Skip to main content

Υπάρχουν δωρεάν γεύματα στον καπιταλισμό

Διάβασα στο e-rooster άρθρο με τον τίτλο «Κρίση της πολιτικής, όχι της αγοράς!». Απέστειλα το ακόλουθο σχόλιο:
«…κάθε αξιοπρεπής οικονομολόγος θα συνιστούσε η μεν κεντρική τράπεζα να αυξήσει τα επιτόκια, η δε κυβέρνηση είτε να περικόψει τις δαπάνες είτε να αυξήσει τους φόρους. Στις ΗΠΑ οι αρχές έκαναν ακριβώς το αντίθετο. Η κυβέρνηση αύξησε τις δημόσιες δαπάνες με παράλληλη μείωση των φόρων, ενώ η Ομοσπονδιακή Κεντρική Τράπεζα κράτησε τα επιτόκια σε ιδιαίτερα χαμηλά επίπεδα για να μην επιβραδυνθεί η οικονομική δραστηριότητα. Επρόκειτο δηλαδή για μια εξόφθαλμα προκλητική οικονομική πολιτική,…»
Πρόκειται για μια εξόφθαλμα λιμπεραλιστική οικονομική πολιτική, που δεν υπάρχει κανείς λόγος να εγκαταλειφθεί. Δεν υπάρχει ούτε κρίση της πολιτικής, ούτε κρίση της αγοράς.
Υπάρχουν δωρεάν γεύματα στον καπιταλισμό. Μόνο οι λιμπερταριανοί και οι σοσιαλδημοκράτες δεν μπορούν να το αντιληφθούν αυτό. Δεν πρόκειται ποτέ να κατανοήσουν τι λένε άνθρωποι σαν τον Arthur Laffer ή τον George Gilder.
Ούτε καν τον Μίλτον Φρήντμαν (κι αυτός αρνείται την ύπαρξη δωρεάν γευμάτων) δεν κατανοούν, που επισημαίνει τα αυτονόητα και θα στήριζε αναφανδόν το σχέδιο Πόλσον και Μπέρνακε: «Στις 11-12-1930 η Τράπεζα των ΗΠΑ έκλεισε τις πόρτες της. Αν και αποτελούσε μια κοινή εμπορική τράπεζα, το όνομά της οδήγησε πολλούς να τη θεωρήσουν σαν μια «επίσημη» τράπεζα. Το κλείσιμό της υπήρξε ένα σημαντικό χτύπημα στην εμπιστοσύνη του κοινού. Ο επόπτης των τραπεζών της Νέας Υόρκης, η Ομοσπονδιακή Αποθεματική Τράπεζα της Νέας Υόρκης και το Συμψηφιστικό Γραφείο του Συνδέσμου Τραπεζών της Νέας Υόρκης προσπάθησαν να επινοήσουν σχέδια για τη διάσωση της τράπεζας, παρέχοντας ένα εγγυητικό ποσό σε συγχώνευση με άλλες τράπεζες. Αυτή ήταν η σταθερή πεπατημένη και σε παλαιότερους πανικούς. Δύο ημέρες πριν το κλείσιμο της τράπεζας, αυτές οι προσπάθειες φαίνονταν πως θα στρέφονταν από επιτυχία. Όμως το σχέδιο απέτυχε λόγω του ιδιόρρυθμου χαρακτήρα της Τράπεζας των ΗΠΑ και των προκαταλήψεων της τραπεζικής κοινότητας. Μόνο το όνομά της που συνδέονταν με μετανάστες την έκανε αντιπαθητική σε άλλες τράπεζες. Και ακόμα σημαντικότερο η τράπεζα ανήκε και διοικούνταν από Εβραίους και εξυπηρετούσε κυρίως την εβραϊκή κοινότητα. Δυο τρεις βδομάδες νωρίτερα είχαν διασώσει δύο από τους μεγαλύτερους τραπεζίτες της πόλης και είχαν βάλει πρόθυμα τα χρήματα που χρειάζονταν, ενώ 6-7 χρόνια νωρίτερα είχαν βοηθήσει μια από τις μεγαλύτερες εταιρείες τραστ στη Νέα Υόρκη, βάζοντας πολλαπλάσια χρήματα».

Comments

Popular posts from this blog

Άμεση ρήξη με τον αντιλιμπεραλιστικό μνημονιακό παρεοκρατικό καπιταλισμό και με τον διακομματικό εθνοεθνικισμό

Τα θρασύδειλα αντι-λιμπεραλιστικά μνημονιακά εθνοεθνίκια, πρώτα έφεραν την οικονομική καταστροφή της χώρας και τώρα την οδηγούν και σε νέα, εθνική αυτή τη φορά καταστροφή, οδηγώντας την χρεωκοπημένη και αποδυναμωμένη σε ένοπλη σύρραξη με την Τουρκία, αφού προηγουμένως την έχουν εξευτελίσει διεθνώς, θεωρώντας ανυπεράσπιστους και κατατρεγμένους ανθρώπους ως "ενεργή, σοβαρή, εξαιρετική και ασύμμετρη απειλή" κατά της χώρας, αναστέλλοντας και καταπατώντας βάναυσα την συνθήκη της Γενεύης για τους πρόσφυγες, διώκοντας τους, καταδικάζοντάς τους, φυλακίζοντάς τους και εξαπολύοντας ακόμα και δολοφονική βία εναντίον τους για την απώθησή τους, εν τέλει δε κατακρεουργώντας, έτσι, κάθε έννοια κράτους δικαίου στη χώρα. Κι αυτό, καθώς  ο διακομματικός εθνοεθνικισμός όλων υπόλοιπων κομμάτων της Βουλής, εκτός του ΜέΡΑ25 που διακηρύσσει ότι " το εθνικό δικαίωμα διαχείρισης των συνόρων μας θα το χρησιμοποιήσουμε για να δίνουμε καταφύγιο στους κατατρεγμένους", δεν βλέπει απέναντί

Αντιπρόσωποι και εκπρόσωποι

Το ελληνικό Σύνταγμα ανήκει στην κατηγορία των συνταγμάτων εκείνων, που αναγνώρισαν μεν τα πολιτικά κόμματα (κομματική δημοκρατία), πλην όμως διατήρησαν τις αρχές της κλασσικής αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, με συνέπεια τη δημιουργία πολλών προβλημάτων, που αναφέρονται στις σχέσεις διατάξεων των δύο κατηγοριών. Η ευρύτατη σε έκταση και περιεχόμενο «συνταγματοποίηση» των πολιτικών κομμάτων στο ελληνικό σύνταγμα (όπως, άλλωστε, απαιτούσε η νέα συνταγματικοπολιτική πραγματικότητα) και η εκ παραλλήλου διατήρηση των διατάξεων των άρθρων 51§2 και 60§1, που συνταγματοποιούν το αντιπροσωπευτικό σύστημα και την ελεύθερη εντολή, τείνουν να προσλαμβάνουν έντονο συγκρουσιακό χαρακτήρα. Είναι χαρακτηριστικό ότι, ενώ το 1974 υπήρξε έντονη συζήτηση για το άρθρο 60§1 κατά τη διαδικασία ψηφίσεως του νέου Συντάγματος (υπήρξαν προτάσεις και από την τότε συμπολίτευση υπέρ της απαγόρευσης της δυνατότητας ανεξαρτητοποιήσεως και μεταστάσεως των βουλευτών με την προσθήκη τρίτης παραγράφου στο άρθρο 60), έκ

Ο Ερντογάν θέλει, ο Καραμανλής μπορεί;

«Απαιτείται επειγόντως δόγμα» είναι ο τίτλος ενός ενδιαφέροντος άρθρου του Αλέξη Παπαχελά στην εφημερίδα «ΤΟ ΒΗΜΑ». Γράφει χαρακτηριστικά ο Αλέξης Παπαχελάς: {Εχει η Αθήνα δόγμα; Ο Τάσσος έχει, το ακολουθεί πιστά και μπορεί - από τη δική του σκοπιά - να του βγει. Ο Σημίτης είχε το δικό του δόγμα, που έλεγε «αποφεύγω την κρίση, αλλά προσπαθώ να τα βρω στο ευρωπαϊκό πλαίσιο». Ο Καραμανλής; H λογική προστατεύω το στάτους κβο, αποφεύγω την οξύτητα και προσεύχομαι για το καλύτερο δεν «παίζει» σε ένα Αιγαίο όπου μια κρίση μπορεί να κλιμακωθεί μέσα σε λίγα λεπτά, με τα κανάλια να βάζουν απεριόριστο λάδι στη φωτιά για να «πουλήσουν». Απαιτείται επειγόντως δόγμα και αυτό που οι Αγγλοσάξονες αποκαλούν leadership, γιατί ειδάλλως θα βρεθούμε απροετοίμαστοι ενώπιον μιας σύγκρουσης, την οποία όλοι θα έπρεπε να αναμένουν, όπως η προχθεσινή!}. Ποιο, όμως, μπορεί να είναι αυτό το δόγμα; Ο κ. Παπαχελάς δεν προτείνει τίποτε σχετικό. Το «δόγμα Σημίτη», που αναφέρει και που ακολουθεί και η κυβέρνη