Στις αρχές της δεκαετίας του 1930, το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα διέθετε δύο ένοπλα σώματα που λειτουργούσαν ως παραστρατιωτικές οργανώσεις: τα SA (SturmΑbteilung, τμήμα εφόδου) και τα SS (SchutzStaffel, τάγμα προστασίας). Μαζικότερα ήταν τα SA που εκείνη την περίοδο ξεπερνούσαν σε μέλη τα τρία εκατομμύρια και ήταν επιφορτισμένα να συγκρούονται στους ταραγμένους δρόμους των γερμανικών πόλεων με κομμουνιστές, σοσιαλιστές, συνδικαλιστές κλπ. Τα SS, των οποίων ρόλος ήταν η προστασία των υψηλόβαθμων κομματικών στελεχών, τυπικά θεωρούνταν επίλεκτη μονάδα των SA και δεν ξεπερνούσαν τους 30.000 άνδρες εκείνη την περίοδο.
Η διαφορά ανάμεσα στα δύο σώματα δεν ήταν μόνο ποσοτική αλλά και κοινωνική-πολιτική. Τα SA στελεχώνονταν κυρίως από τις μάζες και προσδοκούσαν ότι μετά την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία, θα ετίθεντο σε εφαρμογή οι αντικαπιταλιστικές εξαγγελίες του εθνικοσοσιαλιστικού προγράμματος. Αντίθετα τα SS αποτελούνταν κυρίως από την ελίτ των κομματικών μελών και ελέγχονταν πλήρως από την ηγεσία.
Με την συμμετοχή του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος στην κυβέρνηση δεξιού συνασπισμού το 1933, τα SA έγιναν πρακτικά ανεξέλεγκτα, με αποτέλεσμα να μπουν στο στόχαστρο των συντηρητικών κομμάτων που στήριζαν τον καγκελάριο Χίτλερ και των κοινωνικών τάξεων που αυτά εκπροσωπούσαν. Οι στρατιωτικοί ήξεραν πως ο Ρεμ πίεζε το φίλο και ομοϊδεάτη του να καταργηθεί ο στρατός και να αντικατασταθεί από την SA, οι βιομήχανοι και οι τραπεζίτες ενοχλούνταν από την αντικαπιταλιστική (εκ δεξιών) ρητορική τους, οι αριστοκράτες φοβούνταν ότι θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν ως μέσον για να απαλλοτριωθεί η γη τους, η μεσαία τάξη τρόμαζε από τις τραμπούκικες μεθόδους τους.
Ο Χίτλερ έβλεπε μεν την SA ως εμπόδιο για την ομαλή συνεργασία του με τους παραπάνω, καθώς και ως εν δυνάμει πηγή αμφισβήτησης της μονοκρατορίας του εκ των έσω, δίσταζε όμως να λάβει μέτρα αφού οι άνδρες της SA έκαναν όλη τη βρώμικη δουλειά για το κόμμα του. Αποφάσισε να δράσει μόνο την άνοιξη του 1934 ("Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών" γερμ. "Nacht der langen Messer"), όταν σύσσωμος ο παλαιός συντηρητικός πολιτικός κόσμος τον απείλησε, ότι θα άρει την κοινοβουλευτική υποστήριξή του στην κυβέρνηση, εάν δεν περιορίσει τις αυθαιρεσίες των ανδρών του Ρεμ.
Στην Ελλάδα, όμως, οι βιομήχανοι και οι τραπεζίτες, οι "αριστοκράτες" και η μεσαία τάξη είναι όλοι τους βουτηγμένοι μέχρι μυελού των οστών στην διαφθορά του κυρίαρχου συστήματος του φασιστοειδούς παρεοκρατικού κορπορατίστικου καπιταλισμού. Δεν υπάρχει αστική τάξη στην Ελλάδα, ούτε υπήρξε ποτέ. Οι φασιστοειδείς παρεοκράτες λοιπόν, δημιούργησαν ένα παρακράτος οργανώσεων κουκουλοφόρων, παρόμοιων με τα SA (SturmΑbteilung, τμήμα εφόδου) και τα SS (SchutzStaffel, τάγμα προστασίας), που είναι επιφορτισμένες, να συγκρούονται στους ταραγμένους δρόμους των ελληνικών πόλεων με κομμουνιστές, σοσιαλιστές, συνδικαλιστές κλπ.
Μπροστά στην επερχόμενη οικονομική κατάρρευση το παρακράτος των οργανώσεων κουκουλοφόρων τους είναι περισσότερο από ποτέ απαραίτητο. "Μπορεί οι απεργίες και οι καταλήψεις να συμβάλουν γενναία στην πτώση της οικονομικής δραστηριότητας, και οι συντεχνίες να αποτελούν σύμπτωμα της ασθένειας, αλλά κανείς σοβαρός άνθρωπος δεν θα πρέσβευε ότι η κατάρρευση του δημοσίου, των τραπεζών και των επιχειρήσεων σε όλη την επικράτεια δεν θα συνέβαιναν αν δεν είχαμε καταλήψεις, πορείες και απεργίες" (καθ. Γιάνης Βαρουφάκης). Όταν όμως οι καταλήψεις, οι πορείες και οι απεργίες συνοδεύονται από χάος, επεισόδια και παντελή κατάλυση της έννομης τάξης χάρις στη δράση των παρακρατικών οργανώσεων των κουκουλοφόρων, που συνέστησε η φασιστοειδής παρεοκρατία, τότε η τελευταία μπορεί βάσιμα, να ελπίζει στην επιβίωση και διαιώνισή της έστω και επί ερειπίων.
Έτσι, η οικονομική κατάρρευση, το χάος, τα επεισόδια και η παντελής κατάλυση της έννομης τάξης, που η ίδια η κυρίαρχη εγχώρια φασιστοειδής παρεοκρατιά προκάλεσε, θα αποτελέσουν πιθανότατα γι’ αυτήν το πρόσχημα για να κηρύξει η Βουλή τη χώρα σε κατάσταση ανάγκης κατά το άρθρο 48 του Συντάγματος. Η εγχώρια φασιστοειδής παρεοκρατία θα μετατραπεί έτσι σε στυγνή απολυταρχία, ενδεδυμένη με κοινοβουλευτικό μανδύα. Η εγχώρια φασιστοειδής παρεοκρατία θα κάνει τα πάντα, για να αποτρέψει μια δεύτερη αληθινή αστική επανάσταση, ένα νέο 1909.
Όπως έγραφε χαρακτηριστικά ο Ελευθέριος Βενιζέλος το 1912 (Αρχείο Ε. Βενιζέλου, φ. 265):
«Προ της επαναστάσεως (Σημ. εννοεί το 1909), οι έχοντες σχέσιν με την στήλην των εξόδων (=οι τρόφιμοι) του προϋπολογισμού διηύθυνον κυρίως την Ελλάδα. Ήδη αι τύχαι αυτής διευθύνονται κυρίως παρ' εκείνων οίτινες τροφοδοτούν την στήλην των εσόδων του προϋπολογισμού».
Ελπίδα μου είναι, αυτή τη φορά οι φασιστοειδείς παρεοκρατικές πολιτικές συμμορίες του δικομματισμού και τα πολιτικά, οικονομικά και μιντιακά εξαπτέρυγά τους, να μην καταφέρουν, να υλοποιήσουν τις άνομες επιδιώξεις τους.
Στις αρχές της δεκαετίας του 1930, το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα διέθετε δύο ένοπλα σώματα που λειτουργούσαν ως παραστρατιωτικές οργανώσεις: τα SA (SturmΑbteilung, τμήμα εφόδου) και τα SS (SchutzStaffel, τάγμα προστασίας). Μαζικότερα ήταν τα SA που εκείνη την περίοδο ξεπερνούσαν σε μέλη τα τρία εκατομμύρια και ήταν επιφορτισμένα να συγκρούονται στους ταραγμένους δρόμους των γερμανικών πόλεων με κομμουνιστές, σοσιαλιστές, συνδικαλιστές κλπ. Τα SS, των οποίων ρόλος ήταν η προστασία των υψηλόβαθμων κομματικών στελεχών, τυπικά θεωρούνταν επίλεκτη μονάδα των SA και δεν ξεπερνούσαν τους 30.000 άνδρες εκείνη την περίοδο.
Η διαφορά ανάμεσα στα δύο σώματα δεν ήταν μόνο ποσοτική αλλά και κοινωνική-πολιτική. Τα SA στελεχώνονταν κυρίως από τις μάζες και προσδοκούσαν ότι μετά την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία, θα ετίθεντο σε εφαρμογή οι αντικαπιταλιστικές εξαγγελίες του εθνικοσοσιαλιστικού προγράμματος. Αντίθετα τα SS αποτελούνταν κυρίως από την ελίτ των κομματικών μελών και ελέγχονταν πλήρως από την ηγεσία.
Με την συμμετοχή του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος στην κυβέρνηση δεξιού συνασπισμού το 1933, τα SA έγιναν πρακτικά ανεξέλεγκτα, με αποτέλεσμα να μπουν στο στόχαστρο των συντηρητικών κομμάτων που στήριζαν τον καγκελάριο Χίτλερ και των κοινωνικών τάξεων που αυτά εκπροσωπούσαν. Οι στρατιωτικοί ήξεραν πως ο Ρεμ πίεζε το φίλο και ομοϊδεάτη του να καταργηθεί ο στρατός και να αντικατασταθεί από την SA, οι βιομήχανοι και οι τραπεζίτες ενοχλούνταν από την αντικαπιταλιστική (εκ δεξιών) ρητορική τους, οι αριστοκράτες φοβούνταν ότι θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν ως μέσον για να απαλλοτριωθεί η γη τους, η μεσαία τάξη τρόμαζε από τις τραμπούκικες μεθόδους τους.
Ο Χίτλερ έβλεπε μεν την SA ως εμπόδιο για την ομαλή συνεργασία του με τους παραπάνω, καθώς και ως εν δυνάμει πηγή αμφισβήτησης της μονοκρατορίας του εκ των έσω, δίσταζε όμως να λάβει μέτρα αφού οι άνδρες της SA έκαναν όλη τη βρώμικη δουλειά για το κόμμα του. Αποφάσισε να δράσει μόνο την άνοιξη του 1934 ("Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών" γερμ. "Nacht der langen Messer"), όταν σύσσωμος ο παλαιός συντηρητικός πολιτικός κόσμος τον απείλησε, ότι θα άρει την κοινοβουλευτική υποστήριξή του στην κυβέρνηση, εάν δεν περιορίσει τις αυθαιρεσίες των ανδρών του Ρεμ.
Στην Ελλάδα, όμως, οι βιομήχανοι και οι τραπεζίτες, οι "αριστοκράτες" και η μεσαία τάξη είναι όλοι τους βουτηγμένοι μέχρι μυελού των οστών στην διαφθορά του κυρίαρχου συστήματος του φασιστοειδούς παρεοκρατικού κορπορατίστικου καπιταλισμού. Δεν υπάρχει αστική τάξη στην Ελλάδα, ούτε υπήρξε ποτέ. Οι φασιστοειδείς παρεοκράτες λοιπόν, δημιούργησαν ένα παρακράτος οργανώσεων κουκουλοφόρων, παρόμοιων με τα SA (SturmΑbteilung, τμήμα εφόδου) και τα SS (SchutzStaffel, τάγμα προστασίας), που είναι επιφορτισμένες, να συγκρούονται στους ταραγμένους δρόμους των ελληνικών πόλεων με κομμουνιστές, σοσιαλιστές, συνδικαλιστές κλπ.
Μπροστά στην επερχόμενη οικονομική κατάρρευση το παρακράτος των οργανώσεων κουκουλοφόρων τους είναι περισσότερο από ποτέ απαραίτητο. "Μπορεί οι απεργίες και οι καταλήψεις να συμβάλουν γενναία στην πτώση της οικονομικής δραστηριότητας, και οι συντεχνίες να αποτελούν σύμπτωμα της ασθένειας, αλλά κανείς σοβαρός άνθρωπος δεν θα πρέσβευε ότι η κατάρρευση του δημοσίου, των τραπεζών και των επιχειρήσεων σε όλη την επικράτεια δεν θα συνέβαιναν αν δεν είχαμε καταλήψεις, πορείες και απεργίες" (καθ. Γιάνης Βαρουφάκης). Όταν όμως οι καταλήψεις, οι πορείες και οι απεργίες συνοδεύονται από χάος, επεισόδια και παντελή κατάλυση της έννομης τάξης χάρις στη δράση των παρακρατικών οργανώσεων των κουκουλοφόρων, που συνέστησε η φασιστοειδής παρεοκρατία, τότε η τελευταία μπορεί βάσιμα, να ελπίζει στην επιβίωση και διαιώνισή της έστω και επί ερειπίων.
Έτσι, η οικονομική κατάρρευση, το χάος, τα επεισόδια και η παντελής κατάλυση της έννομης τάξης, που η ίδια η κυρίαρχη εγχώρια φασιστοειδής παρεοκρατιά προκάλεσε, θα αποτελέσουν πιθανότατα γι’ αυτήν το πρόσχημα για να κηρύξει η Βουλή τη χώρα σε κατάσταση ανάγκης κατά το άρθρο 48 του Συντάγματος. Η εγχώρια φασιστοειδής παρεοκρατία θα μετατραπεί έτσι σε στυγνή απολυταρχία, ενδεδυμένη με κοινοβουλευτικό μανδύα. Η εγχώρια φασιστοειδής παρεοκρατία θα κάνει τα πάντα, για να αποτρέψει μια δεύτερη αληθινή αστική επανάσταση, ένα νέο 1909.
Όπως έγραφε χαρακτηριστικά ο Ελευθέριος Βενιζέλος το 1912 (Αρχείο Ε. Βενιζέλου, φ. 265):
«Προ της επαναστάσεως (Σημ. εννοεί το 1909), οι έχοντες σχέσιν με την στήλην των εξόδων (=οι τρόφιμοι) του προϋπολογισμού διηύθυνον κυρίως την Ελλάδα. Ήδη αι τύχαι αυτής διευθύνονται κυρίως παρ' εκείνων οίτινες τροφοδοτούν την στήλην των εσόδων του προϋπολογισμού».
Ελπίδα μου είναι, αυτή τη φορά οι φασιστοειδείς παρεοκρατικές πολιτικές συμμορίες του δικομματισμού και τα πολιτικά, οικονομικά και μιντιακά εξαπτέρυγά τους, να μην καταφέρουν, να υλοποιήσουν τις άνομες επιδιώξεις τους.
Comments