Skip to main content

«Αρχική αδικία» Νο 2;

Σε σημερινό άρθρο του στην εφημερίδα «ΤΟ ΒΗΜΑ» ο κ. Νίκος Μουζέλης επιχειρεί να αντικρούσει ένα εξαιρετικό άρθρο του κ. Δημήτρης Κωνσταντινίδη, (με το οποίο αυτός απαντούσε σε άρθρο του κ. Νάσου Βαγενά στην ίδια εφημερίδα), και γράφει τα εξής:
[Ο K.Δ. υποστηρίζει την τωρινή στρατηγική των ισραηλινών δυνάμεων εναντίον της Χεζμπολάχ με, μεταξύ άλλων, το εξής επιχείρημα: «γιατί άραγε πρέπει το Ισραήλ να ανέχεται μια παραστρατιωτική οργάνωση (Χεζμπολάχ) στα σύνορά της η οποία βομβαρδίζει ισραηλινές πόλεις, σκοτώνει ή απάγει ισραηλινούς στρατιώτες και πολίτες; Τι θα ζητούσε ας πούμε ο N. Βαγενάς από την κυβέρνησή μας να κάνει, αν κάποια «σλαβομακεδονική απελευθερωτική οργάνωση» εγκατεστημένη στη Νότια Βουλγαρία βομβάρδιζε τη Θεσσαλονίκη;»
Αν λάβουμε όμως υπόψη μας την ιστορική διάσταση της αραβοϊσραηλινής διαμάχης, το υποθετικό παράδειγμα του K.Δ. είναι μάλλον ατυχές. Μια σλαβομακεδονική οργάνωση σήμερα δεν θα μπορούσε να στηρίξει τη δράση της σε μια αρχική αδικία που είναι τόσο προφανής όσο αυτή που έγινε εις βάρος των Παλαιστινίων].
Η δε «αρχική αδικία» κατά τον κ. Μουζέλη συνίσταται στο ότι «η ίδρυση του ισραηλινού κράτους βασίστηκε σε παραχώρηση εδαφών που για γενιές ανήκαν σε Αραβες Παλαιστινίους» και σε μια χρονική περίοδο που «σύμφωνα με επίσημους υπολογισμούς, ο εβραϊκός πληθυσμός δεν ξεπέρασε το 20% του ολικού πληθυσμού».
Ωστόσο το υποθετικό παράδειγμα, που αναφέρει ο κ. Κωνσταντινίδης, δεν είναι καθόλου «ατυχές»! Τουναντίον, τα όσα γράφει ο κ. Δημήτρης Λιθοξόου στο βιβλίο του «Μειονοτικά ζητήματα και εθνική συνείδηση στην Ελλάδα», Β΄ έκδοση, εκδ. «Λεβιάθαν», αποδεικνύουν «του λόγου το αληθές» σε ότι αφορά το πιο πάνω υποθετικό παράδειγμα του κ. Κωνσταντινίδη.
Στις αρχές του εικοστού αιώνα η Μακεδονία διοικητικά ήταν χωρισμένη στα βιλαέτια Θεσσαλονίκης, Μοναστηρίου και Κοσόβου ή Σκοπίων. Οι ειδήσεις για τη γλώσσα των κατοίκων αυτών των επαρχιών προέρχονταν από περιηγητικά κείμενα, «εθνολογικές μελέτες», δημοσιογραφικές αποστολές, εκτιμήσεις προξένων ή κληρικών. Οι λαοί της Μακεδονίας είχαν για μητρική τους γλώσσα τα σλαβομακεδονικά, τα βουλγάρικα, τα τούρκικα, τα ελληνικά, τα αλβανικά, τα βλάχικα, τα ισπανοεβραίικα και τα γύφτικα. Όσοι ασχολούνταν με το εμπόριο ή είχαν σχέσεις με τη διοίκηση, ήταν δίγλωσσοι ή και πολύγλωσσοι. Η Μακεδονία ήταν ένα γλωσσικό μωσαϊκό, ένας βαλκανικός πύργος της Βαβέλ.
Η επίσημη οθωμανική απογραφή του 1904 πραγματοποιείται κατά την ένοπλη φάση του λεγόμενου «Μακεδονικού Αγώνα». Τα συμφέροντα των μεγάλων δυνάμεων, κυρίως της Ρωσίας, της Αυστρίας και της Μεγάλης Βρετανίας, συναρτούν τη λύση του Μακεδονικού με τη συνολική έκβαση του «Ανατολικού Ζητήματος». Οι εθνικές αστικές τάξεις των βαλκανικών χωρών θέτουν το αίτημα του κατακερματισμού του ιστορικού αυτού χώρου και τη διανομή των εδαφών στα κράτη κληρονόμους του μεγάλου ασθενούς. Κάθε πλευρά διεκδικεί γι’ αυτήν τα μέγιστα. Ο σχεδιασμός των νέων συνόρων, των σφαιρών επιρροής, των καινούργιων αγορών έχει αρχίσει. Οι ιδιωτικές στατιστικές αυτής της περιόδου, παραγγελία ως επί το πλείστον των αντιμαχόμενων παρατάξεων σε δυτικοευρωπαίους ή βαλκάνιους «μακεδονολόγους», στηρίζονται σε κατασκευασμένες πληροφορίες, εξυπηρετούν εθνικές προπαγάνδες και κρατικά συμφέροντα. Είναι όπλα ιδεολογικού πολέμου και όχι επιστημονικές μελέτες.
Η απογραφή του Χιλμή, όπως έμεινε στην ιστορία η επίσημη οθωμανική απογραφή του 1904, από το όνομα του τότε γενικού επιθεωρητή των ευρωπαϊκών βιλαετίων (και αργότερα μεγάλου βεζύρη) Χιλμή Χουσεΐν Πασά, αποτελεί την μόνη έγκυρη πηγή της εποχής για την κατανομή του πληθυσμού κατά θρησκεία και γλώσσα. Έγινε υπό την επίβλεψη Ρώσων και Αυστριακών αξιωματικών και προβλέπονταν από το πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων που είχαν αποφασίσει υπέρ των χριστιανών κατοίκων της Μακεδονίας το 1903 στο Murzteg οι αυτοκράτορες της Αυστροουγγαρίας και Ρωσίας και αποδέχτηκαν οι κυβερνήσεις της Αγγλίας, Γαλλίας, Γερμανίας και Ιταλίας.
Τα συγκεντρωτικά αποτελέσματά της δημοσιεύτηκαν στην τουρκική εφημερίδα ASR της Θεσσαλονίκης (Νο 994 του 1904) και αναδημοσιεύτηκαν στα έργα των Giov. Amadori - Virgili (“La Questione Rumeliota e la politika Italiana”, Bitonto 1908) και D. M. Brancoff (“La Macedoine et la population chretienne”, Paris, 1905).
Σύμφωνα λοιπόν με αυτήν την πρώτη και κάτω από διεθνή έλεγχο απογραφή του Χιλμή Πασά οι ελληνόφωνοι ορθόδοξοι αποτελούσαν μια μειοψηφία, που ανέρχονταν μόλις στο 10% του συνολικού πληθυσμού της Μακεδονίας.
Το ερώτημα, συνεπώς, για τον κ. Μουζέλη προβάλει αμείλικτο:
Πιστεύει, πλέον, σοβαρά ότι πρέπει να αποκατασταθεί η «αρχική αδικία» και για την «σλαβομακεδονική απελευθερωτική οργάνωση» στο υποθετικό παράδειγμα του κ. Κωνσταντινίδη;

Comments

Popular posts from this blog

Άμεση ρήξη με τον αντιλιμπεραλιστικό μνημονιακό παρεοκρατικό καπιταλισμό και με τον διακομματικό εθνοεθνικισμό

Τα θρασύδειλα αντι-λιμπεραλιστικά μνημονιακά εθνοεθνίκια, πρώτα έφεραν την οικονομική καταστροφή της χώρας και τώρα την οδηγούν και σε νέα, εθνική αυτή τη φορά καταστροφή, οδηγώντας την χρεωκοπημένη και αποδυναμωμένη σε ένοπλη σύρραξη με την Τουρκία, αφού προηγουμένως την έχουν εξευτελίσει διεθνώς, θεωρώντας ανυπεράσπιστους και κατατρεγμένους ανθρώπους ως "ενεργή, σοβαρή, εξαιρετική και ασύμμετρη απειλή" κατά της χώρας, αναστέλλοντας και καταπατώντας βάναυσα την συνθήκη της Γενεύης για τους πρόσφυγες, διώκοντας τους, καταδικάζοντάς τους, φυλακίζοντάς τους και εξαπολύοντας ακόμα και δολοφονική βία εναντίον τους για την απώθησή τους, εν τέλει δε κατακρεουργώντας, έτσι, κάθε έννοια κράτους δικαίου στη χώρα. Κι αυτό, καθώς  ο διακομματικός εθνοεθνικισμός όλων υπόλοιπων κομμάτων της Βουλής, εκτός του ΜέΡΑ25 που διακηρύσσει ότι " το εθνικό δικαίωμα διαχείρισης των συνόρων μας θα το χρησιμοποιήσουμε για να δίνουμε καταφύγιο στους κατατρεγμένους", δεν βλέπει απέναντί

Αντιπρόσωποι και εκπρόσωποι

Το ελληνικό Σύνταγμα ανήκει στην κατηγορία των συνταγμάτων εκείνων, που αναγνώρισαν μεν τα πολιτικά κόμματα (κομματική δημοκρατία), πλην όμως διατήρησαν τις αρχές της κλασσικής αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, με συνέπεια τη δημιουργία πολλών προβλημάτων, που αναφέρονται στις σχέσεις διατάξεων των δύο κατηγοριών. Η ευρύτατη σε έκταση και περιεχόμενο «συνταγματοποίηση» των πολιτικών κομμάτων στο ελληνικό σύνταγμα (όπως, άλλωστε, απαιτούσε η νέα συνταγματικοπολιτική πραγματικότητα) και η εκ παραλλήλου διατήρηση των διατάξεων των άρθρων 51§2 και 60§1, που συνταγματοποιούν το αντιπροσωπευτικό σύστημα και την ελεύθερη εντολή, τείνουν να προσλαμβάνουν έντονο συγκρουσιακό χαρακτήρα. Είναι χαρακτηριστικό ότι, ενώ το 1974 υπήρξε έντονη συζήτηση για το άρθρο 60§1 κατά τη διαδικασία ψηφίσεως του νέου Συντάγματος (υπήρξαν προτάσεις και από την τότε συμπολίτευση υπέρ της απαγόρευσης της δυνατότητας ανεξαρτητοποιήσεως και μεταστάσεως των βουλευτών με την προσθήκη τρίτης παραγράφου στο άρθρο 60), έκ

Ο Ερντογάν θέλει, ο Καραμανλής μπορεί;

«Απαιτείται επειγόντως δόγμα» είναι ο τίτλος ενός ενδιαφέροντος άρθρου του Αλέξη Παπαχελά στην εφημερίδα «ΤΟ ΒΗΜΑ». Γράφει χαρακτηριστικά ο Αλέξης Παπαχελάς: {Εχει η Αθήνα δόγμα; Ο Τάσσος έχει, το ακολουθεί πιστά και μπορεί - από τη δική του σκοπιά - να του βγει. Ο Σημίτης είχε το δικό του δόγμα, που έλεγε «αποφεύγω την κρίση, αλλά προσπαθώ να τα βρω στο ευρωπαϊκό πλαίσιο». Ο Καραμανλής; H λογική προστατεύω το στάτους κβο, αποφεύγω την οξύτητα και προσεύχομαι για το καλύτερο δεν «παίζει» σε ένα Αιγαίο όπου μια κρίση μπορεί να κλιμακωθεί μέσα σε λίγα λεπτά, με τα κανάλια να βάζουν απεριόριστο λάδι στη φωτιά για να «πουλήσουν». Απαιτείται επειγόντως δόγμα και αυτό που οι Αγγλοσάξονες αποκαλούν leadership, γιατί ειδάλλως θα βρεθούμε απροετοίμαστοι ενώπιον μιας σύγκρουσης, την οποία όλοι θα έπρεπε να αναμένουν, όπως η προχθεσινή!}. Ποιο, όμως, μπορεί να είναι αυτό το δόγμα; Ο κ. Παπαχελάς δεν προτείνει τίποτε σχετικό. Το «δόγμα Σημίτη», που αναφέρει και που ακολουθεί και η κυβέρνη