[Iraq is now a different place from one year ago.
……because I believe all along if people are given a chance to live in a free society, they’ll do the hard work necessary to live in a free society].
Κατά τ’ άλλα το «μοντέλο Ερντογάν» είναι εκείνο, που φαίνεται ότι εξαπλώνεται στον ισλαμικό κόσμο.
Rachid Ghannouchi, seen as a moderate, says he supports democracy and social justice
[Ghanouchi compared his politics to those of Turkish Prime Minister Recep Tayyip Erdogan. Despite Erdogan’s Islamist roots, he has been widely viewed as a pragmatist largely loyal to the legacy of Turkey’s founding father Mustafa Kemal Ataturk, who sought to create a secular, modern state.
“Why do people want to compare me to (Osama) Bin Laden or Khomeini, when I am closer to Erdogan?” Ghanouchi said.]
Κατά τον μακαρίτη Samuel Huntington η Τουρκία έχει όλες τις προϋποθέσεις, να γίνει ηγέτιδα δύναμη του ισλαμικού κόσμου. Έγραψε πολύ διορατικά στο βιβλίο του «Η σύγκρουση των πολιτισμών και ο ανασχηματισμός της παγκόσμιας τάξης»:
[«Και τέλος, η Τουρκία διαθέτει την ιστορία, τον πληθυσμό, μέσο επίπεδο οικονομικής ανάπτυξης, εθνική συνοχή και στρατιωτική παράδοση και ικανότητα να γίνει κράτος πυρήνας του Ισλάμ. Ωστόσο ο Ατατούρκ, με το να ορίσει κατηγορηματικά την Τουρκία ως κοσμική κοινωνία, εμπόδισε την τουρκική δημοκρατία να διαδεχτεί την Οθωμανική Αυτοκρατορία σε αυτό το ρόλο.…Όσο η Τουρκία θα συνεχίζει να αυτοχαρακτηρίζεται κοσμικό κράτος, δεν μπορεί να ηγηθεί του Ισλάμ».
«Τι θα συνέβαινε, όμως, αν η Τουρκία αποφάσιζε να επαναπροσδιορίσει τη θέση της; Κάποια στιγμή η Τουρκία θα μπορέσει να εγκαταλείψει τον κουραστικό και εξευτελιστικό ρόλο του ζητιάνου που ικετεύει να γίνει μέλος της Δύσης και να συνεχίσει τον σοβαρό ιστορικό της ρόλο ως του σημαντικότερου ισλαμικού συνομιλητή και ανταγωνιστή της Δύσης.…».
«…η Τουρκία μπορεί εξίσου να διαθέτει τα προσόντα για να ηγηθεί του Ισλάμ. Αλλά για να το επιτύχει αυτό, θα πρέπει να απορρίψει την κληρονομιά του Ατατούρκ σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό απ’ ότι απέρριψε η Ρωσία την κληρονομιά του Λένιν. Επιπλέον θα χρειαστεί ένας ηγέτης της εμβέλειας του Ατατούρκ, που θα συνδύαζε την πολιτική με την θρησκευτική νομιμοποίηση για να μετατρέψει την Τουρκία από μια διχασμένη χώρα σε κράτος πυρήνα»].
Ο Ερντογάν είναι ένας ηγέτης της εμβέλειας του Ατατούρκ. Αναζητείται πλέον και για μας ένας αντίστοιχος ηγέτης της εμβέλειας του Βενιζέλου, που να επιδιώξει, όπως λέει ο Ράμφος, να σπρώξει τον λαό προς την λογική, χωρίς να τον αποκόψει από τις παραδόσεις του. Ο Ράμφος νιώθει – δικαίως – εκστασιασμένος από την σημερινή Τουρκία των «καλβινιστών – ισλαμιστών» του Ερντογάν – που ήδη κατέστησαν την Τουρκία δέκατη πέμπτη οικονομική δύναμη στον κόσμο – και την θεωρεί παράδειγμα για την Ελλάδα.
Στην Τουρκία σήμερα μια σύνθεση, η κατίσχυση μιας έλλογης παράδοσης της επιτρέπει την πρόοδο και την προκοπή, σε αντίθεση με την Ελλάδα, για την οποία ο Ράμφος λέει, ότι η κρίση της έχει, να κάνει με το γεγονός, ότι «χωρίς να έχουμε την απαραίτητη προετοιμασία, από ανατολικός λαός που είμαστε, πάμε να γίνουμε δυτικός».
Comments