Τα θρασύδειλα αντι-λιμπεραλιστικά μνημονιακά εθνοεθνίκια, πρώτα έφεραν την οικονομική καταστροφή της χώρας και τώρα την οδηγούν και σε νέα, εθνική αυτή τη φορά καταστροφή, οδηγώντας την χρεωκοπημένη και αποδυναμωμένη σε ένοπλη σύρραξη με την Τουρκία, αφού προηγουμένως την έχουν εξευτελίσει διεθνώς, θεωρώντας ανυπεράσπιστους και κατατρεγμένους ανθρώπους ως "ενεργή, σοβαρή, εξαιρετική και ασύμμετρη απειλή" κατά της χώρας, αναστέλλοντας και καταπατώντας βάναυσα την συνθήκη της Γενεύης για τους πρόσφυγες, διώκοντας τους, καταδικάζοντάς τους, φυλακίζοντάς τους και εξαπολύοντας ακόμα και δολοφονική βία εναντίον τους για την απώθησή τους, εν τέλει δε κατακρεουργώντας, έτσι, κάθε έννοια κράτους δικαίου στη χώρα. Κι αυτό, καθώς ο διακομματικός εθνοεθνικισμός όλων υπόλοιπων κομμάτων της Βουλής, εκτός του ΜέΡΑ25 που διακηρύσσει ότι " το εθνικό δικαίωμα διαχείρισης των συνόρων μας θα το χρησιμοποιήσουμε για να δίνουμε καταφύγιο στους κατατρεγμένους", δεν βλέπει απέναντί...
Να και μερικά καλά νέα:
Comments
Ευρώπη τού ελευθέρου εμπορίου: συνιστώ.
Ευρώπη τής ομογενοποιημένης κοινωνίας, τής εναρμόνισης τών νομοθεσιών, τής εναρμόνισης τής φορολογίας: ΔΕΝ συνιστώ.
Καλλίτερα κάθε ευρωπαικό κράτος νά χαράξει τή δική του κοινονικοοικονομική πορεία. Ο συναγωνισμός θά αναδείξει τό πιό επιτυχιμένο μοντέλο.
Μάλλον αρνητικό, έν μέρει , πού εξαφανίστηκε ό κουμουνισμός. Η ποικιλία είχε καί θετικά στοιχεία .
Προσωπικά προτιμώ έναν κόσμο πού έχει καί κάποια κουμουνιστικά κράτη, καί Ταλιμπάν, καί Sergolene Royal, μολονότι ποτέ δέν θά πήγαινα εκεί προσωπικά. Οταν υπάρχει ποικιλία βλέπουμε καί τίς αποτυχίες καί δέν ξεχνάμε τά κοινωνικά μοντέλα πρός αποφυγήν.
Ποικιλία επιλογής σέ συνδυασμό μέ ελεύθερη μετανάστευση...τό καλλίτερο.
Με δυο λογια,
Οι ανεδιανεμητικές πολιτικές ειναι εννοιες των κεντρικα κατευθυνομενων οικονομιων. Δεν ειναι απαραιτητες σε μια φιλελευθερη οικονομια. Επισης σε μια φιλελευθερη οικονομια η εξοδος απο κριση στηριζεται στην αναπροσαρμογη της κοινωνιας αυτης (μεσω των δυναμεων της αγορας) και οχι σε εξωτερικη στηρηξη.
Υπαρχουν πχ. χωρες που χρησιμοποιουν ας πουμε το δολλαριο σαν νομισματικη μοναδα ειτε αμεσα ειτε εμμεσα κρατωντας πχ μια σταθερη συναλλαγματικη ισοτιμια. Μια τετοια χωρα ειναι ας πουμε οι Μπαχαμες. Κατα τα αλλα δεν εχουν απολυτως τιποτε κοινο με τις ΗΠΑ ειτε φορολογικα ειτε σε θεματα στηρηξης σε κρισεις κλπ. Κοινο νομισμα δεν συνεπαγεται αυτοματα ιδια φορολογικη η κοινωνικη πολιτικη.
“Υπό τό Αμερικανικό πρίσμα εμπειριών:
Ευρώπη τού ελευθέρου εμπορίου: συνιστώ.
Ευρώπη τής ομογενοποιημένης κοινωνίας, τής εναρμόνισης τών νομοθεσιών, τής εναρμόνισης τής φορολογίας: ΔΕΝ συνιστώ.
Καλλίτερα κάθε ευρωπαικό κράτος νά χαράξει τή δική του κοινονικοοικονομική πορεία. Ο συναγωνισμός θά αναδείξει τό πιό επιτυχιμένο μοντέλο.”
………………………………………………
Συμφωνώ μαζί σου σ’ αυτό.
Τα έθνη και οι άνθρωποι διχάζονται με την πολιτική. Η ελεύθερη αγορά και το εμπόριο περιθωριοποιούν την πολιτική και κάνουν τους ανθρώπους να συνεργάζονται δημιουργικά. Οι πολιτικοί θεσμοί τότε, εθνικοί και διεθνείς, εξελίσσονται βαθμιαία και από κάτω κατά την έννοια της αυθόρμητης τάξης του Χάγιεκ και όχι άνωθεν κατόπιν σχεδιασμών, αδιάφορο αν επιβάλλονται δημοκρατικά ή όχι.
Διαφωνώ με όσα λες για τον «κομμουνισμό» κλπ
Ο/Η Lonesome_Cowboy είπε...
dersu και Libertine δε νομίζετε ότι με την κοινή νομισματική πολιτική, είναι πολύ δύσκολο να υπάρξουν ανεξάρτητες φορολογικές και ανεδιανεμητικές πολιτικές;
………………………………………………
Δεν είμαι υπέρ του κοινού νομίσματος ούτε υπέρ των αναδιανεμητικών πολιτικών.
Όντως, οι αναδιανεμητικές πολιτικές δεν είναι χαρακτηριστικά μιας νέο-φιλελεύθερης ιδεολογικής κατασκευής, η οποία όμως δεν υπάρχει όπως την εννοείς σχεδόν πουθενά στον κόσμο, ακόμη και στις ΗΠΑ. Ειδικά στην Ευρώπη, δεν υπάρχει καμία χώρα που να μη συνδυάζει την αγορά με κάποια μορφή αναδιανομής. Υπάρχουν θεωρίες που λένε ότι η αναδιανομή, όπως και το κράτος πρόνοιας, μπορούν να βοηθήσουν την οικονομική ανάπτυξη.
Πέραν αυτού το να "βασίζεσαι στις δικές σου δυνάμεις" είναι καλό σα σκέψη, αλλά στην πράξη ευνοεί τις ήδη πλούσιες χώρες και μεγαλώνει τις ήδη υπάρχουσες ανισότητες μεταξύ κρατών (βλ. θεωρίες περί poverty trap).
Νά διευκρινήσω, διότι δέν νομίζω ότι διαφωνούμε καί τόσο στό θέμα τού κουμμουνισμού.
Δέν συνηστώ τόν κουμουνισμό. Τόν θεωρώ αποπνικτικό διότι είναι οληκληρωτικό καθεστώς., αλλά παραμένω μάλλον θετικός στήν ελευθερία νά υπάρχει κουμουνισμός καί άλλα συστήματα κάπου στόν κόσμο, σέ συνδιασμό όμως απαραίτητα μέ τήν ελευθερία επιλογής. Γι αυτό καί απαραίτητη προυπόθεση έθεσα τήν ελευθερία μετανάστευσης ΑΠΟ καί ΠΡΟΣ κάθε χώρα.
Στήν ουσία βέβαια, αναγνωρίζω ότι μία τέτοια τάξη πραγμάτων θά ήταν πρόσκαιρη - σέ ασταθή ισσοροπία - καί μάλλον αδύνατη. Μέ ανοιχτά σύνορα, αργά ή γρήγορα (μάλλον γρήγορα), οί περισσότεροι κάτοικοι κομμουνιστικών χωρών θά αποδημούσαν. Καί επειδή θά αποδημούσαν πρώτα οί πιό ικανοί, τό φαινόμενο θά έπαιρνε γρήγορα κρίσιμη διάσταση. Επίσης, όσα κράτη έχουν κοινωνικά προγράμματα (τά λιγότερο φιλελεύθερα κράτη κρατικής πρόνοιας) δύσκολα θά δέχονταν ελεύθερη εισερχόμενη μετανάστευση. Οπότε τό σημείο ισορροπίας θά ερχόνταν μέ τήν σταδιακή φιλελευθεροποίηση τών περισσοτέρων κρατών.
Cental planning cannot exist without coercion.
«Υπάρχουν θεωρίες που λένε ότι η αναδιανομή, όπως και το κράτος πρόνοιας, μπορούν να βοηθήσουν την οικονομική ανάπτυξη.»
Οι θεωρίες αυτές δοκιμάστηκαν 75 χρόνια καί δέν έφεραν τά αναμενόμενα αποτελέ
σματα. Οχι μόνο έχουν δοκιμαστεί καί αποτύχει αλλά οί αλλαγές πού ή τεχνολογία επέφερε στόν σημερινό κοόμο τίς έχουν καταστήσει ξεπερασμένες. Μ΄αλλα λόγια, δέν ζούμε πιά στήν εποχή τού Μαρξ (μέσα 19ου αιωνα). Η κύρια διαφορά σήμερα είναι ότι υπάρχει τεράστια διαφορά παραγωγικότητος μεταξύ ατόμων, λόγω τής πολλαπλασιαστικής επίδρασης τής τεχνολογίας. Πχ. αυτή τή στιγμή στήν εταιρεία μου έχω 3 software engineers. Ο Α έχει τήν μέση παραγωγικότητα πού θά περίμενε κανείς, καλός καί χρησιμότατος υπάλληλος. Ο δεύτερος, ό Β, έχει μιά παραγωγικότητα 3 φορές μεγαλύτερη καί ό τρίτος. ο Γ, μιά παραγωγικότητα 10 φορές μεγαλύτερη. Δέν υπερβάλλω, έχω δεί καί μεγαλύτερες διαφορές. Δέν είναι ότι ό Α είναι σκάρτος, δέν θά σκεφτόμουν ποτέ νά τόν απολύσω, μού είναι χρησιμότατος. Αλλά δέν ειναι δυνατόν να τους πληρώσω τό ίδιο. Τούς πληρώνω μέ μία αναλογία περίπου 1, 2, 4 καί αυτό είναι άδικο ειδικά γιά τόν Γ. Καί στό κάτω κάτω καί ό Α είναι ευτυχής μέ τά χρήματα πού τού δίνω. Καί επειδή δέν έχει τήν ελληνική νοοτροπία δέν φθονεί τούς Β καί Γ. Προσπαθεί νά τούς μιμηθεί καί κυρίως τούς βλέπει σάν οχήματα γιά τήν δική του περαιταίρω ανάπτυξη. Αν υποχρεωθώ νά τούς πληρώσω τό ίδιο τότε θά πρέπει νά απολύσω τούς Α καί Β καί νά τούς αντικαταστήσω μέ έναν σάν τόν Γ. Ο Α δέν υποβιβάζεται από τήν ύπαρξη τού Γ αλλά ό Γ θά υποβιβαστεί άν αρχίσω καί τούς πληρώνω τό ίδιο.
Τέτοιες διαφορές παραγωγικότητας δέν ήταν δυνατές πρίν 100-150 χρόνια.
Ισως ό Κος Bourchas… πού χειρίζεται καλλίτερα τήν ελληνική γλώσσα (γιά μένα δέν είναι ή μητρική μου) μπορεί νά τό θέσει καλλίτερα.
Απο που και ως που?
Από εδώ:
Γιατί ασχολείσαι μέ πιό πραγματικές ανάγκες , αύτες πού θέλει ή αγορά. Διότι ή αγορά αυτομάτως προσδιόριζει τίς πραγματικές ανάγκες.
Εως εδώ:
Ασχολείσαι περισσότερο μέ τήν παραγωγή τής πίττας καί όχι μέ τή μοίρασιά τής.
Ευτυχώς υπάρχουν πολλές διαφορετικές κοινωνίες ανά τόν κόσμο γιά νά διαλέξουμε πού θέλουμε νά ζήσουμε. Ο χρόνος θά δείξει, σχετικά σύντομα πιστέυω, ποιά είναι τά επιτύχη μοντέλα.