Skip to main content

Κάρατζιτς και Ελληνες πολιτικοί

Γράφει ο Τάκης Μίχας σε άρθρο του στην «Ελευθεροτυπία» με τον τίτλο «Ο Κάρατζιτς και οι Ελληνες πολιτικοί»:
[Φαντάζεστε να μαθευόταν ότι ο Τζον ΜακΚέιν είχε λάβει μέρος σε μια πανηγυρική εκδήλωση υπέρ του μακαρίτη δικτάτορα της Χιλής Πινοσέτ; Είναι σίγουρο ότι το γεγονός αυτό θα είχε γίνει κύριο θέμα στα αμερικανικά ΜΜΕ και οπωσδήποτε θα επηρέαζε τις εκλογικές του προοπτικές. Και βέβαια, θα είχε προβληθεί από τους Δημοκρατικούς και τον υποψήφιό τους, Μπαράκ Ομπάμα. Στην Ελλάδα, γνωρίζουμε ότι ο σημερινός πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής είχε παρευρεθεί σε μια πανηγυρική εκδήλωση υπέρ του Ράντοβαν Κάρατζιτς, τον Ιούνιο του 1993. Ο Ελληνας πρωθυπουργός είναι ο μοναδικός Ευρωπαίος πολιτικός ηγέτης που έχει παρευρεθεί σε μια τέτοιου είδους εκδήλωση. Να σημειωθεί εδώ ότι η ηθική υποστήριξη του κ. Καραμανλή προς τους κατηγορουμένους για γενοκτονία στη Βοσνία εγκληματίες δεν ήταν ένα «στιγμιαίο» παράπτωμα. Οχι μόνο δεν αισθάνθηκε την ανάγκη να δώσει εξηγήσεις για τη συμμετοχή του σε αυτή τη θλιβερή εκδήλωση, αλλά αργότερα συμπεριέλαβε στις λίστες των υποψηφίων της Ν.Δ. στις εκλογές του 2003 έναν άλλο υποστηρικτή των Σερβοβόσνιων, τον δικηγόρο Αλέξανδρο Λυκουρέζο, που μάλιστα είχε τυπώσει προεκλογικά διαφημιστικά φυλλάδια, στα οποία υπήρχε η φωτογραφία του άλλου κατηγορουμένου ως εγκληματία πολέμου, Ράτκο Μλάντιτς!
Θα περίμενε λοιπόν κανείς ότι η αξιωματική αντιπολίτευση του «νέου» ΠΑΣΟΚ, με ευκαιρία τη σύλληψη του Κάρατζιτς, θα ασκούσε έντονη κριτική στις πράξεις του πρωθυπουργού. Οταν κανείς π.χ. θέτει θέμα πρωθυπουργικής ευθύνης για οικονομικές ατασθαλίες στο υπουργείο Πολιτισμού, είναι αδιανόητο να μην ασκεί κριτική σε ένα τόσο σοβαρό θέμα όπως είναι η -έστω και έμμεση- ηθική υποστήριξη του σημερινού πρωθυπουργού σε ένα άτομο που βαρύνεται, μεταξύ άλλων, για τον τετραετή καθημερινό βομβαρδισμό αμάχων στο Σαράγεβο,τη δημιουργία στρατοπέδων συγκέντρωσης στην Ομάρσκα, στο Μπράτοβατς, το Ντομπόι κ.α. και, τέλος, τη μεγαλύτερη σφαγή στην Ευρώπη μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, δηλαδή τη Σρεμπρένιτσα. Θα περίμενε κανείς από τους κ. Λοβέρδο και Μπεγλίτη να βρουν τον χρόνο να κάνουν και μια αναφορά στην πρωθυπουργική παρουσία στις εκδηλώσεις υπέρ του Κάρατζιτς. Ιδιαίτερα όταν ο σημερινός αρχηγός του κόμματός τους, Γιώργος Παπανδρέου, είναι ίσως ο μοναδικός Ελληνας πολιτικός που δεν έχει εμπλακεί σε μια ανάλογη ιστορία. Φυσικά, θα ήταν αδιανόητο για το ΠΑΣΟΚ να κάνει μια τέτοια ενέργεια με αξιοπιστία, αν δεν αποκήρυσσε ταυτόχρονα και την πολιτική του Ανδρέα Παπανδρέου. Διότι κατά την επίσκεψη του Κάρατζιτς στην Ελλάδα, ο Ανδρέας Παπανδρέου έστειλε την προσωπική του Μερσεντές να τον παραλάβει και να τον μεταφέρει στο Καστρί -παρά τις αντιρρήσεις της κυβέρνησης Μητσοτάκη που φοβόταν τη διεθνή αντίδραση. Και μετά το πέρας της συνάντησης, ο ηγέτης του ΠΑΣΟΚ φρόντισε να πλέξει το εγκώμιο του «αγωνιστή της ειρήνης» (!) όπως τον αποκάλεσε, και να καταδικάσει τον διεθνή Τύπο που τολμούσε να ασκεί κριτική στον Κάρατζιτς. Ηταν τόσο στενές οι σχέσεις του Κάρατζιτς με τον ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ που το βράδυ των ελληνικών εκλογών της 10ης Οκτωβρίου 1993, που έφεραν στην εξουσία το ΠΑΣΟΚ, το πρώτο συγχαρητήριο τηλεγράφημα που έλαβε ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν από τον «πρωθυπουργό» Κάρατζιτς.
Ομως και στελέχη που είχαν μια διαφορετική αντίληψη, όπως η Μαριέττα Γιαννάκου, είχαν αναγκαστεί να συμβιβαστούν. Οταν έγινε η εκδήλωση υπέρ του Κάρατζιτς στην Αθήνα, το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα ζήτησε από την κ. Γιαννάκου, που ήταν επικεφαλής του τμήματος Διεθνών Σχέσεων του κόμματος, να τους πληροφορήσει αν αλήθευαν οι φήμες ότι στην εκδήλωση ήταν παρούσες και προσωπικότητες της Ν.Δ. Η κ. Γιαννάκου έσπευσε να απαντήσει ότι αυτό δεν ίσχυε, αποκρύπτοντας έτσι την παρουσία του κ. Καραμανλή από την εκδήλωση. Αν η κ. Γιαννάκου είχε πει την αλήθεια, η Ν.Δ. θα είχε πιθανώς βρεθεί έξω από την οικογένεια των ευρωπαϊκών συντηρητικών και φιλελεύθερων κομμάτων. Με την ενέργειά της η κ. Γιαννάκου βοήθησε το κόμμα της και τον μελλοντικό πρωθυπουργό, όμως ζημίωσε τις αρχές πάνω στις οποίες, υποτίθεται ότι, στηρίζονται τα φιλελεύθερα κόμματα.]
Δείτε επίσης Glorious pages in Greek history και το σχετικό video.

Comments

Anonymous said…
Δεν χρειάζεται να το φαντασθούμε.
Ο Μακ Κέιν δεν παρίστατο απλώς σε μία συγκεντρωση αλλά σε πολλές του Σαακασβίλι τον οποίο συνεχώς εξυμνεί.
Ο Σαακασβίλι προσπάθησε να κάνει στους Οσσέτιους αυτό που έκανε ο Καρατζιτς στους μουσουλμάνους.
Επίσης εξελέγη δημοκρατικά από τους Γεωργιανούς.Το ίδιο και ο Κάρατζιτς από τους Βοσνιοσέρβους.

Popular posts from this blog

Άμεση ρήξη με τον αντιλιμπεραλιστικό μνημονιακό παρεοκρατικό καπιταλισμό και με τον διακομματικό εθνοεθνικισμό

Τα θρασύδειλα αντι-λιμπεραλιστικά μνημονιακά εθνοεθνίκια, πρώτα έφεραν την οικονομική καταστροφή της χώρας και τώρα την οδηγούν και σε νέα, εθνική αυτή τη φορά καταστροφή, οδηγώντας την χρεωκοπημένη και αποδυναμωμένη σε ένοπλη σύρραξη με την Τουρκία, αφού προηγουμένως την έχουν εξευτελίσει διεθνώς, θεωρώντας ανυπεράσπιστους και κατατρεγμένους ανθρώπους ως "ενεργή, σοβαρή, εξαιρετική και ασύμμετρη απειλή" κατά της χώρας, αναστέλλοντας και καταπατώντας βάναυσα την συνθήκη της Γενεύης για τους πρόσφυγες, διώκοντας τους, καταδικάζοντάς τους, φυλακίζοντάς τους και εξαπολύοντας ακόμα και δολοφονική βία εναντίον τους για την απώθησή τους, εν τέλει δε κατακρεουργώντας, έτσι, κάθε έννοια κράτους δικαίου στη χώρα. Κι αυτό, καθώς  ο διακομματικός εθνοεθνικισμός όλων υπόλοιπων κομμάτων της Βουλής, εκτός του ΜέΡΑ25 που διακηρύσσει ότι " το εθνικό δικαίωμα διαχείρισης των συνόρων μας θα το χρησιμοποιήσουμε για να δίνουμε καταφύγιο στους κατατρεγμένους", δεν βλέπει απέναντί

Αντιπρόσωποι και εκπρόσωποι

Το ελληνικό Σύνταγμα ανήκει στην κατηγορία των συνταγμάτων εκείνων, που αναγνώρισαν μεν τα πολιτικά κόμματα (κομματική δημοκρατία), πλην όμως διατήρησαν τις αρχές της κλασσικής αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, με συνέπεια τη δημιουργία πολλών προβλημάτων, που αναφέρονται στις σχέσεις διατάξεων των δύο κατηγοριών. Η ευρύτατη σε έκταση και περιεχόμενο «συνταγματοποίηση» των πολιτικών κομμάτων στο ελληνικό σύνταγμα (όπως, άλλωστε, απαιτούσε η νέα συνταγματικοπολιτική πραγματικότητα) και η εκ παραλλήλου διατήρηση των διατάξεων των άρθρων 51§2 και 60§1, που συνταγματοποιούν το αντιπροσωπευτικό σύστημα και την ελεύθερη εντολή, τείνουν να προσλαμβάνουν έντονο συγκρουσιακό χαρακτήρα. Είναι χαρακτηριστικό ότι, ενώ το 1974 υπήρξε έντονη συζήτηση για το άρθρο 60§1 κατά τη διαδικασία ψηφίσεως του νέου Συντάγματος (υπήρξαν προτάσεις και από την τότε συμπολίτευση υπέρ της απαγόρευσης της δυνατότητας ανεξαρτητοποιήσεως και μεταστάσεως των βουλευτών με την προσθήκη τρίτης παραγράφου στο άρθρο 60), έκ

Ο Ερντογάν θέλει, ο Καραμανλής μπορεί;

«Απαιτείται επειγόντως δόγμα» είναι ο τίτλος ενός ενδιαφέροντος άρθρου του Αλέξη Παπαχελά στην εφημερίδα «ΤΟ ΒΗΜΑ». Γράφει χαρακτηριστικά ο Αλέξης Παπαχελάς: {Εχει η Αθήνα δόγμα; Ο Τάσσος έχει, το ακολουθεί πιστά και μπορεί - από τη δική του σκοπιά - να του βγει. Ο Σημίτης είχε το δικό του δόγμα, που έλεγε «αποφεύγω την κρίση, αλλά προσπαθώ να τα βρω στο ευρωπαϊκό πλαίσιο». Ο Καραμανλής; H λογική προστατεύω το στάτους κβο, αποφεύγω την οξύτητα και προσεύχομαι για το καλύτερο δεν «παίζει» σε ένα Αιγαίο όπου μια κρίση μπορεί να κλιμακωθεί μέσα σε λίγα λεπτά, με τα κανάλια να βάζουν απεριόριστο λάδι στη φωτιά για να «πουλήσουν». Απαιτείται επειγόντως δόγμα και αυτό που οι Αγγλοσάξονες αποκαλούν leadership, γιατί ειδάλλως θα βρεθούμε απροετοίμαστοι ενώπιον μιας σύγκρουσης, την οποία όλοι θα έπρεπε να αναμένουν, όπως η προχθεσινή!}. Ποιο, όμως, μπορεί να είναι αυτό το δόγμα; Ο κ. Παπαχελάς δεν προτείνει τίποτε σχετικό. Το «δόγμα Σημίτη», που αναφέρει και που ακολουθεί και η κυβέρνη