Ενός λεπτού… επικοινωνιακή τακτική!

Διαβάζω στην εφημερίδα «Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ»:

[Υπό το φως των κεριών και τη μυρωδιά των βασιλικών, επιδέξια τοποθετημένων στον υπαίθριο χώρο και στο δεύτερο επίπεδο του καφέ «Πόλις», στη Στοά του Βιβλίου, 34 προσωπικότητες από τον χώρο των γραμμάτων και των τεχνών, απάντησαν, προχθές βράδυ, στο ερώτημα: «Ελλάδα 2007 και μετά...Τι θα κρατούσα, τι θα άλλαζα;». Οι τοποθετήσεις είχαν διάρκεια ενός λεπτού, όσο υπαγόρευε ο στίχος της Κικής Δημουλά «Ενός λεπτού μαζί», ο οποίος ήταν και τίτλος της συνάντησης. Η ιδέα και η πρόσκληση ήταν πρωτοβουλία της υπουργού Εξωτερικών Ντόρας Μπακογιάννη, που τηλεφώνησε η ίδια προσωπικά και στους 34 συμμετέχοντες.

Οι παρευρισκόμενοι αναπτύσσονταν σε δύο ομόκεντρους κύκλους: Στον πρώτο, η Ντόρα Μπακογιάννη, έχοντας στα δεξιά της τον Γιώργο Λούκο και στα αριστερά της τον Παναγιώτη Τέτση, και τους προσκεκλημένους δημιουργούς. Στον δεύτερο, εκπρόσωποι του Τύπου. Ο φωτισμός «υδάτινος». Ιριδισμοί του μπλε αντανακλούσαν στους τοίχους του κτιρίου, δίνοντας την αίσθηση των κυματισμών του νερού.]

Έχω την εντύπωση, ότι ματαιοπονεί η κα υπουργός Εξωτερικών. Στην συνείδηση των πολιτών δικαίως η προσωπικότητά της είναι άρρηκτα συνυφασμένη αποκλειστικά και μόνο με την «υπερ-πολιτικοποίηση» και δη της «εφήμερης» πολιτικής. Ως εκ τούτου κάθε απόπειρα εκ μέρους της εμπλοκής των ανθρώπων των τεχνών και των γραμμάτων στις επικοινωνιακές της τακτικές παρίσταται απλώς ως ατελέσφορη για την ίδια.

«Πρέπει ακόμα ο ηγεμόνας να προστατεύει την αξία και να τιμάει τους εξαιρετικούς σε κάθε Τέχνη», λέει ο Niccolo Machiavelli. Ο πολιτικός, έτσι, σε συμβολικό επίπεδο επιχειρεί συχνά με επικοινωνιακές τακτικές, να δώσει την εντύπωση ότι βρίσκεται κοντά στην παιδεία των ανθρώπων της τέχνης και των γραμμάτων. Όπως γράφει ο πανεπιστημιακός μου δάσκαλος Α. – Ι. Δ. Μεταξάς («Προεισαγωγικά για τον Πολιτικό Λόγο», εκδ. ΑΝΤ. Ν. ΣΑΚΚΟΥΛΑ 1995, σελ.153-154), «ο καλλιτέχνης και ο διανοούμενος που πιστεύεται ότι εκφράζουν άδολες κοινωνικές ευαισθησίες, έχουν ένα τεράστιο ανεπίσημο «πολιτικό» κύρος που σπάνια μπορεί να έχει ένας πολιτικός, που εξ αντικειμένου υπόκειται στη δυσπιστία της αντιπαλότητας. Η συχνή προσφυγή σε καλλιτέχνες, που εξ ορισμού θεωρούνται «αντικειμενικές αξίες», για συμβολικές νομιμοποιήσεις, αποδεικνύει την επικοινωνιακή τους αποτελεσματικότητα. Αλλά ταυτόχρονα θέτει και το ζήτημα της έκτασης της ευθύνης τους στο απευκταίο ενδεχόμενο της αθέλητης χρησιμοποίησής τους».