Skip to main content

Ο John Rawls και τα σκίτσα του Μωάμεθ

Η σημασία της αρχής της ανεκτικότητας των φιλελεύθερων λαών προς τους μη φιλελεύθερους λαούς τονίζεται στο έργο του John Rawls «The Law of Peoples» (Μέρος Β΄, παρ. 7 επ). Εκεί μεταξύ άλλων ο Rawls γράφει: «Κάποιοι μπορεί να έχουν την αίσθηση ότι το …να μην εμμένουν σε φιλελεύθερες αρχές για όλες τις κοινωνίες απαιτεί ισχυρούς λόγους. Εγώ πιστεύω ότι υπάρχουν τέτοιοι λόγοι. Ο πιο σημαντικός είναι να διατηρείται αμοιβαίος σεβασμός ανάμεσα στους λαούς. Το ολίσθημα προς την περιφρόνηση από την μία μεριά και την πικρία και την απογοήτευση από την άλλη μόνο ζημιά μπορεί να προκαλέσει. Αυτές οι σχέσεις δεν είναι ζήτημα της εσωτερικής (είτε φιλελεύθερης είτε ευπρεπούς) βασικής δομής κάθε λαού ιδωμένου ξεχωριστά. Θα έλεγα ότι περισσότερο η διατήρηση αμοιβαίου σεβασμού μεταξύ των λαών στην Κοινωνία των Λαών είναι ουσιαστικό στοιχείο της βασικής δομής και του κλίματος αυτής της κοινωνίας. Το Δίκαιο των Λαών λαβαίνει υπόψη του αυτή τη βασική δομή με το ευρύτερο υπόβαθρο και τα οφέλη του πολιτικού της κλίματος ενθαρρύνοντας μεταρρυθμίσεις προς μια φιλελεύθερη κατεύθυνση, που θα υποσκελίσουν την ανυπαρξία φιλελεύθερης δικαιοσύνης στις ευπρεπείς κοινωνίες». Και αλλού: «… αν μία φιλελεύθερη συνταγματική δημοκρατία είναι πράγματι ανώτερη από άλλες μορφές κοινωνίας, όπως πιστεύω ότι είναι, ένας φιλελεύθερος λαός θα έπρεπε να έχει αυτοπεποίθηση και να θεωρεί δεδομένο ότι μια ευπρεπής κοινωνία, όταν χαίρει του οφειλόμενου σεβασμού από φιλελεύθερους λαούς, έχει περισσότερες πιθανότητες να αναγνωρίσει με τον καιρό τα πλεονεκτήματα των φιλελεύθερων θεσμών και να κάνει και η ίδια βήματα προς μια φιλελεύθερη κατεύθυνση».

Comments

Popular posts from this blog

Άμεση ρήξη με τον αντιλιμπεραλιστικό μνημονιακό παρεοκρατικό καπιταλισμό και με τον διακομματικό εθνοεθνικισμό

Τα θρασύδειλα αντι-λιμπεραλιστικά μνημονιακά εθνοεθνίκια, πρώτα έφεραν την οικονομική καταστροφή της χώρας και τώρα την οδηγούν και σε νέα, εθνική αυτή τη φορά καταστροφή, οδηγώντας την χρεωκοπημένη και αποδυναμωμένη σε ένοπλη σύρραξη με την Τουρκία, αφού προηγουμένως την έχουν εξευτελίσει διεθνώς, θεωρώντας ανυπεράσπιστους και κατατρεγμένους ανθρώπους ως "ενεργή, σοβαρή, εξαιρετική και ασύμμετρη απειλή" κατά της χώρας, αναστέλλοντας και καταπατώντας βάναυσα την συνθήκη της Γενεύης για τους πρόσφυγες, διώκοντας τους, καταδικάζοντάς τους, φυλακίζοντάς τους και εξαπολύοντας ακόμα και δολοφονική βία εναντίον τους για την απώθησή τους, εν τέλει δε κατακρεουργώντας, έτσι, κάθε έννοια κράτους δικαίου στη χώρα. Κι αυτό, καθώς  ο διακομματικός εθνοεθνικισμός όλων υπόλοιπων κομμάτων της Βουλής, εκτός του ΜέΡΑ25 που διακηρύσσει ότι " το εθνικό δικαίωμα διαχείρισης των συνόρων μας θα το χρησιμοποιήσουμε για να δίνουμε καταφύγιο στους κατατρεγμένους", δεν βλέπει απέναντί

Αντιπρόσωποι και εκπρόσωποι

Το ελληνικό Σύνταγμα ανήκει στην κατηγορία των συνταγμάτων εκείνων, που αναγνώρισαν μεν τα πολιτικά κόμματα (κομματική δημοκρατία), πλην όμως διατήρησαν τις αρχές της κλασσικής αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, με συνέπεια τη δημιουργία πολλών προβλημάτων, που αναφέρονται στις σχέσεις διατάξεων των δύο κατηγοριών. Η ευρύτατη σε έκταση και περιεχόμενο «συνταγματοποίηση» των πολιτικών κομμάτων στο ελληνικό σύνταγμα (όπως, άλλωστε, απαιτούσε η νέα συνταγματικοπολιτική πραγματικότητα) και η εκ παραλλήλου διατήρηση των διατάξεων των άρθρων 51§2 και 60§1, που συνταγματοποιούν το αντιπροσωπευτικό σύστημα και την ελεύθερη εντολή, τείνουν να προσλαμβάνουν έντονο συγκρουσιακό χαρακτήρα. Είναι χαρακτηριστικό ότι, ενώ το 1974 υπήρξε έντονη συζήτηση για το άρθρο 60§1 κατά τη διαδικασία ψηφίσεως του νέου Συντάγματος (υπήρξαν προτάσεις και από την τότε συμπολίτευση υπέρ της απαγόρευσης της δυνατότητας ανεξαρτητοποιήσεως και μεταστάσεως των βουλευτών με την προσθήκη τρίτης παραγράφου στο άρθρο 60), έκ

Ο Ερντογάν θέλει, ο Καραμανλής μπορεί;

«Απαιτείται επειγόντως δόγμα» είναι ο τίτλος ενός ενδιαφέροντος άρθρου του Αλέξη Παπαχελά στην εφημερίδα «ΤΟ ΒΗΜΑ». Γράφει χαρακτηριστικά ο Αλέξης Παπαχελάς: {Εχει η Αθήνα δόγμα; Ο Τάσσος έχει, το ακολουθεί πιστά και μπορεί - από τη δική του σκοπιά - να του βγει. Ο Σημίτης είχε το δικό του δόγμα, που έλεγε «αποφεύγω την κρίση, αλλά προσπαθώ να τα βρω στο ευρωπαϊκό πλαίσιο». Ο Καραμανλής; H λογική προστατεύω το στάτους κβο, αποφεύγω την οξύτητα και προσεύχομαι για το καλύτερο δεν «παίζει» σε ένα Αιγαίο όπου μια κρίση μπορεί να κλιμακωθεί μέσα σε λίγα λεπτά, με τα κανάλια να βάζουν απεριόριστο λάδι στη φωτιά για να «πουλήσουν». Απαιτείται επειγόντως δόγμα και αυτό που οι Αγγλοσάξονες αποκαλούν leadership, γιατί ειδάλλως θα βρεθούμε απροετοίμαστοι ενώπιον μιας σύγκρουσης, την οποία όλοι θα έπρεπε να αναμένουν, όπως η προχθεσινή!}. Ποιο, όμως, μπορεί να είναι αυτό το δόγμα; Ο κ. Παπαχελάς δεν προτείνει τίποτε σχετικό. Το «δόγμα Σημίτη», που αναφέρει και που ακολουθεί και η κυβέρνη