Skip to main content

Ανδριανόπουλος εναντίον Γιανναρά

Πριν από μερικές μέρες, χαρακτήριζα ως εκπληκτικό το άρθρο του καθηγητή Χ. Γιανναρά στην «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» με τον τίτλο «Ο Κεμαλισμός εν Ελλάδι», σημειώνοντας μεταξύ άλλων ότι τέτοιες αλήθειες στην Ελλάδα μόνο ο σχεδόν άγνωστος συγγραφέας Γεράσιμος Κακλάμανης, ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του 1980, είχε τολμήσει να γράψει.
Ο Α. Ανδριανόπουλος απάντησε στον Γιανναρά με δικό του άρθρο στην ίδια εφημερίδα με τον τίτλο «Πού φωλιάζει ο εθνικισμός;», γράφοντας μεταξύ άλλων τα εξής:
[Τελικά τι ακριβώς είναι ο εθνικισμός; Όποιος δεν παρακολουθεί στενά τα κείμενα του ομότιμου καθηγητή Χρήστου Γιανναρά («Ο Κεμαλισμός εν Ελλάδι», «Καθημερινή», 28 Μαΐου 2007) καταλήγει σε αναπάντεχα συμπεράσματα. Σύμφωνα με αυτή την αενάως επαναλαμβανόμενη ανάλυση, επικίνδυνοι εθνικιστές που «κόντυναν» τον Ελληνισμό, οδηγώντας στη δημιουργία του νεοελληνικού κράτους υπήρξαν οι διαφωτιστές τύπου Κοραή και όσοι άλλοι συνέβαλαν στην επανάσταση κατά των Οθωμανών. Ο Ελληνισμός ήταν προορισμένος για άλλα μεγαλεία, μέσα από την παγκόσμια πολιτιστική ανταύγεια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, είναι το εύλογο συμπέρασμα - μεγαλεία τα οποία απωλέσθηκαν όμως λόγω της κοντόθωρης ανάδειξης της ελληνικής κρατικής ανεξαρτησίας.
Αφού τσιμπήθηκα για να σιγουρευτώ πως δεν ονειρεύομαι –όσες φορές κι αν διαβάσει κανείς την επανάληψη αυτού του εξωγήινου σεναρίου καταπλήσσεσαι σαν να ήταν η πρώτη φορά– προσπάθησα να παρακολουθήσω τη λογική κατάληξη του παραπάνω απίστευτου επιχειρήματος. Με βάση αυτές τις αιτιάσεις μπορεί εύκολα να εξηγηθεί και η αρνητική αντίδραση της Ορθόδοξης Εκκλησίας απέναντι στην εθνική επανάσταση. Καθώς και η ευκολία με την οποία η τότε ηγεσία του ορθόδοξου μιλέτ αφόριζε τους επικεφαλής της εξέγερσης. Με βάση όλα τα παραπάνω, η διεκδίκηση σήμερα από την Εκκλησία ρόλου πρωταγωνιστή στην οικοδόμηση του νέου ελληνικού κράτους είναι απόλυτα ακατανόητη. Στόχος προφανώς της ορθοδοξίας ήταν η μακροημέρευση της «μεγάλης τροφού», της οθωμανικής αυτοκρατορίας, ώστε ο Ελληνισμός, με την πολιτιστική του υπεροπλία, να κυριαρχούσε στο εσωτερικό της κληρονομώντας τις δομές και τα μεγαλεία της(!!)
Την προοπτική αυτή προφανώς, πέραν των Φιλικών και των Διαφωτιστών, οριστικώς κατέστρεψε αργότερα η εθνική επανάσταση του Κεμάλ. Που ανέτρεψε τον οθωμανισμό κι εγκαθίδρυσε το κοσμικό τουρκικό κράτος. Γι’ αυτό κατηγορείται κι αυτός σαν φιλοδυτικός «πιθηκιστής» που απομάκρυνε τους Τούρκους από τις γνήσιες παραδόσεις τους. Στήνοντας ένα τεχνητό κατασκεύασμα που επιβιώνει μοναχά με την καταπίεση και τη βία. Μαζί με τον Βενιζέλο, σύμφωνα πάντα με την ανάλυση Γιανναρά, δούλεψαν ουσιαστικά για το «κόντεμα» των λαών τους, βουλιάζοντάς τους σε μια θάλασσα τυφλού εθνικισμού και μυωπικής αντίληψης της πραγματικής τους οντότητας.]
Ο καθηγητής Χ. Γιανναράς ανταπάντησε στο παραπάνω άρθρο του Α. Ανδριανόπουλου ως εξής:
[Στο άρθρο του κ. Ανδρέα Ανδριανόπουλου «Πού φωλιάζει ο εθνικισμός» («Κ» 3.6.07) δεν απαξιώ, απλώς δεν χρειάζεται να απαντήσω. Από την επιφυλλίδα μου της 27.5.07 αποκλείεται να κατάλαβε ο κ. Α. τα όσα εκθέτει στο άρθρο του: Τέτοια εκτρωματική παρανάγνωση της θεματικής και τόση αδιαφορία για λογική συνέπεια δικαιολογούνται μόνο ως αφορμή για τη συνεκφερόμενη χλεύη, όχι ως θέσεις και απόψεις που χρειάζονται απάντηση. Αν η χλεύη και η καταληκτική ύβρις του «φασίστα», που μου απευθύνει, ανακούφισαν τον κ. Ανδριανόπουλο, περιττεύει δικός μου σχολιασμός.]
Τρία είναι για μένα τα συμπεράσματα από την παραπάνω αντιπαράθεση;
1) Ο Ανδριανόπουλος πολύ σωστά διάβασε και κατανόησε το άρθρο του Γιανναρά.
2) Ο Γιανναράς δεν τολμάει, να υποστηρίξει ευθέως και ξεκάθαρα, όσα κατά τρόπο αναμφίβολο προκύπτουν από το άρθρο του.
3) Ο Ανδριανόπουλος δεν τολμάει, ούτε καν να αντικρίσει την αλήθεια.

Comments

Dersu said…
Διαβάζω τά σχόλια σου μέ ενδιαφέρον...
Βέβαια ζώντας εκτός ελλάδος, δέν καταλαβαίνω λεπτομέρειες....πρός τό παρόν τουλάχιστον...οπότε δέν μπορώ νά σχολιάσω.

Popular posts from this blog

Άμεση ρήξη με τον αντιλιμπεραλιστικό μνημονιακό παρεοκρατικό καπιταλισμό και με τον διακομματικό εθνοεθνικισμό

Τα θρασύδειλα αντι-λιμπεραλιστικά μνημονιακά εθνοεθνίκια, πρώτα έφεραν την οικονομική καταστροφή της χώρας και τώρα την οδηγούν και σε νέα, εθνική αυτή τη φορά καταστροφή, οδηγώντας την χρεωκοπημένη και αποδυναμωμένη σε ένοπλη σύρραξη με την Τουρκία, αφού προηγουμένως την έχουν εξευτελίσει διεθνώς, θεωρώντας ανυπεράσπιστους και κατατρεγμένους ανθρώπους ως "ενεργή, σοβαρή, εξαιρετική και ασύμμετρη απειλή" κατά της χώρας, αναστέλλοντας και καταπατώντας βάναυσα την συνθήκη της Γενεύης για τους πρόσφυγες, διώκοντας τους, καταδικάζοντάς τους, φυλακίζοντάς τους και εξαπολύοντας ακόμα και δολοφονική βία εναντίον τους για την απώθησή τους, εν τέλει δε κατακρεουργώντας, έτσι, κάθε έννοια κράτους δικαίου στη χώρα. Κι αυτό, καθώς  ο διακομματικός εθνοεθνικισμός όλων υπόλοιπων κομμάτων της Βουλής, εκτός του ΜέΡΑ25 που διακηρύσσει ότι " το εθνικό δικαίωμα διαχείρισης των συνόρων μας θα το χρησιμοποιήσουμε για να δίνουμε καταφύγιο στους κατατρεγμένους", δεν βλέπει απέναντί

Αντιπρόσωποι και εκπρόσωποι

Το ελληνικό Σύνταγμα ανήκει στην κατηγορία των συνταγμάτων εκείνων, που αναγνώρισαν μεν τα πολιτικά κόμματα (κομματική δημοκρατία), πλην όμως διατήρησαν τις αρχές της κλασσικής αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, με συνέπεια τη δημιουργία πολλών προβλημάτων, που αναφέρονται στις σχέσεις διατάξεων των δύο κατηγοριών. Η ευρύτατη σε έκταση και περιεχόμενο «συνταγματοποίηση» των πολιτικών κομμάτων στο ελληνικό σύνταγμα (όπως, άλλωστε, απαιτούσε η νέα συνταγματικοπολιτική πραγματικότητα) και η εκ παραλλήλου διατήρηση των διατάξεων των άρθρων 51§2 και 60§1, που συνταγματοποιούν το αντιπροσωπευτικό σύστημα και την ελεύθερη εντολή, τείνουν να προσλαμβάνουν έντονο συγκρουσιακό χαρακτήρα. Είναι χαρακτηριστικό ότι, ενώ το 1974 υπήρξε έντονη συζήτηση για το άρθρο 60§1 κατά τη διαδικασία ψηφίσεως του νέου Συντάγματος (υπήρξαν προτάσεις και από την τότε συμπολίτευση υπέρ της απαγόρευσης της δυνατότητας ανεξαρτητοποιήσεως και μεταστάσεως των βουλευτών με την προσθήκη τρίτης παραγράφου στο άρθρο 60), έκ

Ο Ερντογάν θέλει, ο Καραμανλής μπορεί;

«Απαιτείται επειγόντως δόγμα» είναι ο τίτλος ενός ενδιαφέροντος άρθρου του Αλέξη Παπαχελά στην εφημερίδα «ΤΟ ΒΗΜΑ». Γράφει χαρακτηριστικά ο Αλέξης Παπαχελάς: {Εχει η Αθήνα δόγμα; Ο Τάσσος έχει, το ακολουθεί πιστά και μπορεί - από τη δική του σκοπιά - να του βγει. Ο Σημίτης είχε το δικό του δόγμα, που έλεγε «αποφεύγω την κρίση, αλλά προσπαθώ να τα βρω στο ευρωπαϊκό πλαίσιο». Ο Καραμανλής; H λογική προστατεύω το στάτους κβο, αποφεύγω την οξύτητα και προσεύχομαι για το καλύτερο δεν «παίζει» σε ένα Αιγαίο όπου μια κρίση μπορεί να κλιμακωθεί μέσα σε λίγα λεπτά, με τα κανάλια να βάζουν απεριόριστο λάδι στη φωτιά για να «πουλήσουν». Απαιτείται επειγόντως δόγμα και αυτό που οι Αγγλοσάξονες αποκαλούν leadership, γιατί ειδάλλως θα βρεθούμε απροετοίμαστοι ενώπιον μιας σύγκρουσης, την οποία όλοι θα έπρεπε να αναμένουν, όπως η προχθεσινή!}. Ποιο, όμως, μπορεί να είναι αυτό το δόγμα; Ο κ. Παπαχελάς δεν προτείνει τίποτε σχετικό. Το «δόγμα Σημίτη», που αναφέρει και που ακολουθεί και η κυβέρνη