ΛΙΜΠΕΡΑΛΙΣΤΗΣ

Κύριε Βαρουφάκη Στο τελευταίο άρθρο σας στο protagon.gr (τη σοσιαλδημοκρατική μνημονιακή ιστοσελίδα του εγχώριου κορπορατίστικου παρεοκρατικού καπιταλισμού) με τον τίτλο  "Λωζάννη-Μόναχο 1Χ2"  γράφετε: [Στα επόμενα άρθρα μου, θα απευθύνω ανοικτές επιστολές προς: (α) τους έλληνες νεοφιλελεύθερους υπέρμαχους της ερμηνείας Λωζάννη, (β) τους έλληνες Κευνσιανούς υπέρμαχους της ερμηνείας Λωζάννη, και (γ) τους έλληνες μαρξιστές υπέρμαχους της ερμηνείας Μονάχου και της επιστροφής στην δραχμή.] Θα επιθυμούσα, να σας επισημάνω, ότι οι «νεοφιλελεύθεροι» (οι λιμπεραλιστές γενικότερα), είμαστε μαζί με τους μαρξιστές υπέρμαχοι «της ερμηνείας Μονάχου και της επιστροφής στην δραχμή». Ολόκληρη η λιμπεραλιστική αγγλοσαξωνική διανόηση βρίσκεται σε πλήρη διάσταση με τις εκπεφρασμένες επί του θέματος αντι-λιμπεραλιστικές απόψεις του Μάνου, του Ανδριανόπουλου, της Ξαφά, του Προκοπάκη, του Δοξιάδη κλπ. Τούτο δε, όπως προκύπτει και από το παρακάτω βίντεο είναι σε γνώση σας: http://www.youtube....

«Άνευ μεν γαρ του καθόλου ουκ εστίν επιστήμην λαβείν» (Αριστοτέλης, Μεταφ. 1086 b 5) 1. Σύμφωνα με όσα αναφέρει ο Αριστοτέλης, ένας ηθικολόγος, ένας ηθικός αναμορφωτής, ο Σωκράτης, ήταν εκείνος, που ενοχλούσε τους ανθρώπους εξαναγκάζοντάς τους, να σκεφτούν, να εξηγήσουν και να δώσουν λόγο για τις αρχές των πράξεών τους˙ συνήθιζε να τους υποβάλει ερωτήματα και οι απαντήσεις τους δεν τον ικανοποιούσαν εύκολα˙ ξεκινούσε κι ο Σωκράτης, όπως οι σοφιστές, από το υποκείμενο της γνώσης και έπειτα μόνο προχωρούσε προς το αντικείμενό της˙ το υποκείμενο ωστόσο της γνώσης συγκροτείται απ’ αυτόν και ως νους, δηλαδή όχι ως κάτι σχετικό, όχι ατομικά περιορισμένο, αλλά ως υποκείμενο που νοεί, ως λογικό υποκείμενο˙ «η γνώση προς την οποία κατευθύνεται το λογικό υποκείμενο δεν έγκειται στην αντίληψη που γεννούν οι αισθήσεις, αλλά στην έννοια, που τη γεννάει η λογική λειτουργία της συνείδησης»  [1]. Ενώ, όμως, έτσι πραγματοποιήθηκε η διάκριση αισθητού και λογικού υποκειμένου, δεν πραγματοπ...

Η αντίληψη του ΚΚΕ συνοψίζεται, στο ότι «…το μέρος αυτό του Μανιφέστου πάλιωσε κι αχρηστεύθηκε και μόνο για τους νοθευτές του μαρξισμού και τους κάθε μάρκας μεταρρυθμιστές χρησίμευε σα θεωρητικό όπλο, που στην πράξη καλλιεργούσε τον εργατοπατερισμό και τον κιτρινισμό της εργατικής αριστοκρατίας», διότι τάχατες «…το προλεταριάτο συμπλήρωσε τη σωματειακή και πολιτική του οργάνωνση και χειραφετήθηκε από τις μικροαστικές σοσιαλιστικές και ουτοπικές θεωρίες και παράλληλα η μπουρζουαζία στο σύνολό της σχεδόν πέρασε στην αντίδραση», οπότε «οι κομμουνιστές και ως άτομα και ως κόμματα δεν είχανε κανένα λόγο να βρίσκονται πλάι στη μπουρζουαζία». Κατά την εκτίμησή μου, η αντίληψη αυτή του ΚΚΕ ουσιαστικά σημαίνει, ότι «…οι κομμουνιστές πρέπει να μείνουν στο περιθώριο σαν αιρετικοί και αδιάλλαχτοι δογματικοί…». Κι όντας έτσι καταντημένοι στην σημερινή Ελλάδα, να είναι βέβαιοι, ότι έχουν ουσιαστικά παραδώσει μετά τον εμφύλιο για άλλη μια φορά τα πραγματικά όπλα τους στην εγχώρια φασιστοειδή ...

Γράφει ο Milton Friedman στο “Capitalism and Freedom” (The University of Chicago Press, Chicago and London, 1982, preface, p. ix): “Only a crisis--actual or perceived--produces real change. When that crisis occurs, the actions that are taken depend on the ideas that are lying around. That, I believe, is our basic function: to develop alternatives to existing policies, to keep them alive and available until the politically impossible becomes politically inevitable”. (μτφ) «Μόνο μια κρίση – πραγματική ή εικονική – παράγει πραγματική αλλαγή. Όταν η κρίση ξεδιπλώνεται, οι ενέργειες που αναλαμβάνονται εξαρτώνται από τις υποκείμενες ιδέες. Θεωρώ πως αυτός είναι ο βασικός μας σκοπός: Να παράγουμε εναλλακτικές πολιτικές, να τις διατηρήσουμε ζωντανές και διαθέσιμες μέχρι το πολιτικά αδύνατο να γίνει πολιτικά αναπόφευκτο». Η ξεπουλημένη όμως, αυτή τη φορά στον κορπορατίστικο παρεοκρατικό καπιταλισμό (corporate crony capitalism) ηπειρωτική ευρωπαϊκή διανόηση αποδείχθηκε αδύνατο...