Skip to main content

Άνοιξη …γεμάτη μελαγχολία!!

Καβάλησα σήμερα τη «χαδιάρα» για μια ανοιξιάτικη βόλτα. Παντού στο δρόμο η ίδια αντίθεση: Από τη μια μεριά η ανοιξιάτικη αναγέννηση της ελληνικής φύσης και από την άλλη παντού στο δρόμο τα γκρίζα δημιουργικά αποτυπώματα της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας, (οι δρόμοι, τα οικοδομήματα, οι νοοτροπίες, οι συμπεριφορές). Μόνο στην Ελλάδα ο ερχομός της άνοιξης μπορεί τόσο να σε μελαγχολήσει!! Βρήκα ένα μέρος όπου η «χαδιάρα», έδενε στα αλήθεια με την άνοιξη και, στρίβοντας ένα ντρουμάκι, σκεφτόμουν ότι, επιτέλους, ξέφυγα από την γκρίζα ελληνική πραγματικότητα. Αργότερα το κατά το βραδάκι, όταν η βόλτα είχε, πλέον, τελειώσει, επέστρεψα όχι μόνο στο γκρίζο της ελληνικής πραγματικότητας, αλλά και στο γκρίζο του ελληνικού φιλελευθερισμού. Ήταν αδύνατο τελικά σε φιλελεύθερη ελληνική ιστοσελίδα μαζί με τα εγκώμια της Θάτσερ να μην υπάρχουν και εγκώμια στον Μπλερίσκο!! Αυτός ο ιδεατός πολιτικός τύπος της υπερδεκαετούς «σοσιαλφιλελεύθερης συναίνεσης», το γκρίζο του φιλελευθερισμού, που τον πληγώνει όσο τίποτε άλλο, αφαιρώντας του κάθε ικμάδα και αναχαιτίζοντας τη δυναμική των ιδεών του, εξυμνείτο σαν… συνεχιστής της Μάγκι!! Τελικά, η Ελλάδα πολύ με πεισμώνει ΤΕΛΕΙΑ ΚΑΙ ΠΑΥΛΑ!!

Comments

Roark said…
Ο Μπλερ δεν είναι φιλελεύθερος, αλλά μήπως το βλέπεις λίγο ανάποδα;

Το άρθρο δεν υπερασπίζεται τον Μπλαιρ.

Το ότι ιδεολογικοί αντίπαλοι, όπως ο Μπλερ, τελικά υιοθετούν τις πολιτικές της Μάγκι δεν είναι απόδειξη της επιτυχίας, της απήχησης και της αποδοχής των θέσεών της από την βρετανική κοινωνία; Υπάρχει μεγαλύτερη καταξίωση από την αποδοχή του αντιπάλου;

Ακόμα, αν κάποιος μη φιλελεύθερος πει/προτείνει/εφαρμόσει μια φιλελεύθερη πολιτική, δεν πρέπει αυτό να αναγνωρίζεται και να επικροτείται; Τελικά τι έχει σημασία; Τι λέει κάποιος σε κάθε ζήτημα χωριστά, ή το ποιός το λέει;
George Bourchas said…
Το Δεκέμβριο του 2004 ο Milton Friedman έγραψε: «we have succeeded in stalling the progress of socialism, but we have not succeeded in reversing its course. We are still far from bringing practice into conformity with opinion»(http://www.liberals.gr/read_op.php?oid=1083).

Μετά το τέλος του φασισμού και του κομμουνισμού, η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία μεταπολεμικά αποτέλεσε την πιο αισχρή και ύπουλη δύναμη αναχαίτισης κάθε φιλελεύθερου μετασχηματισμού της Ευρώπης. Οι μεσοβέζικες ιδέες της, στερημένες οποιασδήποτε αυθεντικότητας και συνοχής, έχουν εκφυλισθεί, πλέον, σε έναν στείρο κυβερνητισμό και πραγματισμό, τα αδιέξοδα του οποίου οδηγούν βαθμιαία τους λαούς της ηπειρωτικής Ευρώπης στην υπερψήφιση φαιοκόκκινων πολιτικών σχηματισμών και στην ιδεολογικοπολιτική διάσταση με τις ΗΠΑ, την χώρα που αποτελεί την πληρέστερη έως σήμερα ενσάρκωση των φιλελεύθερων ιδεών. Το όραμα δε πολιτικής ένωσης της Ευρώπης αποτελεί σήμερα το κύκνειο άσμα αυτού του αισχρού πολιτικού ρόλου της(http://www.mises.org/fullstory.asp?control=1536).

Τούτου δοθέντος, θέσεις όπως του Ανδριανόπουλου (http://www.andrianopoulos.gr/articles/articles2004/458_sosialdimokrates.htm)ότι «ουσιαστικά, σε όλες τις χώρες της αναπτυγμένης Δύσης η επικρατούσα πολιτική συναίνεση εστιάζεται πάνω στις φιλελεύθερες πολιτικές των λιγότερων φόρων, του μικρότερου αλλά αποτελεσματικότερου δημόσιου τομέα, των ελεύθερων αγορών, της εξασφάλισης της προστασίας των οικονομικά αδυνάτων-όλα αυτά μέσα σε ένα πλαίσιο θεσμών και κανόνων που προσδιορίζουν το κράτος δικαίου», είναι παντελώς αβάσιμες.

Στο συγκεκριμένο άρθρο ο παθιασμένος ευρωπαϊστής Μπλερ, εμφανίζεται ως συνεχιστής της Μάγκυ, ενώ στην πραγματικότητα το μόνο που κι αυτός αποτέλεσε είναι απλά μια αισχρή δύναμη αναχαίτισης των φιλελεύθερων ιδεών που εμφανίστηκαν δυναμικά στις αρχές της δεκαετίας του ογδόντα.

Βλ. και ένα εξαιρετικό άρθρο του Τάκη Μίχα εδώ http://archive.enet.gr/1998/12/17/on-line/stiles/analisi.htm.

Popular posts from this blog

Άμεση ρήξη με τον αντιλιμπεραλιστικό μνημονιακό παρεοκρατικό καπιταλισμό και με τον διακομματικό εθνοεθνικισμό

Τα θρασύδειλα αντι-λιμπεραλιστικά μνημονιακά εθνοεθνίκια, πρώτα έφεραν την οικονομική καταστροφή της χώρας και τώρα την οδηγούν και σε νέα, εθνική αυτή τη φορά καταστροφή, οδηγώντας την χρεωκοπημένη και αποδυναμωμένη σε ένοπλη σύρραξη με την Τουρκία, αφού προηγουμένως την έχουν εξευτελίσει διεθνώς, θεωρώντας ανυπεράσπιστους και κατατρεγμένους ανθρώπους ως "ενεργή, σοβαρή, εξαιρετική και ασύμμετρη απειλή" κατά της χώρας, αναστέλλοντας και καταπατώντας βάναυσα την συνθήκη της Γενεύης για τους πρόσφυγες, διώκοντας τους, καταδικάζοντάς τους, φυλακίζοντάς τους και εξαπολύοντας ακόμα και δολοφονική βία εναντίον τους για την απώθησή τους, εν τέλει δε κατακρεουργώντας, έτσι, κάθε έννοια κράτους δικαίου στη χώρα. Κι αυτό, καθώς  ο διακομματικός εθνοεθνικισμός όλων υπόλοιπων κομμάτων της Βουλής, εκτός του ΜέΡΑ25 που διακηρύσσει ότι " το εθνικό δικαίωμα διαχείρισης των συνόρων μας θα το χρησιμοποιήσουμε για να δίνουμε καταφύγιο στους κατατρεγμένους", δεν βλέπει απέναντί

Αντιπρόσωποι και εκπρόσωποι

Το ελληνικό Σύνταγμα ανήκει στην κατηγορία των συνταγμάτων εκείνων, που αναγνώρισαν μεν τα πολιτικά κόμματα (κομματική δημοκρατία), πλην όμως διατήρησαν τις αρχές της κλασσικής αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, με συνέπεια τη δημιουργία πολλών προβλημάτων, που αναφέρονται στις σχέσεις διατάξεων των δύο κατηγοριών. Η ευρύτατη σε έκταση και περιεχόμενο «συνταγματοποίηση» των πολιτικών κομμάτων στο ελληνικό σύνταγμα (όπως, άλλωστε, απαιτούσε η νέα συνταγματικοπολιτική πραγματικότητα) και η εκ παραλλήλου διατήρηση των διατάξεων των άρθρων 51§2 και 60§1, που συνταγματοποιούν το αντιπροσωπευτικό σύστημα και την ελεύθερη εντολή, τείνουν να προσλαμβάνουν έντονο συγκρουσιακό χαρακτήρα. Είναι χαρακτηριστικό ότι, ενώ το 1974 υπήρξε έντονη συζήτηση για το άρθρο 60§1 κατά τη διαδικασία ψηφίσεως του νέου Συντάγματος (υπήρξαν προτάσεις και από την τότε συμπολίτευση υπέρ της απαγόρευσης της δυνατότητας ανεξαρτητοποιήσεως και μεταστάσεως των βουλευτών με την προσθήκη τρίτης παραγράφου στο άρθρο 60), έκ

Ο Ερντογάν θέλει, ο Καραμανλής μπορεί;

«Απαιτείται επειγόντως δόγμα» είναι ο τίτλος ενός ενδιαφέροντος άρθρου του Αλέξη Παπαχελά στην εφημερίδα «ΤΟ ΒΗΜΑ». Γράφει χαρακτηριστικά ο Αλέξης Παπαχελάς: {Εχει η Αθήνα δόγμα; Ο Τάσσος έχει, το ακολουθεί πιστά και μπορεί - από τη δική του σκοπιά - να του βγει. Ο Σημίτης είχε το δικό του δόγμα, που έλεγε «αποφεύγω την κρίση, αλλά προσπαθώ να τα βρω στο ευρωπαϊκό πλαίσιο». Ο Καραμανλής; H λογική προστατεύω το στάτους κβο, αποφεύγω την οξύτητα και προσεύχομαι για το καλύτερο δεν «παίζει» σε ένα Αιγαίο όπου μια κρίση μπορεί να κλιμακωθεί μέσα σε λίγα λεπτά, με τα κανάλια να βάζουν απεριόριστο λάδι στη φωτιά για να «πουλήσουν». Απαιτείται επειγόντως δόγμα και αυτό που οι Αγγλοσάξονες αποκαλούν leadership, γιατί ειδάλλως θα βρεθούμε απροετοίμαστοι ενώπιον μιας σύγκρουσης, την οποία όλοι θα έπρεπε να αναμένουν, όπως η προχθεσινή!}. Ποιο, όμως, μπορεί να είναι αυτό το δόγμα; Ο κ. Παπαχελάς δεν προτείνει τίποτε σχετικό. Το «δόγμα Σημίτη», που αναφέρει και που ακολουθεί και η κυβέρνη