωτίστως μεταξύ των δυο αντιπάλων χωρών. Ενδιαφέρον, σημαίνει όμως καταστροφή των ήδη υπάρχουσων ελιτ που επιπλέουν σ' αυτήν την κατάσταση, ισοδυναμεί δηλ. με ένα είδους επανάσταση, άρα και συγκεκριμένης ιδεολογίας. Νομίζω ότι απουσιάζουν όλες οι προϋποθέσεις!
Φιλικά,
Σωκράτης Μεταξάς
George Bourchas said…
Αγαπητέ μου Σωκράτη
Ίσα-ίσα, όλες οι προϋποθέσεις υφίστανται!!
Γύρω στα ενενήντα χρόνια πολιτισμικού βιασμού της Τουρκίας από τους κεμαλιστές νομίζω, ότι άρκεσαν στους Τούρκους.
Ο στρατοκρατικός κεμαλισμός της Τουρκίας πνέει, πλέον, τα λοίσθια.
Είθε, να μην αποτελέσει η Ελλάδα την, πρόσκαιρη σε κάθε περίπτωση, σανίδα σωτηρίας του!!
Astrojoggi said…
Μονο μια οικουμενικη κυβερνηση μπορει να επιφερει ενα "ιστορικο συμβιβασμο"...!
Ελπιζω η Βουλη να το καταλαβαινει γιατι ο Λαος θα τον δεχτει μονο με ξεκαθαρες θεσεις , ειλικρινια και αν ειναι δυνατον δημοψηφισμα...
George Bourchas said…
Μα δεν πρόκειται για «ιστορικό συμβιβασμό», αλλά για «ιστορικό παραλογισμό» ανάμεσα στις δύο χώρες, που πρέπει πάραυτα να λήξει!

Γράφει χαρακτηριστικά ο Α. Ανδριανόπουλος http://www.andrianopoulos.gr/articles/articles2006/684_geooikonomia.htm
«Οι ανεξάρτητες από γενικότερες οικονομικές επιπτώσεις εδαφικές και συνοριακές διαφορές έχουν περάσει πλέον στο περιθώριο των διεθνών ενδιαφερόντων. Και οι χώρες που εμπλέκονται σε τέτοιες αντιπαραθέσεις αφήνουν περίπου αδιάφορη πια την διεθνή κοινότητα. Γι’ αυτό και το τελευταίο επεισόδιο στο Νότιο Αιγαίο ανάμεσα σε ελληνικά και τουρκικά αεροσκάφη πέρασε γενικά δίχως την πρόκληση ιδιαίτερου ενδιαφέροντος από τους παράγοντες των διεθνών πολιτικών εξελίξεων. Η γειτονιά του Αιγαίου ίσως να είναι και η μοναδική στον κόσμο που κυρίαρχες χώρες αντιπαλεύουν για συνοριακές διαφορές. Αν μάλιστα λάβει κάποιος υπ’ όψιν πως οι αντιμαχόμενες χώρες είναι μέλη του ΝΑΤΟ και η μία μέλος και η άλλη προσβλέπει να μπει στην Ευρωπαϊκή Ένωση οι εδαφικές διαφορές που τις χωρίζουν φαντάζουν αναχρονιστικές και εξώκοσμες».

Ακόμα και τα υποτιθέμενα κοιτάσματα πετρελαίου του αιγαίου οι δύο χώρες τα έχουν πληρώσει πολλαπλάσια εξαιτίας της διελκυστίνδας των μεταξύ τους εξοπλισμών!

Οι οικουμενικές κυβερνήσεις συνιστούν λειτουργική αναίρεση του κοινοβουλευτικού πολιτεύματος.

Τα δημοψηφίσματα είναι μέσα στη λογική του κοινοβουλευτικού πολιτεύματος.
Astrojoggi said…
Εχεις δικαιο...οχι μια οικουμενικη κυβερνηση αλλα μια ειδικη επιτροπη απο ολα τα κομματα της βουλης να προετοιμασειτο εδαφος για την κυβερνηση που θα κλειθει τοτε να υπογραψει με απολυτη διαφανεια...
Απο την αλλη τι αλλο να γινει...
Υποχωρητικοτητα επειδη βλεπουμε τον "ιστορικο παραλογισμο"?...
Οι κατοικοι των μικρων νησιων βλεπε Τηλος (50 κατοικοι) γιατι να μην εχουν το δικαιωμα να παιρνουν τα τανκερ στα 12ν.μ μακρια τους...και οχι στα 6ν.μ
Εννοω με την βοηθεια της Ε.Ε γιατι να μην εποπτευουμε τα χωρικα υδατα που μας ανηκουν , το περισσοτερο δυνατον , για την ασφαλεια των Ακριτων ...
Εμπιστευεσαι την Τουρκικη ¨Δημοκρατια"?...
Δεν εχω το παραμικρο προβλημα με τον Τουρκικο λαο...αλλα δεν εμπιστευομαι τους φασιστες στρατηγους τους...
Επισης εμεις εχουμε δημιουργησει το προβλημα με την ανεκτικοτητα μας
Τον "φοβο" ξεκαθαρης στρατηγικης μας...
Εχει ενδιαφερον αυτο που αναφερεις στο δευτερο post σου "σανιδα σωτηριας του Κεμαλικου στρατοκρατισμου"...που προυποθετει λεπτους χειρισμους και συνολικη στρατηγικη...ιδωμεν
Ελπιζω να λυθουν τα προβληματα και να μπορει ο καθενας να ζει οπου επιθυμει...
Anonymous said…
Φίλτατε Γιώργο,
επισημαίνεις κάτι πολύ ορθό για τη γνώμη μου, ότι ίσως οι Τούρκοι τολμήσουν, εμείς όχι και γι' αυτό το λόγο εγκλωβιστούμε σε ιδεολογήματα του παρελθόντος. Με βάση τη γεωοικονομία επιχειρηματολογεί περίπου ίδια ο κ. Α. Ανδριανόπουλος.
Όταν έγραφα ότι μας λείπει μια συγκεκριμένη ιδεολογία, εννοούσα μια μοντέρνα, διότι μια εθνική μεγαλοιδεατίστικη έχουμε! Και κυρίως, αυτό που εγώ θεωρώ ακόμη μη οικείο στο πολιτισμό μας, είναι η έλλειψη της ερωτολαγνείας και της αποδοχής του "ξένου" λόγου, του άλλου. Σε μας η ελεύθερη έκφραση περιορίζεται σ' αυτά που μονίμως λέγονται, που τώρα να μιλάμε για ανοχή! Έτσι νεκρώνουμε άθελά μας καθετί που θα πρόσφερε ένας ανοιχτός διάλογος διαφορετικών ίσως και συγκρουόμενων απόψεων.
Η πρόταξη της τουρκοελληνικής συνεργασίας ή και συνομοσπονδίας μου θυμίζει τον κ. Δ. Κιτσίκη. Το όραμά του, μπορώ να σου πω, Γίωργο μου, ότι το θαυμάζω, αλλά πάλι αναφέρω, ότι πως ένα τέτοιο όραμα για να υλοποιηθεί θα απαιτήσει κάτι το ανάλογο, που χρειάστηκε και το όραμα του Ρ. Φεραίου, ώστε να δούμε στο τέλος, πως άλλα εννοούσε ο Ρήγας, άλλα δια- κήρυτταν οι Φιλικοί άλλο πράγμα κατέληξε να έχουμε.
Σου αναγνωρίζω βέβαια την τολμηρότητα της διατύπωσης πρωτότυπων ιδεών, όπως και άλλων φίλων του κύκλου της Ελευθερίας, όπως θα ήθελα να τους αποκαλώ εγώ, και γι' αυτό σας εκτιμώ βαθύτατα.
Με εγκάρδιους χαιρετισμούς,
Σωκράτης Μεταξάς.

Popular posts from this blog

Άμεση ρήξη με τον αντιλιμπεραλιστικό μνημονιακό παρεοκρατικό καπιταλισμό και με τον διακομματικό εθνοεθνικισμό

Τα θρασύδειλα αντι-λιμπεραλιστικά μνημονιακά εθνοεθνίκια, πρώτα έφεραν την οικονομική καταστροφή της χώρας και τώρα την οδηγούν και σε νέα, εθνική αυτή τη φορά καταστροφή, οδηγώντας την χρεωκοπημένη και αποδυναμωμένη σε ένοπλη σύρραξη με την Τουρκία, αφού προηγουμένως την έχουν εξευτελίσει διεθνώς, θεωρώντας ανυπεράσπιστους και κατατρεγμένους ανθρώπους ως "ενεργή, σοβαρή, εξαιρετική και ασύμμετρη απειλή" κατά της χώρας, αναστέλλοντας και καταπατώντας βάναυσα την συνθήκη της Γενεύης για τους πρόσφυγες, διώκοντας τους, καταδικάζοντάς τους, φυλακίζοντάς τους και εξαπολύοντας ακόμα και δολοφονική βία εναντίον τους για την απώθησή τους, εν τέλει δε κατακρεουργώντας, έτσι, κάθε έννοια κράτους δικαίου στη χώρα. Κι αυτό, καθώς  ο διακομματικός εθνοεθνικισμός όλων υπόλοιπων κομμάτων της Βουλής, εκτός του ΜέΡΑ25 που διακηρύσσει ότι " το εθνικό δικαίωμα διαχείρισης των συνόρων μας θα το χρησιμοποιήσουμε για να δίνουμε καταφύγιο στους κατατρεγμένους", δεν βλέπει απέναντί

Αντιπρόσωποι και εκπρόσωποι

Το ελληνικό Σύνταγμα ανήκει στην κατηγορία των συνταγμάτων εκείνων, που αναγνώρισαν μεν τα πολιτικά κόμματα (κομματική δημοκρατία), πλην όμως διατήρησαν τις αρχές της κλασσικής αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, με συνέπεια τη δημιουργία πολλών προβλημάτων, που αναφέρονται στις σχέσεις διατάξεων των δύο κατηγοριών. Η ευρύτατη σε έκταση και περιεχόμενο «συνταγματοποίηση» των πολιτικών κομμάτων στο ελληνικό σύνταγμα (όπως, άλλωστε, απαιτούσε η νέα συνταγματικοπολιτική πραγματικότητα) και η εκ παραλλήλου διατήρηση των διατάξεων των άρθρων 51§2 και 60§1, που συνταγματοποιούν το αντιπροσωπευτικό σύστημα και την ελεύθερη εντολή, τείνουν να προσλαμβάνουν έντονο συγκρουσιακό χαρακτήρα. Είναι χαρακτηριστικό ότι, ενώ το 1974 υπήρξε έντονη συζήτηση για το άρθρο 60§1 κατά τη διαδικασία ψηφίσεως του νέου Συντάγματος (υπήρξαν προτάσεις και από την τότε συμπολίτευση υπέρ της απαγόρευσης της δυνατότητας ανεξαρτητοποιήσεως και μεταστάσεως των βουλευτών με την προσθήκη τρίτης παραγράφου στο άρθρο 60), έκ