Ανδριανόπουλος εναντίον Γιανναρά

Πριν από μερικές μέρες, χαρακτήριζα ως εκπληκτικό το άρθρο του καθηγητή Χ. Γιανναρά στην «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» με τον τίτλο «Ο Κεμαλισμός εν Ελλάδι», σημειώνοντας μεταξύ άλλων ότι τέτοιες αλήθειες στην Ελλάδα μόνο ο σχεδόν άγνωστος συγγραφέας Γεράσιμος Κακλάμανης, ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του 1980, είχε τολμήσει να γράψει.

Ο Α. Ανδριανόπουλος απάντησε στον Γιανναρά με δικό του άρθρο στην ίδια εφημερίδα με τον τίτλο «Πού φωλιάζει ο εθνικισμός;», γράφοντας μεταξύ άλλων τα εξής:

[Τελικά τι ακριβώς είναι ο εθνικισμός; Όποιος δεν παρακολουθεί στενά τα κείμενα του ομότιμου καθηγητή Χρήστου Γιανναρά («Ο Κεμαλισμός εν Ελλάδι», «Καθημερινή», 28 Μαΐου 2007) καταλήγει σε αναπάντεχα συμπεράσματα. Σύμφωνα με αυτή την αενάως επαναλαμβανόμενη ανάλυση, επικίνδυνοι εθνικιστές που «κόντυναν» τον Ελληνισμό, οδηγώντας στη δημιουργία του νεοελληνικού κράτους υπήρξαν οι διαφωτιστές τύπου Κοραή και όσοι άλλοι συνέβαλαν στην επανάσταση κατά των Οθωμανών. Ο Ελληνισμός ήταν προορισμένος για άλλα μεγαλεία, μέσα από την παγκόσμια πολιτιστική ανταύγεια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, είναι το εύλογο συμπέρασμα - μεγαλεία τα οποία απωλέσθηκαν όμως λόγω της κοντόθωρης ανάδειξης της ελληνικής κρατικής ανεξαρτησίας.

Αφού τσιμπήθηκα για να σιγουρευτώ πως δεν ονειρεύομαι –όσες φορές κι αν διαβάσει κανείς την επανάληψη αυτού του εξωγήινου σεναρίου καταπλήσσεσαι σαν να ήταν η πρώτη φορά– προσπάθησα να παρακολουθήσω τη λογική κατάληξη του παραπάνω απίστευτου επιχειρήματος. Με βάση αυτές τις αιτιάσεις μπορεί εύκολα να εξηγηθεί και η αρνητική αντίδραση της Ορθόδοξης Εκκλησίας απέναντι στην εθνική επανάσταση. Καθώς και η ευκολία με την οποία η τότε ηγεσία του ορθόδοξου μιλέτ αφόριζε τους επικεφαλής της εξέγερσης. Με βάση όλα τα παραπάνω, η διεκδίκηση σήμερα από την Εκκλησία ρόλου πρωταγωνιστή στην οικοδόμηση του νέου ελληνικού κράτους είναι απόλυτα ακατανόητη. Στόχος προφανώς της ορθοδοξίας ήταν η μακροημέρευση της «μεγάλης τροφού», της οθωμανικής αυτοκρατορίας, ώστε ο Ελληνισμός, με την πολιτιστική του υπεροπλία, να κυριαρχούσε στο εσωτερικό της κληρονομώντας τις δομές και τα μεγαλεία της(!!)

Την προοπτική αυτή προφανώς, πέραν των Φιλικών και των Διαφωτιστών, οριστικώς κατέστρεψε αργότερα η εθνική επανάσταση του Κεμάλ. Που ανέτρεψε τον οθωμανισμό κι εγκαθίδρυσε το κοσμικό τουρκικό κράτος. Γι’ αυτό κατηγορείται κι αυτός σαν φιλοδυτικός «πιθηκιστής» που απομάκρυνε τους Τούρκους από τις γνήσιες παραδόσεις τους. Στήνοντας ένα τεχνητό κατασκεύασμα που επιβιώνει μοναχά με την καταπίεση και τη βία. Μαζί με τον Βενιζέλο, σύμφωνα πάντα με την ανάλυση Γιανναρά, δούλεψαν ουσιαστικά για το «κόντεμα» των λαών τους, βουλιάζοντάς τους σε μια θάλασσα τυφλού εθνικισμού και μυωπικής αντίληψης της πραγματικής τους οντότητας.]

Ο καθηγητής Χ. Γιανναράς ανταπάντησε στο παραπάνω άρθρο του Α. Ανδριανόπουλου ως εξής:

[Στο άρθρο του κ. Ανδρέα Ανδριανόπουλου «Πού φωλιάζει ο εθνικισμός» («Κ» 3.6.07) δεν απαξιώ, απλώς δεν χρειάζεται να απαντήσω. Από την επιφυλλίδα μου της 27.5.07 αποκλείεται να κατάλαβε ο κ. Α. τα όσα εκθέτει στο άρθρο του: Τέτοια εκτρωματική παρανάγνωση της θεματικής και τόση αδιαφορία για λογική συνέπεια δικαιολογούνται μόνο ως αφορμή για τη συνεκφερόμενη χλεύη, όχι ως θέσεις και απόψεις που χρειάζονται απάντηση. Αν η χλεύη και η καταληκτική ύβρις του «φασίστα», που μου απευθύνει, ανακούφισαν τον κ. Ανδριανόπουλο, περιττεύει δικός μου σχολιασμός.]

Τρία είναι για μένα τα συμπεράσματα από την παραπάνω αντιπαράθεση;

1) Ο Ανδριανόπουλος πολύ σωστά διάβασε και κατανόησε το άρθρο του Γιανναρά.

2) Ο Γιανναράς δεν τολμάει, να υποστηρίξει ευθέως και ξεκάθαρα, όσα κατά τρόπο αναμφίβολο προκύπτουν από το άρθρο του.

3) Ο Ανδριανόπουλος δεν τολμάει, ούτε καν να αντικρίσει την αλήθεια.