Τι να κάνουμε

Δ Ι Α Κ Η Ρ Υ Ξ Η

Η ρίζα της συμφοράς βρίσκεται στην εξάρτηση της Πατρίδας και των Πολιτών. Εξαρτημένη η Πατρίδα από τους δανειστές της, εξαρτημένοι οι Πολίτες από ένα «απέραντο κρατικό οικοδόμημα», που βρίσκεται σε συμπαιγνία με το εγχώριο μεγάλο παρασιτικό κεφάλαιο της ολιγαρχίας των τραπεζιτών και των κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών.

Η απεξάρτηση της Παρτίδας και των Πολιτών από δαύτους παρίσταται ως άμεση και επιτακτική ανάγκη.

-          Η απεξάρτηση της Πατρίδας προϋποθέτει την άμεση, μονομερή και ολοσχερή διαγραφή του δημόσιου χρέους.

-                Η απεξάρτηση των Πολιτών προϋποθέτει τη διαγραφή των χρεών τους στο «στο απέραντο κρατικό οικοδόμημα» και στην ολιγαρχία των εγχώριων τραπεζιτών.

Προϋπόθεση λοιπόν της απεξάρτησης αποτελεί μια «εσωτερική» και μια «εξωτερική» σεισάχθεια. Αυτή όμως η απεξάρτηση, εδράζεται και θεμελιώνεται μακροπρόθεσμα μόνον στην επίδειξη δημιουργικότητας από ελεύθερους και υπεύθυνους Πολίτες εντός του πλαισίου, που θέτει μια ευνομούμενη και δίκαιη Πατρίδα. Διαφορετικά το προσωρινά αρκετά μεγάλο κοινωνικό κόστος της απεξάρτησης θα προσλάβει μόνιμο χαρακτήρα και θα χαθεί για άλλη μια φορά η ελπίδα για την αναγέννηση της χώρας.

Απαιτείται συνεπώς ταυτόχρονα με την απεξάρτηση και η άμεση διάλυση του «απέραντου κρατικού οικοδομήματος» και η εξαφάνιση των αντιπαραγωγικών αρμοδιοτήτων του πάνω στη ζωή των Πολιτών. Μόνο έτσι επιτυγχάνεται η διάρρηξη του εγχώριου κρατικίστικου – παρεοκρατικού συστήματος και καθίσταται ανεμπόδιστη η εκδήλωση της δημιουργικότητας των Πολιτών.

Η Πατρίδα θα πρέπει, έτσι, να πάψει, να αποτελεί την πληρέστερη ενσάρκωση του σημερινού καταρρέοντος και χρεοκοπημένου ευρωπαϊκού μοντέλου του κορπορατίστικου παρεοκρατικού καπιταλισμού (corporate crony capitalism). Μετά τη κατάρρευση του μοντέλου του «υπαρκτού σοσιαλισμού», ήρθε και η σειρά του σημερινού κρατικίστικου ευρωπαϊκού μοντέλου του «υπαρκτού καπιταλισμού» να τεθεί στο περιθώριο της Ιστορίας.

Η Πατρίδα μας και Πολίτες της, την ώρα που υφίστανται και βιώνουν σε μεγαλύτερο βαθμό από τους άλλους τα τρομακτικά κοινωνικοπολιτικά αδιέξοδα αυτού του μοντέλου, καλούνται και απαιτείται να είναι οι πρώτοι, που θα επιλέξουν την απεξάρτηση απ’ αυτό και τον νομισματικό του ζουρλομανδύα, την ευρωζώνη.

Το λεγόμενο «ευρωπαϊκό οικοδόμημα», που βασίστηκε σ’ έναν ήπιο (σοσιαλδημοκρατικό) «κονστρουκτιβιστικό ορθολογισμό», δηλαδή την αλαζονική εμπιστοσύνη στη δύναμη του ορθού λόγου, που δεν λαμβάνει υπόψη και περιφρονεί κάθε κοινωνικοπολιτική διαδικασία «αυθόρμητης τάξης», αποδεικνύεται σήμερα, ότι προκάλεσε καταστροφικά αποτελέσματα όχι μόνο στην οικονομία αλλά και στην δημοκρατία στην Ευρώπη. Ολόκληρη σχεδόν η λιμπεραλιστική αγγλοσαξωνική διανόηση προειδοποιούσε για την αποτυχία του ευρώ. Η ευρωζώνη καταρρέει, επειδή οικοδομήθηκε πέρα από κάθε πολιτική και οικονομική λογική σε χώρες που έχουν διαρθρωτική ανομοιογένεια των οικονομιών τους, θεσμικές και πολιτισμικές διαφορές και μεγάλες αποκλίσεις στα συστήματα αξιών των πολιτών τους. Η ευρωπαϊκή νομισματική ένωση δεν αποτέλεσε δημιούργημα κοινωνικοπολιτικών διεργασιών «αυθόρμητης τάξης», αλλά εντολών και διαταγών άνωθεν πολιτικών και γραφειοκρατών, με αποτέλεσμα να μην υπόκειται και σε οποιαδήποτε άνωθεν λειτουργική διορθωτική, οικονομική και πολιτική παρέμβαση. Η κατάργηση των εθνικών μονοπωλίων χρήματος των επιμέρους χωρών και η δημιουργία ενός ευρωπαϊκού μονοπωλίου χρήματος δεν μπορεί ποτέ, να θεωρηθεί θετικό γεγονός, επειδή, όπως κάθε μονοπώλιο, καταργεί τον ανταγωνισμό για την κατάκτηση της εμπιστοσύνης των πολιτών και στην προκείμενη περίπτωση των ανταγωνισμό μεταξύ των εθνικών νομισμάτων.

Η διαρθρωτική ανομοιογένεια των οικονομιών της ευρωζώνης, οι θεσμικές και πολιτισμικές διαφορές μεταξύ τους και οι μεγάλες αποκλίσεις στα συστήματα αξιών των πολιτών της με την συνεπακόλουθη κατάργηση του ανταγωνισμού μεταξύ των εθνικών νομισμάτων και την απώλεια άσκησης οποιασδήποτε εθνικής νομισματικής πολιτικής, οδήγησαν στα σημερινά τραγικά αδιέξοδα. Οι περισσότερο πειθαρχημένες χώρες του Βορρά βασίλευσαν ως «μονόφθαλμοι» μέσα στην ευρωζώνη, καρπούμενες με τις εξαγωγές τους τον φθηνό και τεράστιο δανεισμό των αγορών στις λιγότερο παραγωγικές χώρες της περιφέρειας της ευρωζώνης. Εάν επρόκειτο οι χώρες του Νότου της ευρωζώνης, να γίνουν κάποτε το ίδιο παραγωγικές με τις χώρες του Βορρά, αυτό είχε ασύγκριτα μεγαλύτερες πιθανότητες να συμβεί, αυξάνοντας την παραγωγικότητά τους και διατηρώντας τα εθνικά τους νομίσματα, που υπόκειντο στον διεθνή ανταγωνισμό και απέτρεπαν έτσι τον πειρασμό του εύκολου διεθνούς δανεισμού των αγορών, που προκλήθηκε σ’ αυτές από την ψευδαίσθηση ισχύος και μεγαλείου, ως αποτέλεσμα της δημιουργίας της ευρωζώνης.

Πέρα απ’ αυτά, αποδείχθηκε παντελώς έωλο το επιχείρημα καλοπροαίρετων υποστηρικτών της υιοθέτησης του ευρώ, ότι οι εγχώριες κρατικοδίαιτες παρεοκρατικές ελίτ θα εξαναγκάζονταν δήθεν με την εισαγωγή του, να προβούν σε διαρθρωτικές αλλαγές και μεταρρυθμίσεις για την αύξηση της ανταγωνιστικότητας και της παραγωγικότητας, την ώρα μάλιστα που αυτές οι ίδιες ελίτ πριν την εισαγωγή του με νύχια και με δόντια αντιστέκονταν σ’ αυτές, παρά την ισχυρή τότε πίεση των διεθνών αγορών. Συμπερασματικά, η ένταξη στην ευρωζώνη, καθιστώντας, όπως πιο πάνω, εύκολο τον διεθνή δανεισμό του «απέραντου κρατικού οικοδομήματος» και του εγχώριου μεγάλου παρασιτικού κεφαλαίου της ολιγαρχίας των τραπεζιτών και των κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών, αποτέλεσε το μάννα εξ ουρανού γι’ αυτούς, καθώς διευκόλυνε τα μέγιστα την διαιώνιση της συμπαιγνίας τους σε βάρος της Πατρίδας και των Πολιτών της, εδραιώνοντας την παρουσία τους. 

Η Πατρίδα και οι Πολίτες της καλούνται έτσι σήμερα σε μια νέα αστική επανάσταση. Ένα νέο 1909. Όπως τότε, έτσι και σήμερα, απαιτείται, να πάψουν να κρατούν τις τύχες της Πατρίδας και των Πολιτών της στα χέρια τους οι τρόφιμοι του κρατικού προϋπολογισμού. Οι τύχες της Πατρίδας και των Πολιτών της θα πρέπει, να έρθουν και να παραμείνουν για πάντα στα χέρια εκείνων, που τροφοδοτούν τη στήλη των εσόδων του προϋπολογισμού. Των ελεύθερων, υπεύθυνων και δημιουργικών Πολιτών εντός του πλαισίου, που θέτει μια ευνομούμενη και δίκαιη Πατρίδα, αρωγός μόνον των πραγματικά αδύναμων Πολιτών της.

Σε διαφορετική περίπτωση η Πατρίδα και οι Πολίτες της θα οδηγηθούν, όχι μόνο στην πλήρη οικονομική εξαθλίωση, αλλά και στη διεθνή περιθωριοποίηση, στον εκφασισμό, στο ρατσισμό και στην ξενοφοβία.

Όλες οι εθνικές μας τραγωδίες του περασμένου αιώνα, όπως και η σημερινή που διανύουμε, αποτέλεσαν τις απώτερες συνέπειες της αποτυχίας επίτευξης του λιμπεραλιστικού μετασχηματισμού της ελληνικής κοινωνίας. Οι ταγοί του στο παρελθόν, από τα χρόνια ακόμα του Νεοελληνικού Διαφωτισμού, μη έχοντας πολιτικούς συμμάχους, υποχρεώθηκαν να ενσωματωθούν στις ισορροπίες ισχύος και συμφερόντων, θυσιάζοντας τις αρχές τους. Προβάλλει δε ξανά επιτακτική σήμερα η ανάγκη της επιδίωξης του λιμπεραλιστικού μετασχηματισμού της ελληνικής κοινωνίας χωρίς συμβιβασμούς και παλινδρομήσεις, αλλά με την αταλάντευτη προσήλωση των ταγών του στην απεξάρτηση της Πατρίδας και των Πολιτών από το «απέραντο κρατικό οικοδόμημα» και το εγχώριο μεγάλο παρασιτικό κεφάλαιο της ολιγαρχίας των τραπεζιτών και των κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών. Στο πλαίσιο αυτό, οποιοσδήποτε συμβιβασμένος και εξαρτημένος δήθεν ταγός του διετέλεσε μεταπολιτευτικά κρατικός αξιωματούχος δεν έχει θέση μαζί μας.

Εκδηλώνουμε λοιπόν σήμερα με την παρούσα διακήρυξή μας την πρόθεσή μας για την εκκίνηση ενός νέου πολιτικού κινήματος, του ΛΙΜΠΕΡΑΛΙΣΤΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ, που πιστεύουμε, ότι εκφράζει τους πόθους και τις ανάγκες της Πατρίδας μας και των Πολιτών της για την απεξάρτηση τους από τη αισχρή συμπαιγνία του «απέραντου κρατικού οικοδόμηματος» και του εγχώριου μεγάλου παρασιτικού κεφάλαιου της ολιγαρχίας των τραπεζιτών και των κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών. 

Το Λιμπεραλιστικό Κίνημα καλεί τους Πολίτες να συμμετάσχουν άμεσα στην διαμόρφωση του προγράμματός του, στη λήψη όλων των αποφάσεων και στην ανάδειξη των στελεχών του σε όλα τα επίπεδα.

17 Μαρτίου 2013