Καβάλησα σήμερα τη «χαδιάρα» για μια ανοιξιάτικη βόλτα.
Παντού στο δρόμο η ίδια αντίθεση: Από τη μια μεριά η ανοιξιάτικη αναγέννηση της ελληνικής φύσης και από την άλλη παντού στο δρόμο τα γκρίζα δημιουργικά αποτυπώματα της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας, (οι δρόμοι, τα οικοδομήματα, οι νοοτροπίες, οι συμπεριφορές).
Μόνο στην Ελλάδα ο ερχομός της άνοιξης μπορεί τόσο να σε μελαγχολήσει!!
Βρήκα ένα μέρος όπου η «χαδιάρα», έδενε στα αλήθεια με την άνοιξη και, στρίβοντας ένα ντρουμάκι, σκεφτόμουν ότι, επιτέλους, ξέφυγα από την γκρίζα ελληνική πραγματικότητα.
Αργότερα το κατά το βραδάκι, όταν η βόλτα είχε, πλέον, τελειώσει, επέστρεψα όχι μόνο στο γκρίζο της ελληνικής πραγματικότητας, αλλά και στο γκρίζο του ελληνικού φιλελευθερισμού. Ήταν αδύνατο τελικά σε φιλελεύθερη ελληνική ιστοσελίδα μαζί με τα εγκώμια της Θάτσερ να μην υπάρχουν και εγκώμια στον Μπλερίσκο!! Αυτός ο ιδεατός πολιτικός τύπος της υπερδεκαετούς «σοσιαλφιλελεύθερης συναίνεσης», το γκρίζο του φιλελευθερισμού, που τον πληγώνει όσο τίποτε άλλο, αφαιρώντας του κάθε ικμάδα και αναχαιτίζοντας τη δυναμική των ιδεών του, εξυμνείτο σαν… συνεχιστής της Μάγκι!!
Τελικά, η Ελλάδα πολύ με πεισμώνει ΤΕΛΕΙΑ ΚΑΙ ΠΑΥΛΑ!!
Καβάλησα σήμερα τη «χαδιάρα» για μια ανοιξιάτικη βόλτα.
Παντού στο δρόμο η ίδια αντίθεση: Από τη μια μεριά η ανοιξιάτικη αναγέννηση της ελληνικής φύσης και από την άλλη παντού στο δρόμο τα γκρίζα δημιουργικά αποτυπώματα της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας, (οι δρόμοι, τα οικοδομήματα, οι νοοτροπίες, οι συμπεριφορές).
Μόνο στην Ελλάδα ο ερχομός της άνοιξης μπορεί τόσο να σε μελαγχολήσει!!
Βρήκα ένα μέρος όπου η «χαδιάρα», έδενε στα αλήθεια με την άνοιξη και, στρίβοντας ένα ντρουμάκι, σκεφτόμουν ότι, επιτέλους, ξέφυγα από την γκρίζα ελληνική πραγματικότητα.
Αργότερα το κατά το βραδάκι, όταν η βόλτα είχε, πλέον, τελειώσει, επέστρεψα όχι μόνο στο γκρίζο της ελληνικής πραγματικότητας, αλλά και στο γκρίζο του ελληνικού φιλελευθερισμού. Ήταν αδύνατο τελικά σε φιλελεύθερη ελληνική ιστοσελίδα μαζί με τα εγκώμια της Θάτσερ να μην υπάρχουν και εγκώμια στον Μπλερίσκο!! Αυτός ο ιδεατός πολιτικός τύπος της υπερδεκαετούς «σοσιαλφιλελεύθερης συναίνεσης», το γκρίζο του φιλελευθερισμού, που τον πληγώνει όσο τίποτε άλλο, αφαιρώντας του κάθε ικμάδα και αναχαιτίζοντας τη δυναμική των ιδεών του, εξυμνείτο σαν… συνεχιστής της Μάγκι!!
Τελικά, η Ελλάδα πολύ με πεισμώνει ΤΕΛΕΙΑ ΚΑΙ ΠΑΥΛΑ!!
Comments
Το άρθρο δεν υπερασπίζεται τον Μπλαιρ.
Το ότι ιδεολογικοί αντίπαλοι, όπως ο Μπλερ, τελικά υιοθετούν τις πολιτικές της Μάγκι δεν είναι απόδειξη της επιτυχίας, της απήχησης και της αποδοχής των θέσεών της από την βρετανική κοινωνία; Υπάρχει μεγαλύτερη καταξίωση από την αποδοχή του αντιπάλου;
Ακόμα, αν κάποιος μη φιλελεύθερος πει/προτείνει/εφαρμόσει μια φιλελεύθερη πολιτική, δεν πρέπει αυτό να αναγνωρίζεται και να επικροτείται; Τελικά τι έχει σημασία; Τι λέει κάποιος σε κάθε ζήτημα χωριστά, ή το ποιός το λέει;
Μετά το τέλος του φασισμού και του κομμουνισμού, η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία μεταπολεμικά αποτέλεσε την πιο αισχρή και ύπουλη δύναμη αναχαίτισης κάθε φιλελεύθερου μετασχηματισμού της Ευρώπης. Οι μεσοβέζικες ιδέες της, στερημένες οποιασδήποτε αυθεντικότητας και συνοχής, έχουν εκφυλισθεί, πλέον, σε έναν στείρο κυβερνητισμό και πραγματισμό, τα αδιέξοδα του οποίου οδηγούν βαθμιαία τους λαούς της ηπειρωτικής Ευρώπης στην υπερψήφιση φαιοκόκκινων πολιτικών σχηματισμών και στην ιδεολογικοπολιτική διάσταση με τις ΗΠΑ, την χώρα που αποτελεί την πληρέστερη έως σήμερα ενσάρκωση των φιλελεύθερων ιδεών. Το όραμα δε πολιτικής ένωσης της Ευρώπης αποτελεί σήμερα το κύκνειο άσμα αυτού του αισχρού πολιτικού ρόλου της(http://www.mises.org/fullstory.asp?control=1536).
Τούτου δοθέντος, θέσεις όπως του Ανδριανόπουλου (http://www.andrianopoulos.gr/articles/articles2004/458_sosialdimokrates.htm)ότι «ουσιαστικά, σε όλες τις χώρες της αναπτυγμένης Δύσης η επικρατούσα πολιτική συναίνεση εστιάζεται πάνω στις φιλελεύθερες πολιτικές των λιγότερων φόρων, του μικρότερου αλλά αποτελεσματικότερου δημόσιου τομέα, των ελεύθερων αγορών, της εξασφάλισης της προστασίας των οικονομικά αδυνάτων-όλα αυτά μέσα σε ένα πλαίσιο θεσμών και κανόνων που προσδιορίζουν το κράτος δικαίου», είναι παντελώς αβάσιμες.
Στο συγκεκριμένο άρθρο ο παθιασμένος ευρωπαϊστής Μπλερ, εμφανίζεται ως συνεχιστής της Μάγκυ, ενώ στην πραγματικότητα το μόνο που κι αυτός αποτέλεσε είναι απλά μια αισχρή δύναμη αναχαίτισης των φιλελεύθερων ιδεών που εμφανίστηκαν δυναμικά στις αρχές της δεκαετίας του ογδόντα.
Βλ. και ένα εξαιρετικό άρθρο του Τάκη Μίχα εδώ http://archive.enet.gr/1998/12/17/on-line/stiles/analisi.htm.
http://bourchas.blogspot.com/2006/03/milton-friedman.html
και
http://www.bulls.gr/read_op.php?oid=1083&mid=139
Οι άλλες συνδέσεις και εδώ
http://www.mises.org/fullstory.asp?control=1536
http://www.andrianopoulos.gr/articles/articles2004/458_sosialdimokrates.htm
http://archive.enet.gr/1998/12/17/on-line/stiles/analisi.htm
Χαρακτηριστικό παράδειγμα όπως αναφέρθηκε και παραπάνω ο Blair των Εργατικών στη Μ. Βρετανία, και ο οποίος έχει γίνει η αρσενική ενσάρκωση της Θάτσερ (χάρη στην οποία -και των φιλελεύθερων πολιτικών που εφάρμοσε- σήμερα η Μ. Βρετανία είναι αυτό που είναι).