«Τώρα πλέον αυτές είναι οι αναγκαίες πολιτικές. Ο Κ. Καραμανλής στην Θεσ/νίκη αποκάλυψε έναν άλλο άνθρωπο. Έναν διαφορετικό πολιτικό. Με πεποιθήσεις, θέσεις και αποφασιστικότητα». Τάδε έφη ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος. Θα διαφωνήσω, για πολλοστή φορά μαζί του.
Η επικοινωνιακή πολιτική της «τριγωνοποίησης» ή του «μεσαίου χώρου» εξακολουθεί να παραμένει ο ακρογωνιαίος λίθος της πολιτικής φιλοσοφίας του Καραμανλή, που ως μοναδικό και υπέρτατο στόχο έχει την διαιώνιση της παραμονής του στην εξουσία Ο Καραμανλής από την αναρρίχηση του στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας επιδίωξε και πέτυχε να μετατρέψει τη Νέα Δημοκρατία σε έναν από-ιδεολογικοποιημένο επικοινωνιακό μηχανισμό, που υπέρτατο μέλημά του θα είναι μόνο η διαιώνιση της παραμονής του στην εξουσία. Ο Καραμανλής από την αναρρίχηση του στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας δεν οδηγούσε «επικίνδυνα» στη «μέση του δρόμου», όπως υποστηρίζει ο Ανδριανόπουλος, αλλά τουναντίον, εντελώς ακίνδυνα φρόντιζε απλώς, να ακολουθεί απαρέγκλιτα το δρόμο, που ανοίγονταν συνεχώς μπροστά του. Ο δρόμος, όμως, αυτός, ανεπαισθήτως, έφτασε στο τέρμα του και η πολιτική παρουσία του Καραμανλή στη Θεσ/νίκη επισφράγισε το καταληκτικό αδιέξοδο όχι μόνον του ίδιου, αλλά δυστυχώς και της χώρας. Η πολιτική του παρουσία στην μήτρα του ελληνικού νταβαντζίδικου εθνοεθνικισμού, στην πόλη της Θεσ/νίκης, αποκάλυψε πλέον, εν κατακλείδι, έναν επικοινωνιακό τραμπούκο, πιστό υπηρέτη της επικοινωνιακής πολιτικής της «τριγωνοποίησης» ή του «μεσαίου χώρου», έναν αυτόκλητο και πιστό υπηρέτη του προϊόντος εκφασισμού της ελληνικής κοινωνίας. Προϊών εκφασισμός της ελληνικής κοινωνίας ως επακόλουθο, σύμπτωμα και καταληκτικό αδιέξοδο της προϊούσας από-ιδεολογικοποίησης, που εισήγαγε ο ίδιος στο κόμμα του και που επεκτάθηκε σ’ ολόκληρο το πολιτικό και κομματικό σύστημα.
Έναν πολιτικό, επικοινωνιακά «ολοστρόγγυλο», χωρίς «γωνίες», αναζήτησε πριν από πεντέμισι χρόνια στο πρόσωπο του Καραμανλή η ελληνική κοινωνία, προκειμένου να πορευθεί ήσυχη και αδιατάρακτη στον δρόμο του νεποτισμού και της φαυλότητας. Τώρα δρέπει έναν πολιτικό όχι με αποφασιστικότητα, όπως λέει ο Ανδριανόπουλος, αλλά έναν πολιτικό με «φασιστικότητα», που θα φορολογήσει και θα δείρει. Θα φορολογήσει για τη σωτηρία και την περαιτέρω διαιώνιση του νταβαντζίδικου παρεοκρατικού καπιταλισμού και θα δείρει τους μετανάστες, τους διαδηλωτές και όσους μετατρέπουν τα πανεπιστήμια, όπως λέει, σε «εστίες ασυδοσίας και εγκληματικότητας».
Η κατοχύρωση και η υπεράσπιση του συνταγματικοπολιτικού φιλελευθερισμού στην Ελλάδα θεωρείται από τον Καραμανλή, όχι κατάκτηση, αλλά κατάχρηση. Οι ατομικές ελευθερίες δεν θεωρούνται ως ελευθερίες ΑΠΟ την πολιτική κοινωνία, ασκούμενες για την εξυπηρέτηση ιδιωτικών συμφερόντων, αλλά ως ελευθερίες εξυπηρετικές του «κοινού συμφέροντος», πραγματοποιούμενες ΜΕΣΑ στην πολιτική κοινωνία και ΜΕΣΩ αυτής. «Οι δημοκρατικές ελευθερίες, η ελευθερία του λόγου, η ελευθερία του συνέρχεσθαι είναι δεδομένες», εξαγγέλλει ο Καραμανλής από την πόλη της Θεσ/νίκης , για τις θέσει αμέσως παρακάτω υπό αίρεση, λέγοντας ότι «…γίνεται βίαιη και εξόφθαλμη καταστρατήγηση των δημοκρατικών ελευθεριών και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων». Ο συνταγματικοπολιτικός φιλελευθερισμός στην Ελλάδα με τον Καραμανλή τίθεται πλέον υπό αίρεση. Αυτός – και όχι η λεγόμενη οικονομική κρίση – είναι το πραγματικό και μέγα πολιτικό διακύβευμα των εκλογών της 4ης Οκτωβρίου.
Comments