Skip to main content

Οι διωκτικές αρχές του φαιοκόκκινου μετώπου καταλύουν απροκάλυπτα το Σύνταγμα

Από τον διαδικτυακό τόπο www.in.gr πληροφορήθηκα ότι:
«Στον εισαγγελέα οδηγήθηκε την Κυριακή ο υπεύθυνος και γενικός διευθυντής της Έκθεσης σύγχρονης Τέχνης, κατηγορούμενος για παράβαση του νόμου περί ασέμνων και προσβολή συμβόλων του ελληνικού κράτους. Μετά την ποινική δίωξη που ασκήθηκε σε βάρος του αφέθηκε ελεύθερος ενώ ορίστηκε ρητή δικάσιμος για τη Δευτέρα οπότε και θα παρουσιαστεί στο δικαστήριο.
Ο γενικός διευθυντής της έκθεσης -και όχι γενικός διευθυντής του Εκθεσιακού Κέντρου όπως εκ παραδρομής αναφέρθηκε- συνελήφθη στο Έκθεσιακό Κέντρο Helexpo στον Μαρούσι όταν μετά από καταγγελία η Αστυνομία μετέβη στο χώρο και διαπιστώθηκε ότι σε αίθουσα γινόταν προβολή DVD το οποίο παρουσίαζε άσεμνη σκηνή με μουσική υπόκρουση τον Εθνικό Ύμνο.
Το επίμαχο έργο κατασχέθηκε, ενώ αναζητείται και η δημιουργός του».
Μολονότι είμαι ο τελευταίος σ’ αυτή τη χώρα, που θα ισχυριζόταν, ότι η ελευθερία της έκφρασης γενικά είναι κατοχυρωμένη, ωστόσο η εν λόγω ενέργειες των διωκτικών αρχών παραβιάζουν κατάφωρα την διάταξη του άρθρου 16 παρ. 1 εδ. α΄ του Συντάγματος που ορίζει ότι:
«Η τέχνη και η επιστήμη, η έρευνα και η διδασκαλία είναι ελεύθερες’ η ανάπτυξη και η προαγωγή τους αποτελεί υποχρέωση του κράτους».
Έτσι, η διάταξη του άρθρου 16 § 1 εδ. α΄ του Συντάγματος κατά τρόπο απόλυτο – χωρίς καμιά επιφύλαξη υπέρ του κοινού νομοθέτη – κατοχυρώνει την ελευθερία της τέχνης. Αποτελεί δε την πλέον λιμπεραλιστική διάταξη του ισχύοντος Συντάγματος.
Παραθέτω δε ένα απόσπασμα της υπ’ αριθμ. 5208/2002 απόφασης του Μονομελούς Πρωτοδικείου Αθηνών:
[Σύμφωνα με το άρθρο 16 παρ. 1 εδ. 1 του Συντάγματος "η τέχνη ...είναι ελεύθερη, η δε ανάπτυξη και προαγωγή αυτής αποτελεί υποχρέωση του κράτους". Τέχνη κατά την έννοια της διατάξεως αυτής, είναι κάθε δημιουργική έκφραση της ανθρώπινης φαντασίας. Η ελευθερία της τέχνης περιλαμβάνει την ελευθερία δημιουργίας και κυκλοφορίας έργων τέχνης, καθώς και προσβάσεως του κοινού στα έργα τέχνης. Φορείς της ελευθερίας της τέχνης είναι κατ' αρχήν φυσικά πρόσωπα, ημεδαπά και αλλοδαπά, τα οποία μόνα είναι σε θέση να δημιουργήσουν, παρουσιάσουν, εκτελέσουν, κυκλοφορήσουν και απολαύσουν έργα τέχνης. Φορείς της ελευθερίας της τέχνης είναι και τα πρόσωπα που απολαμβάνουν (ή εμποδίζονται να απολαύσουν) ένα έργο τέχνης. Την ελευθερία της τέχνης μπορεί δηλαδή να επικαλεστεί όχι μόνο ο καλλιτεχνικός δημιουργός αλλά και το κοινό του (ακροατές, θεατές, αναγνώστες, αγοραστές κ.ο.κ.). Το άρθρο 16 παρ. 1 δεν υπάγει την ελευθερία της τέχνης σε κανενός είδους περιορισμούς. Επομένως ο καλλιτέχνης υπόκειται στο γενικώς ισχύον δίκαιο. Οι γενικοί περιορισμοί των νόμων ισχύουν και για τους δημιουργούς έργων τέχνης. Η ελευθερία της τέχνης περιορίζεται από τους γενικούς νόμους, τους νόμους δηλαδή εκείνους που προστατεύουν ένα έννομο αγαθό χωρίς να στρέφονται ούτε κατά ορισμένου προσώπου, ούτε κατά ορισμένης καλλιτεχνικής δημιουργίας ή τεχνοτροπίας, ούτε να καθιστούν αδύνατη ή να δυσχεραίνουν δυσανάλογα την άσκηση της τέχνης, της οποίας η ανάπτυξη και προαγωγή αποτελεί κατά το Σύνταγμα υποχρέωση του κράτους. Η κατοχύρωση της ελευθερίας της τέχνης από το Σύνταγμα δεν υπόκειται, όπως αναφέρθηκε σε ειδικούς περιορισμούς, σε αντίθεση προς την ελευθερία του τύπου. Η αυξημένη αυτή προστασία της τέχνης υπερισχύει ως ειδική ρύθμιση, άλλων διατάξεων του Συντάγματος με αντικείμενα που μπορούν απλώς, στη συγκεκριμένή περίπτωση να αποτελούν μέσα εκφράσεως της τέχνης, όπως π.χ. ο τύπος. Από τη διαπίστωση αυτή προκύπτει ότι τα έντυπα που περιέχουν κατά κύριο λόγο έργα τέχνης εξαιρούνται όχι μόνο από την προ της κυκλοφορίας, αλλά και από την μετά την κυκλοφορία κατάσχεση, στην οποία υπόκεινται κατ' εξαίρεση τα έντυπα εν γένει κατά το άρθρο 14 παρ. 3, στις περιοριστικές αναφερόμενες σ' αυτό περιπτώσεις, μεταξύ των οποίων η προσβολή της χριστιανικής και κάθε άλλης γνωστής θρησκείας και τα άσεμνα δημοσιεύματα που προσβάλλουν καταφανώς την δημοσίαν αιδώ. Στην τελευταία αυτή περίπτωση η εξαίρεση των έργων τέχνης από την έννοια του άσεμνου εντύπου κατά το άρθρο 30 εδ. 1 του νόμου 5060/1931 "περί τύπου" (και επομένως τη δυνατότητα κατασχέσεως) προκύπτει απευθείας από την αυξημένη προστασία της ελευθερίας της τέχνης κατά το άρθρο 16 παρ. 1 (Δαγτόγλου, ό.π. παρ. 922, 924 έως 926)].

Comments

George Bourchas said…
Να προσθέσω ότι η παραπάνω απόφαση σχετικοποιεί ανεπίτρεπετα το ανεπιφύλακτο ατομικό δικαίωμα της ελευθερίας της τέχνης.
Όριο των ανεπιφύλακτων ατομικών δικαιωμάτων είναι μόνο το ίδιο το Σύνταγμα και τα ατομικά δικαιώματα των άλλων.
Anonymous said…
Κατα τα αλλα ουρλιαζες να κρεμασουν τον Ρασμουσεν για τα σκιτσακια του Μωαμεθ. Α ρε ξυλο που θες και συ
George Bourchas said…
Martingale έχεις μπερδέψει τη μαμά με τη μαμή όπως θα έλεγε ο Χομπς.
Άλλο πράγμα η αποδοκιμασία μιας συμπεριφοράς και άλλο η ποινικοποίηση και η δίωξή της. Ο Ράσμουσεν στην περίπτωση του Ισλάμ ως εκ της θέσεώς του όφειλε να ψελλίσει την έκφραση της λύπης του και μια συγνώμη για την προσβολή τόσων ανθρώπων, όπως εύλογα και δίκαια απαιτούσαν οι μουσουλμάνοι από τον ηγέτη μιας χώρας που οφείλει να προάγει την κοινωνίκή ειρήνη και την συνεργασία. Άλλο όμως αυτό και άλλο η ποινική δίωξη και η ποινικοποίηση αυτής της συμπεριφοράς.

Popular posts from this blog

Άμεση ρήξη με τον αντιλιμπεραλιστικό μνημονιακό παρεοκρατικό καπιταλισμό και με τον διακομματικό εθνοεθνικισμό

Τα θρασύδειλα αντι-λιμπεραλιστικά μνημονιακά εθνοεθνίκια, πρώτα έφεραν την οικονομική καταστροφή της χώρας και τώρα την οδηγούν και σε νέα, εθνική αυτή τη φορά καταστροφή, οδηγώντας την χρεωκοπημένη και αποδυναμωμένη σε ένοπλη σύρραξη με την Τουρκία, αφού προηγουμένως την έχουν εξευτελίσει διεθνώς, θεωρώντας ανυπεράσπιστους και κατατρεγμένους ανθρώπους ως "ενεργή, σοβαρή, εξαιρετική και ασύμμετρη απειλή" κατά της χώρας, αναστέλλοντας και καταπατώντας βάναυσα την συνθήκη της Γενεύης για τους πρόσφυγες, διώκοντας τους, καταδικάζοντάς τους, φυλακίζοντάς τους και εξαπολύοντας ακόμα και δολοφονική βία εναντίον τους για την απώθησή τους, εν τέλει δε κατακρεουργώντας, έτσι, κάθε έννοια κράτους δικαίου στη χώρα. Κι αυτό, καθώς  ο διακομματικός εθνοεθνικισμός όλων υπόλοιπων κομμάτων της Βουλής, εκτός του ΜέΡΑ25 που διακηρύσσει ότι " το εθνικό δικαίωμα διαχείρισης των συνόρων μας θα το χρησιμοποιήσουμε για να δίνουμε καταφύγιο στους κατατρεγμένους", δεν βλέπει απέναντί

Αντιπρόσωποι και εκπρόσωποι

Το ελληνικό Σύνταγμα ανήκει στην κατηγορία των συνταγμάτων εκείνων, που αναγνώρισαν μεν τα πολιτικά κόμματα (κομματική δημοκρατία), πλην όμως διατήρησαν τις αρχές της κλασσικής αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, με συνέπεια τη δημιουργία πολλών προβλημάτων, που αναφέρονται στις σχέσεις διατάξεων των δύο κατηγοριών. Η ευρύτατη σε έκταση και περιεχόμενο «συνταγματοποίηση» των πολιτικών κομμάτων στο ελληνικό σύνταγμα (όπως, άλλωστε, απαιτούσε η νέα συνταγματικοπολιτική πραγματικότητα) και η εκ παραλλήλου διατήρηση των διατάξεων των άρθρων 51§2 και 60§1, που συνταγματοποιούν το αντιπροσωπευτικό σύστημα και την ελεύθερη εντολή, τείνουν να προσλαμβάνουν έντονο συγκρουσιακό χαρακτήρα. Είναι χαρακτηριστικό ότι, ενώ το 1974 υπήρξε έντονη συζήτηση για το άρθρο 60§1 κατά τη διαδικασία ψηφίσεως του νέου Συντάγματος (υπήρξαν προτάσεις και από την τότε συμπολίτευση υπέρ της απαγόρευσης της δυνατότητας ανεξαρτητοποιήσεως και μεταστάσεως των βουλευτών με την προσθήκη τρίτης παραγράφου στο άρθρο 60), έκ

Ο Ερντογάν θέλει, ο Καραμανλής μπορεί;

«Απαιτείται επειγόντως δόγμα» είναι ο τίτλος ενός ενδιαφέροντος άρθρου του Αλέξη Παπαχελά στην εφημερίδα «ΤΟ ΒΗΜΑ». Γράφει χαρακτηριστικά ο Αλέξης Παπαχελάς: {Εχει η Αθήνα δόγμα; Ο Τάσσος έχει, το ακολουθεί πιστά και μπορεί - από τη δική του σκοπιά - να του βγει. Ο Σημίτης είχε το δικό του δόγμα, που έλεγε «αποφεύγω την κρίση, αλλά προσπαθώ να τα βρω στο ευρωπαϊκό πλαίσιο». Ο Καραμανλής; H λογική προστατεύω το στάτους κβο, αποφεύγω την οξύτητα και προσεύχομαι για το καλύτερο δεν «παίζει» σε ένα Αιγαίο όπου μια κρίση μπορεί να κλιμακωθεί μέσα σε λίγα λεπτά, με τα κανάλια να βάζουν απεριόριστο λάδι στη φωτιά για να «πουλήσουν». Απαιτείται επειγόντως δόγμα και αυτό που οι Αγγλοσάξονες αποκαλούν leadership, γιατί ειδάλλως θα βρεθούμε απροετοίμαστοι ενώπιον μιας σύγκρουσης, την οποία όλοι θα έπρεπε να αναμένουν, όπως η προχθεσινή!}. Ποιο, όμως, μπορεί να είναι αυτό το δόγμα; Ο κ. Παπαχελάς δεν προτείνει τίποτε σχετικό. Το «δόγμα Σημίτη», που αναφέρει και που ακολουθεί και η κυβέρνη