Ο Σαμαράς, ο πιο αυθεντικός εκφραστής στην Ελλάδα της σημερινής φασιστοειδούς ηπειρωτικής ευρωπαϊκής «κεντροδεξιάς» (Σαρκοζί, Μέρκελ κλπ), «ο εγγονός της Πηνελόπης Δέλτα», ανακοίνωσε και επίσημα την υποψηφιότητα του για πρόεδρος της Ν.Δ., με φόντο την ελληνική σημαία και δίπλα της το καταργηθέν, δημοψηφισματικά και όχι δια των κοινοβουλίων, «λάβαρο» της «ευρωπαϊκής αυτοκρατορίας» του Μπαρόζο. Μίλησε για πατρίδα, για δημοκρατία, για ελευθερία, για αξιοπρέπεια, σ’ ένα τηλεοπτικό κομματικό ντελίριο πλήρους διαστρέβλωσης και υποκρισίας. Η εκλογή του Σαμαρά στην ηγεσία της Ν.Δ. φαντάζει νομοτελειακή και πλήρως εναρμονισμένη με τον προϊόντα εκφασισμό της ελληνικής κοινωνίας ως επακόλουθο, σύμπτωμα και καταληκτικό αδιέξοδο της προϊούσας από-ιδεολογικοποίησης, που εισήγαγε από το 1997 ο Κώστας Καραμανλής στη Ν.Δ. μέσω της επικοινωνιακής πολιτικής της «τριγωνοποίησης» ή του «μεσαίου χώρου», η οποία επεκτάθηκε σ’ ολόκληρο το πολιτικό και κομματικό σύστημα.
Το «αυγό του φιδιού» συνεχίζει να εκκολάπτεται παντού στην ηπειρωτική Ευρώπη. «Ανεπαισθήτως».
Μοναχικές φωνές στην ηπειρωτική Ευρώπη, όπως αυτή του λιμπεραλιστή Προέδρου της Τσεχίας Βάτσλαβ Κλάους, αποτελούν ανάχωμα εναντίον αυτών των μοντέρνων φασιστοειδών της ηπειρωτικής Ευρώπης.
(Δείτε:
Interview with the President of the Czech Republic Václav Klaus for The Sunday Times)
Οι ευρωπαίοι σοσιαλιστές, όπως ο Γιώργος Παπανδρέου, αν ξαναβρούν τις ρίζες τους (τη δημοκρατία και το διεθνισμό), θα μπορέσουν, να αποτελέσουν κι αυτοί σε πολλούς τομείς ένα ακόμα ανάχωμα σ’ αυτά τα μοντέρνα φασιστοειδή της ηπειρωτικής Ευρώπης.
Comments
Σε αντίθεση με την εμπορική και ματαναστευτική ένωση της Ευρώπης (ελεύθερη διακίνηση προιόντων, υπηρεσιών και πολιτών) η πολιτική ένωση της Ευρώπης, δηλαδή η ομογενοποίηση της οικονομίας και της νομοθεσίας, θα έχει αρνητικά αποτελέσματα για την ευημερία των πολιτών της. Αυτό κατά κύριο λόγο διότι θα καταπνίξει τον συναγωνισμό για την ανάδειξη των εναλλακτικών αυτών πολιτικών που σχετίζονται με αυξημένη ευημερία. Επίσης θα εισάγει ένα ακόμα στρώμα κολλεκτιβιστικών δραστηριοτήτων, εκ των οποίων η σημαντικότερη ίσως θα είναι η δημιουργία Ευρωπαικού Στρατού.
Η Ευρώπη ήδη έχει χαμηλούς ρυθμούς ανάπτυξης (κάτω απο τον παγκόσμιο μέσο όρο). Η σπατάλη ενός επιπλέον 1,2,4% του ΑΕΠ στην διατήρηση Ευρω-στρατού θα σφραγίσει περεταίρω την ήδη δρομολογημένη οικονομική (και κατα συνέπεια και πολιτική) περιθωριοποίηση της Ευρώπης.
Για όσους δε πιστέυουν οτι τα οφέλη από τον Ευρωπαικό Στρατό θα αντισταθμίσουν τις δαπάνες, τους προσκαλώ να αναλογιστούν εάν οι ΗΠΑ που διαθέτουν περί το 4% του ΑΕΠ τους για στρατιωτικές δαπάνες έχουν έστω ισοδύναμα αντισταθμιστικά οφέλη απο τις στρατιωτικές τους δραστηριότητες.
Βέβαια οι ΗΠΑ όντας πιό παραγωγικές απο την Ευρώπη (διότι έχουν μεγαλύτερη οικονομική ελευθερία) καταφέρνουν εν μέρει να αποροοφήσουν τις στρατιωτικές σπατάλες που προυποθέτει ο αυτοδιορισμός τους ως χωροφύλακα του κόσμου (μια υπηρεσία που, σε μεγάλο βαθμό, βλακοδώς προσφέρουν). Με άλλα λόγια η φιλελεύθερη οικονομία των ΗΠΑ είναι αρκετά πιο παραγωγική απο την Ευρωπαική ώστε να «αντέχει» μια σπατάλη της τάξης του 4% ΑΕΠ, και πάλι να καταφέρνει να έχει μεγαλύτερη ευημερία απο την Ευρώπη.
Η Ευρώπη που ήδη σπαταλάει το ανώτερο (σε σχέση με τις ΗΠΑ) ανθρώπινο δυναμικό της δεν έχει καθόλου περιθώρια για τέτοιες σπατάλες.
Η επιθυμία των Ευρωπαίων για πολιτική ένωση τροφοδοτείται κυρίως απο την επιυθμία τους να παίξουν μεγαλύτερο ρόλο στην διεθνή σκηνή, συσπειρώνοντας τις δυνάμεις τους γύρω απο μία μεγαλύτερη Ευρωπαική ιδέα. Αλλά το γεγονός οτι η Ευρώπη σήμερα παίζει μικρότερο ρόλο στην διεθνή πολιτική είναι μια ευλογία που οι Ευρωπαίοι δεν έχουν αντιληφθεί και δεν εκτιμούν.
Σε αυτό η Ευρώπη θα μπορούσε να διδαχθεί από την Ελβετία, η οποία ευημερεί παραμένοντας έξω απο την διεθνή πολιτική. Και σε αντίθεση με την Ευρώπη (η οποία φαίνεται να δρα υπό το λανθασμένο αξίωμα «ομοιομορφία και ένωσις = ευημερία»), η Ελβετία προωθεί σκόπιμα τον εσωτερικό συναγωνισμό και την διάσπαση της σε αυτόνομα Καντόνια, με την δική τους ανεξάρτητη οικονομική πολιτική (π.χ. τοπικά ρυθμιζόμενες φορολογικές κλίμακες κλπ.)
Για την Ελλάδα συγκεκριμένα, η πολιτικοστρατιωτική ένωση της Ευρώπης μπορεί να έχει κάποια κοντοπρόθεσμα θετικά αποτελέσματα, καθότι θα μπορέσει ίσως να ξε-φορτώσει ένα μέρος των αμυντικών της δαπανών στους άλλους εταίρους.
Αλλά μέσο και μάκρο-πρόθεσμα οι Ελληνες βάζουν το κεφάλι τους στο στόμα του λέοντος, παραδίδοντας την ανεξαρτησία τους σε ένα παρακμάζον Ευρωπαικό υπερκράτος με όλο και αυξανόμενο κρατισμό, δλδ με ολοκληρωτικές τάσεις κεντρικού σχεδιασμού. Κρίμα σε όσους ήλπισαν, η ακόμα πιστεύουν, οτι μετά την πτώση του τείχους του Βερολίνου δεν κινδυνεύουν απο τον ολοκληρωτισμό. Η ιστορία δείχνει οτι ο οληκληρωτισμός ποτέ δεν επιστρέφει με την ίδια ακριβώς μορφή, αλλά επιστρέφει και οι σειρήνες του αποδεικνείονται πάντα ακαταμάχητες. Ποιός είναι ο επόμενος Ευρωπαικός ολοκληρωτισμός? Ο πράσινος?