ΛΙΜΠΕΡΑΛΙΣΤΗΣ

Με αφορμή το άρθρο του Α. Ανδριανόπουλου « Πραγματισμός και πολιτική οραμάτων » στο e-rooster ο ακόλουθος διάλογος: 3. Πολύ ενδιαφέροντα τα όσα γράφει ο κ. Ανδριανόπουλος, αλλά προβληματίζομαι γιατί άλλα υποστηρίζει στην Ελλάδα και άλλα στη Ρωσσία. Σας θυμίζω ότι αυτός ο αρχιερέας τού εντόπιου φιλελευθερισμού κατέχει έμμισθη θέση think tank συνεργαζόμενου με τη ρωσσική κυβέρνηση προκειμένου να υποστηρίζει στα δυτικά ΜΜΕ τις εθνικοποιήσεις των ενεργειακών κολοσσών από τον κ. Πούτιν! Μπερδεύτηκα… Ποιον Ανδριανόπουλο από τους δύο να πιστέψω; Comment by Στέργιος — 22 January, 2007 @ 10:51 pm 4. Δεν είναι ακριβώς έτσι. Ο κ.Ανδριανόπουλος δουλεύει για λογαριασμό της Ευρωπαϊκής Ένωσης ως σύμβουλος της ρωσικής κυβέρνησης για θέματα ανταγωνισμού. Από την Ευρωπαϊκή Ένωση πληρώνεται, όχι την ρωσική κυβέρνηση, και δουλεία του είναι να συμβουλεύει στην ενίσχυση του ανταγωνισμού στον τομέα της ενέργειας. Όχι να μιλάει σε δυτικά ΜΜΕ. Τώρα για το αν η ρωσική κυβέρνηση ακούει τις συμβουλές το...

Με αφορμή το post του συγγραφέα Ν. Δήμου «Η τρομοκρατία της εξουσίας» ο ακόλουθος διάλογος: Bourchas said... nikos dimou said... «Εμένα με εντυπωσιάζει το πόσο πολύ ζούμε ακόμα στον κόσμο του Άσπρου... (Τι άλλο είναι ο Bush - bully)». Πως το έγραψε όμως ο Κάρλ Πόππερ στο 10ο κεφάλαιο της «Ανοιχτής Κοινωνίας»;«Και η αφήγηση του Θουκυδίδη περιέχει πολλά σημεία που αποδεικνύουν τη δημοτικότητα Αθήνας ανάμεσα στους δημοκράτες και τους καταπιεζόμενους. Αλλά ποιος ενδιαφέρεται για τη γνώμη των απαίδευτων μαζών; Αν ο Θουκυδίδης και οι μορφωμένοι ισχυρίζονται ότι η Αθήνα ήταν ένας τύραννος, τότε αυτή ήταν ένας τύραννος…»Και παρακάτω συνεχίζει:Απέχω πολύ από του να υπερασπίζομαι καθετί που έκανε η Αθήνα οικοδομώντας την ηγεμονία της και ασφαλώς δεν επιθυμώ να δικαιολογήσω αλόγιστες επιθέσεις (αν έγιναν παρόμοιες) ή πράξεις ωμότητας. Ούτε ξεχνώ ότι η αθηναϊκή δημοκρατία βασίζονταν ακόμα στο θεσμό της δουλείας. Πιστεύω, ωστόσο, ότι είναι ανάγκη να κατανοήσουμε πως η φυλετιστική αποκλειστικ...

Φυσικά, ουδείς αμφισβήτησε, ούτε και η Αρχή Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων, ότι το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας νομιμοποιείται να συλλέγει και να κατέχει αρχείο προσωπικών αλλά και ευαίσθητων, όσον αφορά κυρίως σε ζητήματα υγείας, δεδομένων για τους στρατεύσιμους. Σε τούτον, όμως, τον τόπο, η υποκρισία περισσεύει. Μια απλή ματιά στο κείμενο του Ν. 2472/1997 αρκεί, νομίζω, προκειμένου να πεισθεί ο καθένας, ότι δεν υφίσταται κανένα απολύτως νομικό κώλυμα προκειμένου να απαγορεύσει η Αρχή Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων την πληροφόρηση των πολιτών σχετικά με τα ονόματα όσων δεν υπηρέτησαν την στρατιωτική τους θητεία. Από τον απλό συνδυασμό των άρθρων 2 εδ. δ', 5 παρ. 2 εδ. β΄και δ΄, 7 και 7Α, προκύπτει σαφέστατα, ότι όποιος νόμιμα επεξεργάζεται δεδομένα προσωπικού χαρακτήρα μπορεί (εξαιρούνται μεταξύ άλλων γιατροί και δικηγόροι) και να τα δημοσιοποιεί, αφού ως επεξεργασία νοείται μεταξύ άλλων και η διάδοση τους σε τρίτους. Πολύ περισσότερο βέβαια δεν υφίσταται και κανένα φιλε...

Εκείνος ο Justin Raimondo, επιτέλους, το κατάλαβε: “All indications point to a strike at the Iranians before Bush leaves office”. και γράφει πολύ σωστά: “…the answer to the question "Why are we in Iraq?" should begin to dawn on even the dullest. The answer: Iran. We're in Iraq so we can go after the mullahs in Tehran, and, perhaps, those other Ba'athists in Syria”.

Με αφορμή το άρθρο του Τάκη Μίχα με τον τίτλο [Εβραϊκό «φίμωτρο» στους επικριτές του Ισραήλ] και την απάντηση σ’ αυτό του «Ελληνικού Παρατηρητηρίου των Συμφωνιών του Ελσίνκι» (ΕΠΣΕ) οι ακόλουθες σκέψεις: Στο βαθμό που αποδέχεται κανείς, ότι τα στοιχεία που συγκροτούν και προσδιορίζουν την ελληνική και την ισραηλινή πολιτική ταυτότητα (τη λεγόμενη «φαντασιακή κοινότητα» κατά τον ορισμό του Aderson) είναι ως επί το πλείστον εθνοτικά ή πολιτισμικά (θρησκεία, γλώσσα, κοινή γενεαλογία) και όχι πολιτικά (συνταγματικά δικαιώματα, κράτος δικαίου), δεν είναι απολύτως λογικό και εύλογο όσοι ισραηλινοί ή έλληνες δεν έχουν ή δεν αποδέχονται τα παραπάνω εθνοτικά και πολιτισμικά χαρακτηριστικά να χαρακτηρίζονται από τους υπόλοιπους ως «ξένο σώμα»; Κατ’ ακολουθίαν δεν παρίσταται επίσης ως απολύτως λογικό και εύλογο, όσοι στρέφονται ή μάχονται εναντίον του παραπάνω ελληνικού και ισραηλινού εθνοτικοπολιτισμικού εθνικισμού να χαρακτηρίζονται ως «αντισημίτες» ή ως «ανθέλληνες»; Βέβαια το να χαρα...