Skip to main content

Να τραβήξουν το αυτί του Ποντίφικα

Εύλογες οι οργισμένες αντιδράσεις μουσουλμάνων ανά τον κόσμο, που παρουσιάζουν ενδείξεις μετατροπής τους σε χιονοστιβάδα, καθώς κατά την επίσκεψή του στη Γερμανία, ο Πάπας κατήγγειλε εμμέσως, χρησιμοποιώντας τα λόγια του βυζαντινού αυτοκράτορα Μανουήλ Παλαιολόγου, τη σχέση του Ισλάμ με τη βία, ιδίως σε σχέση με τη τζιχάντ.

Μετά ταύτα, χρήσιμο είναι ορισμένοι στη Δύση να θυμηθούν την εχθρότητα του John Locke (θεμελιωτή του Διαφωτισμού, του πολιτικού φιλελευθερισμού και του δικαιώματος της ανεξιθρησκείας) προς τον Καθολικισμό.

Ο Locke στη «Δεύτερη Πραγματεία Περί Κυβερνήσεως» θεωρούσε τον Καθολικισμό ως «θρησκεία που είναι η προθυμότερη να εισαγάγει την απολυταρχία», ενώ στην «Epistola de Tolerantia», με την οποία θεμελιώνει την αρχή της θρησκευτικής ανοχής, εξαιρεί του δικαιώματος ανοχής όχι τους Εβραίους ή τους Μωαμεθανούς ή τους ειδωλολάτρες ιθαγενείς της Αμερικής, αλλά μόνο τους Καθολικούς, επειδή τους θεωρεί πολιτική ομάδα, της οποίας η νομιμοφροσύνη δεν ανήκει στην εθνική κοινότητα της χώρας τους, αλλά σε ένα ξένο ηγεμόνα, τον Πάπα της Ρώμης και επιπλέον, επειδή αρνούνται οι ίδιοι, όπου κυριαρχούν, το δικαίωμα της ανεξιθρησκείας στους άλλους. Σ’ ένα γράμμα του στον φίλο του Henry Stubbe, ο οποίος στην πρότασή του για την ανεξιθρησκεία περιελάμβανε και τους Καθολικούς, ο Locke έγραφε: «Ο μόνος ενδοιασμός που έχω είναι πώς η ελευθερία που παραχωρείς στους Ρωμαιοκαθολικούς μπορεί να συμβιβαστεί με την ασφάλεια του κράτους (που είναι ο σκοπός της κυβέρνησης), αφού δεν μπορώ να δω πώς αυτοί μπορούν ταυτόχρονα να υπακούουν σε δύο διαφορετικές εξουσίες που επιδιώκουν διαφορετικά συμφέροντα, ειδικότερα όταν αυτό που είναι καταστροφικό για τη δική μας περιβάλλεται με μια γνώμη περί αλάθητου και ιερότητας».

Δεδομένου ότι οι πιο πάνω, περιβεβλημένες με το αλάθητο και την ιερότητα, απόψεις του Βενέδικτου, μπορεί να αποδειχθούν καταστροφικές για τις σχέσεις της Δύσης με το Ισλάμ, καλό θα ήταν οι σημερινοί ηγέτες της Δύσης, να τραβήξουν το αυτί του Ποντίφικα. Θα ήταν τούτο μια καλή ευκαιρία για την αποκατάσταση των διαταραγμένων σχέσεων της Δύσης με το Ισλάμ.

Comments

Den ida kanenan evesthtito mousoulamno na kei omioma tou Osama binLaden otan sto onoma tou islam kirisi tin via.

weird :)
Roark said…
Αφού βγήκε και μίλησε για θρησκεία της βίας ο πάπας, οι ισλαμιστές για να αποδείξουν πόσο λάθος είχε, τον απείλησαν βόμβες και επιθέσεις! Και άδικο να είχε, δικαιώνεται!

Η Καθολική Εκκλησία έχει κάνει τεράστια βήματα από τον 17ο αιώνα προς τα μπρος. Αντίθετα το Ισλάμ φαίενται να ακολουθεί την ακριβώς αντίστροφη πορεία. Είμαι σίγουρος ότι αν σήμερα ζούσε ο Locke, θα αναγνώριζε ίσως ακόμα πιο δεικτικά τα προβλήματα του Ισλάμ.
Chrysotheras said…
Αγαπητέ,
δεν γνωρίζω εάν διάβασες ολόκληρο το λόγο του πάπα, αλλά εάν έκανες το κόπο θα έβλεπες ότι το κομβικό σημείο της επίμαχης ομιλίας ήταν:

"..Whoever would lead someone to faith needs the ability to speak well and to reason properly, without violence and threats... To convince a reasonable soul, one does not need a strong arm, or weapons of any kind, or any other means of threatening a person with death..."

και βασίζεται στο φιλοσοφικό αίτημα ότι:

"..The decisive statement in this argument against violent conversion is this: not to act in accordance with reason is contrary to God's nature."

όπου λογική (reason) είναι η ανθρώπινη έκφραση (εκπόρευση) του Θείου Λόγου ("εν αρχή ήν ο Λόγος...")

Συνεπώς η χρήση βίας για την διδασκαλία/διάδοση του Θείου Λόγου είναι ένα αυτοαναιρούμενο οξύμωρον! (contradiction of terms)

Εδώ θα έλεγα ότι το αίτημα αυτό συνάδει με την φιλελεύθερη λογική.
Επί πλέον δε τονίζει το σημείο συνάντησης της ελληνικής φιλοσοφίας με τη χριστιανική. Ενώ το Ισλάμ ουσιαστικά δέχεται ένα Θεό "παλαιού τύπου" (της Παλαιάς Εβραϊκής Διαθήκης) αιμοχαρή και με ανθρώπινα ελαττώματα.

Τα επακολουθήσαντα γεγονότα επαληθεύουν (ad contrario) του Λόγου το Αληθές.

Παραβλέποντας λοιπόν τυχόν πολιτικο-θρησκευτικές σκοπιμότητες, θα έλεγα ότι στην ομιλία του ο Pontifex όντως ..ΕΔΙΔΑΞΕ!
George Bourchas said…
[«Οι σταυροφορίες προσέδωσαν την δυνατότητα ενός κοινού σημείου ανοχής μεταξύ Αράβων και Βυζαντινών έναντι του κοινού εχθρού που αντιμετώπιζαν, πράγμα που σημαίνει τον μείζονα εκείνον βαθμό ανεξιθρησκείας που επέτρεψε αργότερα την σύγκλιση των δύο θρησκειών στο ιστορικό μόρφωμα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Οι σταυροφορίες έτσι κατάργησαν οποιοδήποτε ιδεολογικό περιεχόμενο του «ιερού πολέμου» του παρελθόντος (και επειδή τα πράγματα διεσαφήθησαν ήδη προ χιλίων ετών και επιβεβαιώθηκαν δια μιας πρακτικής πεντακοσίων, ασφαλώς δεν είναι επιστήμη το να γράφονται σήμερα «διατριβές» για τον «ιερό πόλεμο»…)]
(Γεράσιμος Κακλαμάνης, «Το Ανατολικόν Ζήτημα Σήμερα», σελ 334).
Κατόπιν τούτου, αναλογιστείτε και πάλι, πού μπορούν να μας οδηγήσουν οι δηλώσεις του Ποντίφικα, ενός σφοδρού πολέμιου μεταξύ άλλων της ένταξης της Τουρκίας στην Ευρώπη με την επίκληση καθαρά εθνορατσιστικών λόγων. Δηλούν αυτά άραγε ότι, η «Καθολική Εκκλησία έχει κάνει τεράστια βήματα από τον 17ο αιώνα προς τα μπρος»;
Chrysotheras said…
Δεν υπάρχει ιερός πόλεμος...
Οι έννοιες είναι ενάντιες. Μπορεί να τους πήρε 800 χρόνια να το εννοήσουν αλλά τουλάχιστον φαίνεται ότι οι καθολικοί το κατάλαβαν. Το ισλάμ όμως μάλλον όχι...

Επίσης φαίνεται πως δεν εννοήσατε ότι το προηγούμενο σκεπτικό μου δεν αφορά το πολιτικο-θρησκευτικό επίπεδο της όποιας σκοπιμότητας της διάλεξης, αλλά το καθαρά εσωτερικό-φιλοσοφικό υπόβαθρό της.

Το επίπεδο της Αλήθειας.
Anonymous said…
Εξακολουθω να συνεχιζω να βρισκω πολυ περιεργη την κατα Μπουρχα εκδοση του φιλευθερισμου.

Popular posts from this blog

Άμεση ρήξη με τον αντιλιμπεραλιστικό μνημονιακό παρεοκρατικό καπιταλισμό και με τον διακομματικό εθνοεθνικισμό

Τα θρασύδειλα αντι-λιμπεραλιστικά μνημονιακά εθνοεθνίκια, πρώτα έφεραν την οικονομική καταστροφή της χώρας και τώρα την οδηγούν και σε νέα, εθνική αυτή τη φορά καταστροφή, οδηγώντας την χρεωκοπημένη και αποδυναμωμένη σε ένοπλη σύρραξη με την Τουρκία, αφού προηγουμένως την έχουν εξευτελίσει διεθνώς, θεωρώντας ανυπεράσπιστους και κατατρεγμένους ανθρώπους ως "ενεργή, σοβαρή, εξαιρετική και ασύμμετρη απειλή" κατά της χώρας, αναστέλλοντας και καταπατώντας βάναυσα την συνθήκη της Γενεύης για τους πρόσφυγες, διώκοντας τους, καταδικάζοντάς τους, φυλακίζοντάς τους και εξαπολύοντας ακόμα και δολοφονική βία εναντίον τους για την απώθησή τους, εν τέλει δε κατακρεουργώντας, έτσι, κάθε έννοια κράτους δικαίου στη χώρα. Κι αυτό, καθώς  ο διακομματικός εθνοεθνικισμός όλων υπόλοιπων κομμάτων της Βουλής, εκτός του ΜέΡΑ25 που διακηρύσσει ότι " το εθνικό δικαίωμα διαχείρισης των συνόρων μας θα το χρησιμοποιήσουμε για να δίνουμε καταφύγιο στους κατατρεγμένους", δεν βλέπει απέναντί

Αντιπρόσωποι και εκπρόσωποι

Το ελληνικό Σύνταγμα ανήκει στην κατηγορία των συνταγμάτων εκείνων, που αναγνώρισαν μεν τα πολιτικά κόμματα (κομματική δημοκρατία), πλην όμως διατήρησαν τις αρχές της κλασσικής αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, με συνέπεια τη δημιουργία πολλών προβλημάτων, που αναφέρονται στις σχέσεις διατάξεων των δύο κατηγοριών. Η ευρύτατη σε έκταση και περιεχόμενο «συνταγματοποίηση» των πολιτικών κομμάτων στο ελληνικό σύνταγμα (όπως, άλλωστε, απαιτούσε η νέα συνταγματικοπολιτική πραγματικότητα) και η εκ παραλλήλου διατήρηση των διατάξεων των άρθρων 51§2 και 60§1, που συνταγματοποιούν το αντιπροσωπευτικό σύστημα και την ελεύθερη εντολή, τείνουν να προσλαμβάνουν έντονο συγκρουσιακό χαρακτήρα. Είναι χαρακτηριστικό ότι, ενώ το 1974 υπήρξε έντονη συζήτηση για το άρθρο 60§1 κατά τη διαδικασία ψηφίσεως του νέου Συντάγματος (υπήρξαν προτάσεις και από την τότε συμπολίτευση υπέρ της απαγόρευσης της δυνατότητας ανεξαρτητοποιήσεως και μεταστάσεως των βουλευτών με την προσθήκη τρίτης παραγράφου στο άρθρο 60), έκ

Ο Ερντογάν θέλει, ο Καραμανλής μπορεί;

«Απαιτείται επειγόντως δόγμα» είναι ο τίτλος ενός ενδιαφέροντος άρθρου του Αλέξη Παπαχελά στην εφημερίδα «ΤΟ ΒΗΜΑ». Γράφει χαρακτηριστικά ο Αλέξης Παπαχελάς: {Εχει η Αθήνα δόγμα; Ο Τάσσος έχει, το ακολουθεί πιστά και μπορεί - από τη δική του σκοπιά - να του βγει. Ο Σημίτης είχε το δικό του δόγμα, που έλεγε «αποφεύγω την κρίση, αλλά προσπαθώ να τα βρω στο ευρωπαϊκό πλαίσιο». Ο Καραμανλής; H λογική προστατεύω το στάτους κβο, αποφεύγω την οξύτητα και προσεύχομαι για το καλύτερο δεν «παίζει» σε ένα Αιγαίο όπου μια κρίση μπορεί να κλιμακωθεί μέσα σε λίγα λεπτά, με τα κανάλια να βάζουν απεριόριστο λάδι στη φωτιά για να «πουλήσουν». Απαιτείται επειγόντως δόγμα και αυτό που οι Αγγλοσάξονες αποκαλούν leadership, γιατί ειδάλλως θα βρεθούμε απροετοίμαστοι ενώπιον μιας σύγκρουσης, την οποία όλοι θα έπρεπε να αναμένουν, όπως η προχθεσινή!}. Ποιο, όμως, μπορεί να είναι αυτό το δόγμα; Ο κ. Παπαχελάς δεν προτείνει τίποτε σχετικό. Το «δόγμα Σημίτη», που αναφέρει και που ακολουθεί και η κυβέρνη