Skip to main content

Τα αποτελέσματα των εκλογών (μέρος ΙΙ)

Comments

Averell said…
Τι εννοούν οι κουκουβάγιες; Ενστικτωδώς νοιώθω ότι έχουν δίκαιο, αλλά δεν μπορώ να μέσα μου να προσδιορίσω πώς θα μπορούσε η Φιλελεύθερη Συμμαχία να απευθυνθεί στους επαναστάτες. Αναφέρεσθε σε μεθόδους προσέγγισης ή θέματα που προβλήθηκαν; Πώς, δηλαδή, θα μπορούσε να γίνει το αντίθετο από αυτό που λέτε, δηλαδή να απευθυνθούμε σε επαναστατημένους και όχι εξωνημένους;

(και δεν ξέρω αν όλο το 80% είναι εξωνημένοι ή, αντίστοιχα, αν το 20% είναι επαναστάτες)
George Bourchas said…
Οι κουκουβάγιες λένε ότι το 80% είναι συστημική ψήφος και το 20% αντισυστημική ψήφος.
Η συστημική ψήφος είναι υπέρ του πολυσυλλεκτισμού του δικοματισμού, η ασυστημική εναντίον.
Η συστημική ψήφος στηρίζει την νταβαντζίδικη εθνικιστική κλεπτοκρατία.
Η αντισυστημική ψήφος αποτελεί πλήγμα εναντίον της.
Η αντισυστημική ψήφος περιλαμβάνει αυθεντικούς επαναστατημένους μικροαστούς που είναι ενταγμένοι σε κόμματα ιδεολογικοπολιτικά απολύτως διακριτά.
Η συστημική ψήφος περιλαμβάνει συμβιβασμένους μικροαστούς που δεν τους ενοχλεί απολύτως τίποτε και που είναι ενταγμένοι σε δύο προσοδοθηρικούς μηχανισμούς, που λυμαίνονται το δημόσιο χρήμα.
Οι θέσεις στο πολιτικό πρόγραμμα της "Φιλελεύθερης Συμμαχίας", άλλα και οι επιμέρους τοποθετήσεις στελεχών της σε διάφορα επίκαιρα πολιτικά ζητήματα για μένα παρίστανται ως αρκετά στρογγυλεμένες και σχεδόν καθόλου με γωνίες, όπως αρμόζει σε ένα προτοεμφανιζόμενο αντισυστημικό, με την παραπάνω έννοια, λιμπεραλιστικό κόμμα.
Ένα τέτοιο κόμμα με σαφή και καθαρό ιδεολογικοπολιτικό λόγο έχει απείρως μεγαλύτερες πιθανότητες και δυνατότητες να μεταπείσει έναν επαναστατημένο, όπως πιο πάνω, μικροαστό, παρά τους βολεμένους μικροαστούς (ψηφοφόρους και στελέχη) του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ.

Popular posts from this blog

Άμεση ρήξη με τον αντιλιμπεραλιστικό μνημονιακό παρεοκρατικό καπιταλισμό και με τον διακομματικό εθνοεθνικισμό

Τα θρασύδειλα αντι-λιμπεραλιστικά μνημονιακά εθνοεθνίκια, πρώτα έφεραν την οικονομική καταστροφή της χώρας και τώρα την οδηγούν και σε νέα, εθνική αυτή τη φορά καταστροφή, οδηγώντας την χρεωκοπημένη και αποδυναμωμένη σε ένοπλη σύρραξη με την Τουρκία, αφού προηγουμένως την έχουν εξευτελίσει διεθνώς, θεωρώντας ανυπεράσπιστους και κατατρεγμένους ανθρώπους ως "ενεργή, σοβαρή, εξαιρετική και ασύμμετρη απειλή" κατά της χώρας, αναστέλλοντας και καταπατώντας βάναυσα την συνθήκη της Γενεύης για τους πρόσφυγες, διώκοντας τους, καταδικάζοντάς τους, φυλακίζοντάς τους και εξαπολύοντας ακόμα και δολοφονική βία εναντίον τους για την απώθησή τους, εν τέλει δε κατακρεουργώντας, έτσι, κάθε έννοια κράτους δικαίου στη χώρα. Κι αυτό, καθώς  ο διακομματικός εθνοεθνικισμός όλων υπόλοιπων κομμάτων της Βουλής, εκτός του ΜέΡΑ25 που διακηρύσσει ότι " το εθνικό δικαίωμα διαχείρισης των συνόρων μας θα το χρησιμοποιήσουμε για να δίνουμε καταφύγιο στους κατατρεγμένους", δεν βλέπει απέναντί

Αντιπρόσωποι και εκπρόσωποι

Το ελληνικό Σύνταγμα ανήκει στην κατηγορία των συνταγμάτων εκείνων, που αναγνώρισαν μεν τα πολιτικά κόμματα (κομματική δημοκρατία), πλην όμως διατήρησαν τις αρχές της κλασσικής αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, με συνέπεια τη δημιουργία πολλών προβλημάτων, που αναφέρονται στις σχέσεις διατάξεων των δύο κατηγοριών. Η ευρύτατη σε έκταση και περιεχόμενο «συνταγματοποίηση» των πολιτικών κομμάτων στο ελληνικό σύνταγμα (όπως, άλλωστε, απαιτούσε η νέα συνταγματικοπολιτική πραγματικότητα) και η εκ παραλλήλου διατήρηση των διατάξεων των άρθρων 51§2 και 60§1, που συνταγματοποιούν το αντιπροσωπευτικό σύστημα και την ελεύθερη εντολή, τείνουν να προσλαμβάνουν έντονο συγκρουσιακό χαρακτήρα. Είναι χαρακτηριστικό ότι, ενώ το 1974 υπήρξε έντονη συζήτηση για το άρθρο 60§1 κατά τη διαδικασία ψηφίσεως του νέου Συντάγματος (υπήρξαν προτάσεις και από την τότε συμπολίτευση υπέρ της απαγόρευσης της δυνατότητας ανεξαρτητοποιήσεως και μεταστάσεως των βουλευτών με την προσθήκη τρίτης παραγράφου στο άρθρο 60), έκ

Ο Ερντογάν θέλει, ο Καραμανλής μπορεί;

«Απαιτείται επειγόντως δόγμα» είναι ο τίτλος ενός ενδιαφέροντος άρθρου του Αλέξη Παπαχελά στην εφημερίδα «ΤΟ ΒΗΜΑ». Γράφει χαρακτηριστικά ο Αλέξης Παπαχελάς: {Εχει η Αθήνα δόγμα; Ο Τάσσος έχει, το ακολουθεί πιστά και μπορεί - από τη δική του σκοπιά - να του βγει. Ο Σημίτης είχε το δικό του δόγμα, που έλεγε «αποφεύγω την κρίση, αλλά προσπαθώ να τα βρω στο ευρωπαϊκό πλαίσιο». Ο Καραμανλής; H λογική προστατεύω το στάτους κβο, αποφεύγω την οξύτητα και προσεύχομαι για το καλύτερο δεν «παίζει» σε ένα Αιγαίο όπου μια κρίση μπορεί να κλιμακωθεί μέσα σε λίγα λεπτά, με τα κανάλια να βάζουν απεριόριστο λάδι στη φωτιά για να «πουλήσουν». Απαιτείται επειγόντως δόγμα και αυτό που οι Αγγλοσάξονες αποκαλούν leadership, γιατί ειδάλλως θα βρεθούμε απροετοίμαστοι ενώπιον μιας σύγκρουσης, την οποία όλοι θα έπρεπε να αναμένουν, όπως η προχθεσινή!}. Ποιο, όμως, μπορεί να είναι αυτό το δόγμα; Ο κ. Παπαχελάς δεν προτείνει τίποτε σχετικό. Το «δόγμα Σημίτη», που αναφέρει και που ακολουθεί και η κυβέρνη