ΛΙΜΠΕΡΑΛΙΣΤΗΣ

Posts

Άμεση ρήξη με τον αντιλιμπεραλιστικό μνημονιακό παρεοκρατικό καπιταλισμό και με τον διακομματικό εθνοεθνικισμό

Τα θρασύδειλα αντι-λιμπεραλιστικά μνημονιακά εθνοεθνίκια, πρώτα έφεραν την οικονομική καταστροφή της χώρας και τώρα την οδηγούν και σε νέα, εθνική αυτή τη φορά καταστροφή, οδηγώντας την χρεωκοπημένη και αποδυναμωμένη σε ένοπλη σύρραξη με την Τουρκία, αφού προηγουμένως την έχουν εξευτελίσει διεθνώς, θεωρώντας ανυπεράσπιστους και κατατρεγμένους ανθρώπους ως "ενεργή, σοβαρή, εξαιρετική και ασύμμετρη απειλή" κατά της χώρας, αναστέλλοντας και καταπατώντας βάναυσα την συνθήκη της Γενεύης για τους πρόσφυγες, διώκοντας τους, καταδικάζοντάς τους, φυλακίζοντάς τους και εξαπολύοντας ακόμα και δολοφονική βία εναντίον τους για την απώθησή τους, εν τέλει δε κατακρεουργώντας, έτσι, κάθε έννοια κράτους δικαίου στη χώρα. Κι αυτό, καθώς ο διακομματικός εθνοεθνικισμός όλων υπόλοιπων κομμάτων της Βουλής, εκτός του ΜέΡΑ25 που διακηρύσσει ότι " το εθνικό δικαίωμα διαχείρισης των συνόρων μας θα το χρησιμοποιήσουμε για να δίνουμε καταφύγιο στους κατατρεγμένους", δεν βλέπει απέναντί

Για την υποψηφιότητά μου ως Βουλευτή Αιτωλ/νίας με το ΜέΡΑ25

Ονομάζομαι Γεώργιος Μπούρχας του Δημητρίου. Γεννήθηκα την 3η Σεπτεμβρίου του 1962 στη Λευκάδα. Ζω και εργάζομαι στη Βόνιτσα του Ν. Αιτωλ/νίας. Είμαι Δικηγόρος, μέλος του Δικηγορικού Συλλόγου Λευκάδας από το 1995. Είμαι απόφοιτος του Νομικού και του Πολιτικού Τμήματος του Εθνικού & Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Στις αρχές της δεκαετίας του 1990 είχα διατελέσει μέλος του «ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΥ FORUM» , υπήρξα δύο φορές υποψήφιος πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Λευκάδας και δύο φορές υποψήφιος Δημοτικός Σύμβουλος του Δήμου Ακτίου Βόνιτσας με τους συνδυασμούς της «Λαϊκής Συσπείρωσης» του ΚΚΕ. Είμαι ιδρυτικό μέλος του ΜέΡΑ25. Στις ευρωεκλογές του 2019 υπήρξα Υποψήφιος Ευρωβουλευτής με το ΜέΡΑ25. Στηρίζω το ΜέΡΑ25 αποκλειστικά και μόνο στο όνομα του Λιμπεραλισμού . Για τίποτα άλλο και για κανέναν άλλο λόγο. Γιατί οι αληθινοί Λιμπεραλιστές «είμαστε η σπορά» των υπερασπιστών της Ανοιχτής Κοινωνίας του Σωκράτη, του Περικλή, του Άνταμ Σμιθ, του Τζον Λοκ, του Τζ

Μανιφέστο «Λιμπεραλιστικής Τάσης του DiEM25» (Ενάντια στον Νεοφασιστικό Υπαρκτό Καπιταλισμό)

1. Το μόνο «φάντασμα» που πλανιόταν και πλανιέται κάθε φορά πάνω από τις εκάστοτε κατεστημένες αναχρονιστικές δυνάμεις της ανθρωπότητας είναι το «φάντασμα» του Λιμπεραλισμού. Κάθε φορά δε, στο ιστορικό διάβα, ο Λιμπεραλισμός, άλλοτε εξεγερμένος κι άλλοτε αμυνόμενος, κατατρόπωνε αυτές τις κατεστημένες αναχρονιστικές δυνάμεις. Τέτοια, μάλιστα, διεφάνη η επικυριαρχία του το σύντομο χρονικό διάστημα πριν το 2008, ώστε να γίνει λόγος, ακόμα και, για το «Τέλος της Ιστορίας»! Φευ! Επρόκειτο, απλά και μόνο, για το τέλος του διαστροφικού «υπαρκτού σοσιαλισμού». Αμέσως μετά κορυφώθηκε η πρωτοφανής ανάδυση, αφενός μεν του (επίσης) διαστροφικού «υπαρκτού καπιταλισμού», που αποκαλείται διεθνώς “ crony capitalism ” («παρεοκρατικός καπιταλισμός»), με δεσπόζουσα έκφανσή του έναν διεθνοποιημένο χρηματοπιστωτικό παρασιτισμό, αφετέρου δε του νεοφασισμού, με δεσπόζουσα έκφανσή του έναν (επίσης) διεθνοποιημένο πολιτισμικό εθνικισμό. 2. α) «Η υπέρβαση των δικαίων ορίων της ιδιοκτησίας δεν

Εφεξής θα επιτίθενται σχεδόν αποκλειστικά στην ηπειρωτική Ευρώπη

Με αφορμή την τρομοκρατική επίθεση στη Γαλλία καθίσταται, θεωρώ, εξαιρετικά επίκαιρο ένα παλαιότερο άρθρο μου στην εφημερίδα "ΤΟ ΒΗΜΑ" με τον τίτλο: [Η επιβολή του "λόγου"], που αναφέρεται στη γαλλική (αντι-λιμπεραλιστική) ορθολογική παράδοση. (Μπορείτε, να δείτε το άρθρο στο σύνδεσμο: http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=182185 ). Η γαλλική (αντι-λιμπεραλιστική) ορθολογική παράδοση : 1. Με την κυριαρχία της στην ηπειρωτική Ευρώπη, οδήγησε στον "έλλογο" σχεδιασμό και στην επιβολή της ΟΝΕ άνωθεν, δηλαδή δίχως χαγεκιανές κοινωνικο-πολιτικές διαδικασίες "αυθόρμητης τάξης". 2. Με το αντιθρησκευτικό της μένος, εξοβέλισε την θρησκευτική ανοχή, επιβάλλοντας λ.χ. την ποινικοποίηση της μαντίλας. Ως αποτέλεσμα επέφερε: 1. Την σημερινή πρωτόγνωρη οικονομική κρίση στην ηπειρωτική Ευρώπη. 2. Τον πλήρη ιδεολογικό-πολιτικό εκφασισμό της Γαλλικής κοινωνίας και την κατακόρυφη άνοδο του φασισμού, του ρατσισμού κα

Γιατί μόνον τα επιτόκια δανεισμού της Ελλάδας είναι απαγορευτικά;

Γιατί το διεθνές χρηματοπιστωτικό παρεοκρατικό κεφάλαιο δανείζει με πολύ χαμηλά επιτόκια ουσιαστικά χρεοκωπημένες χώρες, όπως η Ιταλία και η Γαλλία; Μα γιατί αυτές οι χώρες είναι πολιτικά ισχυρές και έτσι μπορούν να εκβιάζουν το διεθνές χρηματοπιστωτικό παρεοκρατικό κεφάλαιο με κούρεμα των απαιτήσεών του. Μάλιστα, όταν ο Ντράγκι είπε, ότι θα κάνει τα πάντα για να σώσει το ευρώ, ουσιαστικά απείλησε με κούρεμα το διεθνές παρεοκρατικό κεφάλαιο. Από τότε συμφωνήθηκε, μεταξύ αφενός διεθνούς χρηματοπιστωτικού παρεοκρατικού κεφαλαίου και αφετέρου Γαλλίας – Ιταλίας, η παγίωση και η διαιώνιση κατά το μέγιστο δυνατό βαθμό της υπάρχουσας μέχρι σήμερα κατάστασης. Το διεθνές χρηματοπιστωτικό παρεοκρατικό κεφάλαιο θα τις δάνειζε με πολύ χαμηλά επιτόκια, ενώ την ίδια ώρα οι ίδιες δεσμεύτηκαν να μην αυξάνουν έτι περαιτέρω τις δανειακές τους ανάγκες, δηλαδή να μην συνεχίσουν την πρότερη οικονομική τους πολιτική των παχιών αγελάδων. Η δε Γερμανία επικρότησε και στάθηκε στην άκρη ευτυχισμένη

«Είναι το ευρώ ηλίθιε!»

[Δημοσιεύτηκε και στην ιστοσελίδα του "Σχεδίου Β"] http://www.sxedio-b.gr/index.php/articles/item/773-for-euro Προβάλλεται μετ΄ επιτάσεως το επιχείρημα, ότι για την ουσιαστική πτώχευση της Ελλάδας δεν ευθύνεται το ευρώ, αλλά το γεγονός ότι στην Ελλάδα δεν έγιναν οι απαραίτητες διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις για την εξάλειψη των στρεβλώσεων και την απελευθέρωση της οικονομίας της. Συνοπτικά λέγεται, ότι δεν ευθύνεται το ευρώ για την ουσιαστική πτώχευση της Ελλάδας, αλλά η απουσία διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων στην οικονομία. Είναι όμως έτσι; Καταρχάς, το λεγόμενο «ευρωπαϊκό οικοδόμημα», που βασίστηκε σ’ έναν ήπιο (σοσιαλδημοκρατικό) «κονστρουκτιβιστικό ορθολογισμό», δηλαδή την αλαζονική εμπιστοσύνη στη δύναμη του ορθού λόγου, που δεν λαμβάνει υπόψη και περιφρονεί κάθε κοινωνικοπολιτική διαδικασία «αυθόρμητης τάξης» (δείτε εδώ), αποδεικνύεται σήμερα, ότι προκάλεσε καταστροφικά αποτελέσματα όχι μόνο στην οικονομία αλλά και στην δημοκρατία στην Ευρώπη. Ολόκληρη