Skip to main content

Γιατί μόνον τα επιτόκια δανεισμού της Ελλάδας είναι απαγορευτικά;

Γιατί το διεθνές χρηματοπιστωτικό παρεοκρατικό κεφάλαιο δανείζει με πολύ χαμηλά επιτόκια ουσιαστικά χρεοκωπημένες χώρες, όπως η Ιταλία και η Γαλλία; 

Μα γιατί αυτές οι χώρες είναι πολιτικά ισχυρές και έτσι μπορούν να εκβιάζουν το διεθνές χρηματοπιστωτικό παρεοκρατικό κεφάλαιο με κούρεμα των απαιτήσεών του. Μάλιστα, όταν ο Ντράγκι είπε, ότι θα κάνει τα πάντα για να σώσει το ευρώ, ουσιαστικά απείλησε με κούρεμα το διεθνές παρεοκρατικό κεφάλαιο.

Από τότε συμφωνήθηκε, μεταξύ αφενός διεθνούς χρηματοπιστωτικού παρεοκρατικού κεφαλαίου και αφετέρου Γαλλίας – Ιταλίας, η παγίωση και η διαιώνιση κατά το μέγιστο δυνατό βαθμό της υπάρχουσας μέχρι σήμερα κατάστασης. Το διεθνές χρηματοπιστωτικό παρεοκρατικό κεφάλαιο θα τις δάνειζε με πολύ χαμηλά επιτόκια, ενώ την ίδια ώρα οι ίδιες δεσμεύτηκαν να μην αυξάνουν έτι περαιτέρω τις δανειακές τους ανάγκες, δηλαδή να μην συνεχίσουν την πρότερη οικονομική τους πολιτική των παχιών αγελάδων. Η δε Γερμανία επικρότησε και στάθηκε στην άκρη ευτυχισμένη και ανακουφισμένη για την μη αμοιβαιοποίηση των χρεών της ευρωζώνης.

Η παραπάνω συμφωνία ωστόσο, φτάνει σήμερα στα όριά της, καθώς τα πολιτικά παρεοκρατικά συστήματα Γαλλίας και Ιταλίας αδυνατούν, να τηρήσουν τα αμέσως πιο πάνω συμφωνηθέντα. Το δε διεθνές χρηματοπιστωτικό παρεοκρατικό κεφάλαιο αρχίζει κι αυτό ταυτόχρονα, αφενός να κατανοεί τις ανακύπτουσες ανυπέρβλητες πολιτικές δυσκολίες των παρεοκρατικών συστημάτων Γαλλίας και Ιταλίας, κι αφετέρου ότι κατ’ αυτό τον τρόπο, η παραπάνω μεταξύ τους συμφωνία αρχίζει, να μην διαθέτει έτι περαιτέρω χρονικά περιθώρια επιβίωσής της.

Κι έτσι άρχισε, να καθίσταται ξανά επίκαιρη αλλά και προτιμητέα για τους πολιτικά ισχυρούς, πλην όμως χρεωκοπημένους της ευρωζώνης και το διεθνές χρηματοπιστωτικό παρεοκρατικό κεφάλαιο, αν όχι η αποκρουστική για τη Γερμανία και τις άλλες πλεονασματικές χώρες της ευρωζώνης λύση της αμοιβαιοποίησης των χρεών της ευρωζώνης, τουλάχιστον ένα πρόγραμμα μιας εκτεταμένης ευρωπαϊκής ποσοτικής χαλάρωσης (QE). Μ’ αυτή θα ήταν ευτυχισμένοι και οι χρεοκωπημένοι της ευρωζώνης και το διεθνές χρηματοπιστωτικό παρεοκρατικό κεφάλαιο.

Πώς θα μπορούσαν, όμως, διεθνές χρηματοπιστωτικό παρεοκρατικό κεφάλαιο μαζί με  Γαλλία – Ιταλία να ασκήσουν αποτελεσματική πίεση στη Γερμανία και τις άλλες πλεονασματικές χώρες, ώστε να συναινέσουν έστω μόνον στην πιο πάνω ποσοτική χαλάρωση; Μα πιέζοντας τον πιο αδύναμο κρίκο της ευρωζώνης, που λέγεται Ελλάδα.

Έτσι συμφώνησαν στο εξής σχέδιο: Το διεθνές χρηματοπιστωτικό παρεοκρατικό κεφάλαιο να αρνηθεί, να προσφέρει χαμηλά επιτόκια δανεισμού μόνον για την Ελλάδα και να την εξωθήσει, έτσι, σε κατάρρευση, δεδομένου ότι η Γερμανία μαζί με τις άλλες πλεονασματικές χώρες της ευρωζώνης δεν μπορούν για λόγους τεράστιων εσωτερικών αντιδράσεων, να δανείσουν πλέον οι ίδιες την Ελλάδα. Ουσιαστικά δηλαδή με αφορμή μια σχεδιασμένη και μεθοδευμένη κατάρρευση της Ελλάδας αποφάσισαν να προσβάλλουν και να δυσφημήσουν καίρια το ευρωπαϊκό μοντέλο οικονομικής πολιτικής της Μέρκελ. 

Με την Ελλάδα σε ρόλο Ιφιγένειας και με την διεθνή κατακραυγή πάνω της, η Μέρκελ θεωρούν βέβαιο, ότι θα αναγκαστεί σίγουρα, να συμφωνήσει τουλάχιστον σ’ ένα εκτενέστατο ευρωπαϊκό πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης προς δόξαν των μεγάλων πτωχευμένων χωρών της ευρωζώνης, που θα λάβουν έτσι πολιτικές ανάσες, αλλά προπαντός του διεθνούς χρηματοπιστωτικού παρεοκρατικού κεφαλαίου, που θα έχει αποφύγει γι’ άλλη μια φορά το επιβαλλόμενο κούρεμα των απαιτήσεών του. 

Αυτή δε η νεώτερη συμφωνία μεταξύ των πολιτικά ισχυρών, πλην όμως χρεωκοπημένων της ευρωζώνης, και του διεθνούς χρηματοπιστωτικού παρεοκρατικού κεφαλαίου, οι ίδιοι ευελπιστούν, να διαρκέσει πολύ περισσότερο χρονικό διάστημα, καθώς ευελπιστούν βλακωδώς, ότι οι πολίτες της Ευρώπης θα αντικρίσουν τα ερείπια της Ελλάδας μετά από μια ρήξη με την ευρωζώνη και με το διεθνές παρεοκρατικό χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο, και έτσι θα είναι πιο υπάκουοι. 

Comments

Popular posts from this blog

Άμεση ρήξη με τον αντιλιμπεραλιστικό μνημονιακό παρεοκρατικό καπιταλισμό και με τον διακομματικό εθνοεθνικισμό

Τα θρασύδειλα αντι-λιμπεραλιστικά μνημονιακά εθνοεθνίκια, πρώτα έφεραν την οικονομική καταστροφή της χώρας και τώρα την οδηγούν και σε νέα, εθνική αυτή τη φορά καταστροφή, οδηγώντας την χρεωκοπημένη και αποδυναμωμένη σε ένοπλη σύρραξη με την Τουρκία, αφού προηγουμένως την έχουν εξευτελίσει διεθνώς, θεωρώντας ανυπεράσπιστους και κατατρεγμένους ανθρώπους ως "ενεργή, σοβαρή, εξαιρετική και ασύμμετρη απειλή" κατά της χώρας, αναστέλλοντας και καταπατώντας βάναυσα την συνθήκη της Γενεύης για τους πρόσφυγες, διώκοντας τους, καταδικάζοντάς τους, φυλακίζοντάς τους και εξαπολύοντας ακόμα και δολοφονική βία εναντίον τους για την απώθησή τους, εν τέλει δε κατακρεουργώντας, έτσι, κάθε έννοια κράτους δικαίου στη χώρα. Κι αυτό, καθώς  ο διακομματικός εθνοεθνικισμός όλων υπόλοιπων κομμάτων της Βουλής, εκτός του ΜέΡΑ25 που διακηρύσσει ότι " το εθνικό δικαίωμα διαχείρισης των συνόρων μας θα το χρησιμοποιήσουμε για να δίνουμε καταφύγιο στους κατατρεγμένους", δεν βλέπει απέναντί

Αντιπρόσωποι και εκπρόσωποι

Το ελληνικό Σύνταγμα ανήκει στην κατηγορία των συνταγμάτων εκείνων, που αναγνώρισαν μεν τα πολιτικά κόμματα (κομματική δημοκρατία), πλην όμως διατήρησαν τις αρχές της κλασσικής αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, με συνέπεια τη δημιουργία πολλών προβλημάτων, που αναφέρονται στις σχέσεις διατάξεων των δύο κατηγοριών. Η ευρύτατη σε έκταση και περιεχόμενο «συνταγματοποίηση» των πολιτικών κομμάτων στο ελληνικό σύνταγμα (όπως, άλλωστε, απαιτούσε η νέα συνταγματικοπολιτική πραγματικότητα) και η εκ παραλλήλου διατήρηση των διατάξεων των άρθρων 51§2 και 60§1, που συνταγματοποιούν το αντιπροσωπευτικό σύστημα και την ελεύθερη εντολή, τείνουν να προσλαμβάνουν έντονο συγκρουσιακό χαρακτήρα. Είναι χαρακτηριστικό ότι, ενώ το 1974 υπήρξε έντονη συζήτηση για το άρθρο 60§1 κατά τη διαδικασία ψηφίσεως του νέου Συντάγματος (υπήρξαν προτάσεις και από την τότε συμπολίτευση υπέρ της απαγόρευσης της δυνατότητας ανεξαρτητοποιήσεως και μεταστάσεως των βουλευτών με την προσθήκη τρίτης παραγράφου στο άρθρο 60), έκ

Ο Ερντογάν θέλει, ο Καραμανλής μπορεί;

«Απαιτείται επειγόντως δόγμα» είναι ο τίτλος ενός ενδιαφέροντος άρθρου του Αλέξη Παπαχελά στην εφημερίδα «ΤΟ ΒΗΜΑ». Γράφει χαρακτηριστικά ο Αλέξης Παπαχελάς: {Εχει η Αθήνα δόγμα; Ο Τάσσος έχει, το ακολουθεί πιστά και μπορεί - από τη δική του σκοπιά - να του βγει. Ο Σημίτης είχε το δικό του δόγμα, που έλεγε «αποφεύγω την κρίση, αλλά προσπαθώ να τα βρω στο ευρωπαϊκό πλαίσιο». Ο Καραμανλής; H λογική προστατεύω το στάτους κβο, αποφεύγω την οξύτητα και προσεύχομαι για το καλύτερο δεν «παίζει» σε ένα Αιγαίο όπου μια κρίση μπορεί να κλιμακωθεί μέσα σε λίγα λεπτά, με τα κανάλια να βάζουν απεριόριστο λάδι στη φωτιά για να «πουλήσουν». Απαιτείται επειγόντως δόγμα και αυτό που οι Αγγλοσάξονες αποκαλούν leadership, γιατί ειδάλλως θα βρεθούμε απροετοίμαστοι ενώπιον μιας σύγκρουσης, την οποία όλοι θα έπρεπε να αναμένουν, όπως η προχθεσινή!}. Ποιο, όμως, μπορεί να είναι αυτό το δόγμα; Ο κ. Παπαχελάς δεν προτείνει τίποτε σχετικό. Το «δόγμα Σημίτη», που αναφέρει και που ακολουθεί και η κυβέρνη